4°
Στη δουλειά της αυτή που παρουσιάζεται υπό τον τίτλο Viewpoints – Σημεία θέασης, η καλλιτέχνης Ναυσικά Παπαθανασίου παίρνει αφορμή από την κίνηση στον χορό και πραγματεύεται εικαστικά τη σχέση χώρου και χρόνου. Η θεωρητικός της Τέχνης Μαρουσώ Περδίκη αναφέρει σχετικά : « Στο σύνολο των έργων κυριαρχεί η αίσθηση της κίνησης. Γρήγορη ή παρατεταμένη, βαριά ή ελαφριά, περιορισμένη ή ελεύθερη, ρέουσα ή σε παύση, η κίνηση άλλοτε αποτυπώνεται με ένταση, άλλοτε δεν αφήνει παρά ένα μικρό χνάρι της παρουσίας της. Αντλώντας έμπνευση από έργα χορευτών και χορογράφων όπως οι Lucinda Childs, Pina Bausch, Yvonne Rainer και Vaslav Nijinsky, η καλλιτέχνης δημιουργεί ισορροπημένες συνθέσεις, όπου το χρώμα γίνεται φορέας της ψυχικής διάθεσης με την οποία φορτίζεται η κάθε διαφορετική κίνηση. Η πινελιά της, άλλοτε διακριτή και άλλοτε στρωμένη σε πλακάτες επιφάνειες, εξυπηρετεί αυτήν ακριβώς την ψυχική και σωματική φόρτιση που φιλοδοξεί κάθε φορά να αποδώσει. Χρησιμοποιεί καθαρές αποχρώσεις, ως επί το πλείστον των βασικών χρωμάτων, οι οποίες αναμειγνύονται απευθείας στην επιφάνεια του καμβά. Σε ορισμένες περιπτώσεις δανείζεται στοιχεία από το μινιμαλιστικό ιδίωμα, ενώ σε άλλες από αυτό του αφηρημένου εξπρεσιονισμού, διατηρεί όμως πάντοτε μια αφαιρετική τεχνοτροπία. Το στοιχείο της αφαίρεσης δίνει στις απεικονίσεις της μια χαρακτηριστική υπαινικτικότητα, η οποία επιτρέπει σε μια προσπάθεια καταγραφής του εξωτερικού κόσμου να επενδυθεί από τις μνήμες, τις διαθέσεις και τους συνειρμούς που προκύπτουν από μια διαδικασία εσωτερικήςπαρατήρησης.
Μελετώντας τον τρόπο με τον οποίο βιώνει, αντιλαμβάνεται, θυμάται και αναπαράγει την κίνηση ένας χορευτής, η Ναυσικά Παπαθανασίου εξερευνεί τις έννοιες του χώρου και του χρόνου, ως συνιστώσες της σύνθετης εμπειρίας του χορού. Η έκταση και η διάρκεια παρουσιάζονται διαχωρισμένες, ανασυντίθενται όμως χάρη στις διακριτές ποιότητες της κίνησης που αναπαριστούν. Με βάση την κατηγοριοποίηση των κινησιολογικών μοτίβων που προτείνει ο χορευτής, χορογράφος και θεωρητικός της κίνησης Rudolf von Laban, όπου διακρίνονται οχτώ κινητικές προσπάθειες, η καλλιτέχνης δομεί μια εικαστική γλώσσα για τη μεταφορά διαφορετικών ποιοτήτων του χώρου και του χρόνου από το ένα καλλιτεχνικό μέσο στο άλλο, από το χορό στη ζωγραφική. Σε αυτή την προσπάθεια μεταγραφής της κίνησης από ένα πλέγμα διάρκειας και τρισδιάστατου χώρου στο στατικό πλαίσιο των δύο διαστάσεων του καμβά, τα έργα αποκτούν το ρόλο Σημείων θέασης, μέσω των οποίων καθίσταται εφικτή η σύλληψη λεπτών αποχρώσεων της εμπειρίας του χορού, η καταγραφή του αόρατου αλλά αισθητού ίχνους που αφήνει πίσω της η κίνηση, η μετατροπή της σε μια εικόνα άυλου χώρου και ορατού χρόνου.»
Ο θεατής καλείται να αφεθεί να παρασυρθεί στην κίνηση, τον ρυθμό, την ατμοσφαιρικότητα, τη φαντασία των έργων και να ταξιδέψει με τη δική του μουσική, στους δικούς του ρυθμούς.
