Αριστοτέλης Ρουφάνης, Alone Together

Από το 2016, ο Αριστοτέλης Ρουφάνης δημιουργεί εικόνες αστικών τοπίων υπερ-υψηλής ανάλυσης, οι οποίες αποτελούν μια πολύ ιδιωτική ματιά στις ζωές των κατοίκων της πόλης και στη μοναξιά τους. Οι μεγάλες σύνθετες εικόνες της σειράς Alone Together (Μόνοι Μαζί) είναι αποτέλεσμα αφοσιωμένης παρατήρησης, αφού ο καλλιτέχνης φωτογραφίζει τις πόλεις που επισκέπτεται από το σούρουπο μέχρι το χάραμα. Συγκεκριμένα, αφού στήσει τον εξοπλισμό του πάνω σε κάποιο ψηλό κτήριο ή λόφο, φωτογραφίζει υπομονετικά την πόλη καρέ-καρέ, σε μια διαδικασία που κρατάει πολλές ώρες. Στην ταινία Wings of Desire του Wim Wenders, οι άγγελοι συνεχώς αφουγκράζονται τις φωνές μέσα στην πόλη. Στο Alone Together, ο φωτογράφος παρατηρεί με το φακό του σιωπηλά το τσιμεντένιο σώμα της πόλης καθώς κοιμάται.

Πέρα από κατόρθωμα τεχνικής και δεξιότητας, το μέγεθος των εικόνων και η υπερβολική λεπτομέρεια που βλέπουμε στα έργα του Αριστοτέλη Ρουφάνη έχουν έναν πολύ συγκεκριμένο συναισθηματικό αντίκτυπο: καθιστούν το αστικό τοπίο ορατό σε ολόκληρη την επιφάνεια του έργου, κάτι το οποίο δεν μπορούμε να βιώσουμε κοιτώντας μια αχανή έκταση από ψηλά με γυμνό μάτι. Αυτό επίσης κάνει τις εικόνες αυτές να χάνουν το βάθος τους και να γίνονται επίπεδες, σαν ένα πέπλο που έρχεται να προστατεύσει το ευαίσθητο ανθρώπινο στοιχείο που κρύβεται πίσω του. Λέγεται ότι ο Πυθαγόρας δίδασκε τους νεόφυτους πίσω από ένα μαύρο πέπλο, έτσι ώστε να εστιάζουν στα διδάγματά του αντί στην εικόνα του. Με παρόμοιο τρόπο, χρειαζόμαστε το περίτεχνο μαύρο πέπλο αυτών των εικόνων για να μπορέσουμε να απομακρύνουμε την προσοχή μας από το πώς η πόλη φαίνεται, για να εστιάσουμε στο τι μας λέει. Στο να νιώσουμε δηλαδή πραγματικά την ένταση των πολλών μονολόγων που εκτυλίσσονται πίσω από τους σκοτεινούς της τοίχους.

Λονδίνο, Παρίσι, Χονγκ Κονγκ, Μαϊάμι, Αθήνα: για τον Αριστοτέλη Ρουφάνη, τα αστικά ενδιαιτήματα και η μοναξιά των ανθρώπων της πόλης είναι εκπληκτικά όμοια, όπου κι αν πάει κανείς. Απομονώνοντας μόνο μερικά φωτισμένα παράθυρα σε κάθε φωτογραφία, ο καλλιτέχνης επιδιώκει αφενός να θίξει το ζήτημα της αστικής μοναξιάς και απομόνωσης που παρατηρείται στα μεγάλα κέντρα, και αφετέρου να πάρει μια θετική στάση απέναντί του. Εδώ, σύνθεση και ισορροπία έχουν λιγότερο να κάνουν με το χρώμα και τη μορφή, και κυρίως με την οργάνωση του περιεχομένου: ποιά παράθυρα παραμένουν φωτισμένα μέσα στη θάλασσα των σκοτεινών πολυκατοικιών, και τί περιέχουν; Ένας καναπές, ένας πίνακας, μια φιγούρα πίσω από μια κουρτίνα: όλες αυτές οι μικρολεπτομέρειες μιας κατά τ’ άλλα αδιάφορης βραδιάς μετά τη δουλειά στο σπίτι (ή και ενδεχομένως των τελευταίων επώδυνων στιγμών μιας άυπνης νύχτας που δεν λέει να περάσει) μεταμορφώνονται σε δραματικά γεγονότα γεμάτα συναισθηματική ένταση.