Κάλλη Καστώρη, Snapshots

Η ίδια η καλλιτέχνις αναφέρει χαρακτηριστικά ότι: «… οι άνθρωποι της πόλης και τα δεσμά τους αποτελούν ταυτόχρονα την αφορμή μιας σειράς παραστατικών πινάκων, όπου έρχονται στο προσκήνιο και ειδικότερα τοποθετούνται σε ένα πλαίσιο «αστικής νωχέλειας» - μια άλλη πλευρά της σύγχρονης ζωής. Οι πίνακες εστιάζουν σε ρεαλιστικές εικόνες αδράνειας και χαλαρότητας των κατοίκων της πόλης, κατά κύριο λόγο σε δημόσιους χώρους, στους οποίους το άτομο παρευρίσκεται, αλλά τους οποίους δεν οικειοποιείται. Εκεί, το άτομο έρχεται σε αντίστιξη με το πλήθος˙ μέσα στην πολυκοσμία αναδεικνύεται η μοναξιά, μέσα στη βουή, η σιωπή».

Όπως σημειώνει η Ιστορικός Τέχνης και διευθύντρια του MOMus – Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης της Θεσσαλονίκης, Μαρία Τσαντσάνογλου: «Το έργο της Κάλλης Καστώρη, στο σύνολό του, είναι μια σειρά από στιγμιότυπα μέσα από τα οποία η δημιουργός, σταθερά και μεθοδικά, περιγράφει το αφήγημα της ζωής και των ανθρώπινων σχέσεων όπως διαμορφώνονται από τις συγκυρίες, είτε αυτές είναι δύσκολες και απρόβλεπτες, είτε απελπιστικά προβλέψιμες και βαρετές. Ο περιβάλλων χώρος στον οποίον κινούνται οι ήρωές της είναι οριακά μινιμαλιστικός. Με τον τρόπο αυτόν ορίζεται πιο εμφατικά ο εσωτερικός ψυχολογικός χώρος που είναι εν τέλει και ο χώρος που μεσολαβεί ανάμεσα στον πίνακα και στον θεατή. Γιατί ο άνθρωπος, ως θεματικό αντικείμενο στο έργο της Κάλλης Καστώρη, επικοινωνεί αντικατοπτρικά με τον άνθρωπο-θεατή. Αυτή η επικοινωνία δεν έχει αλληγορικό χαρακτήρα, ούτε επιβάλλεται. Συμβαίνει αθόρυβα και διακριτικά, καθιστώντας τον καθένα και την καθεμια από εμάς, με παράδοξο τρόπο, προέκταση του ζωγραφικού πίνακα».

Η ιστορικός τέχνης, αρχαιολόγος και επιμελήτρια εκθέσεων τέχνης, Μαρία Κενανίδου, αναφέρει για τα έργα της Κάλλης Καστώρη: «Από τη σύλληψη της σκηνής μέχρι την αποτύπωσή της, με τρόπο ακέραιο όχι παραμορφωτικό, μην αφαιρώντας τον τρέχοντα χρόνο, αποσπά τη σκηνή χωρίς να παραβιάσει τη χρονική της φύση. Αποτυπώνει τη στιγμή σαν snapshot, με ψυχολογική οξυδέρκεια, αποδίδοντας σχέσεις και ψυχικές καταστάσεις που ζουν μέσα στον χρόνο και ο χρόνος μέσα σ αυτές και, όπως αναφέρει ο Ταρκόφσκι στο «Σμιλεύοντας με το χρόνο»: «Ο χρόνος είναι κατάσταση, η φλόγα που ζει η σαλαμάνδρα της ανθρώπινης ψυχής, μπροστά στην αίσθηση του ανικανοποίητου που σπέρνει μέσα του η μνήμη καθιστώντας μας, ευαίσθητους και ευάλωτους».