Μαρία Μανουρά, Nana's dream

Έργα ονειρικά, μικρογραφικά αποδοσμένα απαρτίζουν το “Nana's Dream” , την πιο πρόσφατη ζωγραφική δουλειά της καλλιτέχνιδας Μαρίας Μανουρά. Μια ενότητα δουλειάς, που προέκυψε ως ωδή στην απώλεια, και ως το αποκύημα της φαντασίας που έρχεται να συμπληρώσει το κενό που αυτή προκάλεσε. Πρόκειται για ένα όνειρο που σκηνοθετεί η καλλιτέχνης στο νου της, συναρμολογώντας στοιχεία και εικόνες από την πραγματικότητα, τις αφηγήσεις, τις μνήμες και τις ερμηνείες, φέρνοντάς τα στο χαρτί σαν να πρόκειται για κινηματογραφικά καρέ, μιας ταινίας που δε γυρίστηκε ποτέ.

Η παράλληλη ενασχόλησή της και με την εικονογράφηση βιβλίων τα τελευταία χρόνια, έχει προσδώσει στα έργα της Μαρίας Μανουρά ένα αναπαραστατικό χαρακτήρα, που όμως δεν παύει να υπαινίσσεται και να σχολιάζει, πέρα από τα όρια και τις διαστάσεις του έργου. Οι πρότερες σπουδές της στην Αρχιτεκτονική, την κατέστησαν λάτρη της λεπτομέρειας, και των μοτίβων, στοιχεία που χαρακτηρίζουν τα έργα της, σχεδόν με έναν εμμονικό τρόπο. Ως εκ τούτου, ένα από τα αγαπημένα της μέσα ζωγραφικής, είναι οι μαρκαδόροι, που της επιτρέπουν να χτίσει το έργο με σύντομες επαναληπτικές κινήσεις, αλλά και με την αγωνία που γεννάται από τη χρήση ενός υλικού που δεν επιδέχεται επιδιόρθωσης.

Οι επιρροές στο έργο της την τρέχουσα περίοδο, κυμαίνονται σε ένα ευρύ φάσμα καλλιτεχνών, από το σουρεαλιστή σκηνοθέτη David Lynch, την ατμοσφαιρική φωτογράφο Martina Hoogland Ivanow, τον εικονογράφο Norman Rockwell, τους μεταϊμπρεσσιονιστές ζωγράφους όπως ο Edouard Vuillard και ο Paul Gauguin, καθώς και ολόκληρο το αισθητηριακό φάσμα της  Art Nouveau. Ζώντας σε μια εποχή υπεραφθονίας της Εικόνας, όπου σίγουρα η αισθητική μας αναμορφώνεται μέρα με τη μέρα, η καλλιτέχνης δίνει περισσότερη αξία και σημασία στις προθέσεις που εδράζονται στο υποσυνείδητο, έξω από το πλαίσιο της άμεσης αντίληψης. Στις ιστορίες εκείνες που δεν τολμάμε να πούμε μεταξύ μας, και πολύ συχνά ούτε καν να φανταστούμε, επειδή -κάπως σαν τα όνειρα- άλλοτε είναι πολύ πιο όμορφες από την πραγματικότητά μας, ή πολύ πιο σκληρές από αυτήν. Το να αναμετριόμαστε, όμως, με τα συναισθηματικά και γνωσιακά μας όρια, είναι για εκείνη ένα παιχνίδι αναγέννησης, δώρο στα χέρια του ανθρώπου.