An Earthly Matter

Στην έκθεση με τίτλο An Earthly Matter, στο έργο των τριών καλλιτεχνών διακρίνεται μια κοινή “πράξη“ ως προς την εξύφανση της φόρμας σε μετωνυμία. Η ευρύτερη μυθοπλασία που λαμβάνει χώρα αποκαλύπτει τη σχέση ενός υποκειμένου, ενός μη-συνειδητού “εγώ”, μέσα σε ένα σύμπαν καταναγκασμού ως προς τον ορισμό της μνήμης. Στον τόπο “διασταύρωσης” των εννοιολογικών τους διαδρομών η πολλαπλότητα των υλικών που χρησιμοποιούν περιλαμβάνει μεταξύ άλλων γύψο, δαντέλα, ξύλο, κλωστή, ασήμι, καθώς και το φαντασιακό στοιχείο των μη υπαρκτών οντοτήτων. Τα φαινομενολογικά όρια μεταξύ συνείδησης και κόσμου, η ανακατασκευή της προσωπικής μνήμης, εγείρουν τη νοσταλγία και τον στοχασμό.

Το συμβάν μπορεί να οριστεί ως ένα σημείο αν ιδωθεί σε ένα χρονικό ή χωρικό συνεχές, ως η λάμψη, το στοιχείο ή σημάδι που παρεκκλίνει από την ευθεία της διάρκειας. Ο συνδυασμός της μνήμης και της φαντασίας αναδύει τις μορφές της ύλης. Είναι μια “γήινη υπόθεση”, μια φυσική κατάσταση η οποία γεννά ερωτήματα για τη φύση της γλυπτικής, όπου ενυπάρχει η βαρύτητα και η ελευθερία της ύλης.

Στο έργο της Ευαγγελίας Δημητρακόπουλου η μνήμη αποκτά την αίσθηση του πένθους για το σώμα. Βρίσκει την πρώτη της κρυψώνα στο σώμα. Εκεί κατοικεί, κάτω από τα νύχια και τα μαλλιά, στη βάση της κλείδας, στα δάχτυλα. Αυτές οι φόρμες, εμπνευσμένες από τα υφάσματα μιας προίκας, δημιουργούν χρηστικές προσωρινές στεγάσεις, διαφυλάσσουν, αγκαλιάζουν και καταπίνουν.

Η ενότητα των έργων της Άλκηστης Μαυροκεφάλου προκύπτει από την παρατήρηση των μυθοπλαστικών και γεωμετρικών ορίων της φαντασιακής σύμβασης ενός πλάσματος που ονομάζεται Φύλακας, χαρακτήρας μίας προσωπικής μυθοπλασίας που ονομάζεται Carte Anatographica. Αντιπροσωπεύει την παράλληλη φαντασιακή διάσταση του πραγματικού που διέπεται από τις εναλλαγές του ενστικτώδους και της συντριβής του.

Στο  έργο της Κρίστι Μπουτσάι οι “συμφωνίες” των  υλικών δρουν ως ίχνη που αφήνουν  τη μνήμη τους αναλλοίωτη. Δημιουργούν διασυνδέσεις πραγματικές και πλασματικές, έχοντας μπροστά τους πληροφορίες γεγονότων. Ερείπια και θραύσματα αυτών που έφυγαν μένουν όρθια, χτίζουν κάτι πάλι από την αρχή.

Έργα-αποτέλεσμα εννοιολογικών χειρονομιών και δράσεων οι οποίες γονιμοποιούν τις σχέσεις ανάμεσα στα διάφορα στοιχεία και τις έννοιες που τα ίδια γεννούν. Τον τόπο ο οποίος εμπεριέχει την εσωτερική ιστορία της δημιουργικής πρακτικής, την ίδια την ετερότητα της μετάβασης, την οριακότητα της χρονικότητας και της απόσχισης από το παρόν. Διαφαίνεται τελικά ένας πυρήνας με αρχετυπική διάταξη ο οποίος σηματοδοτεί τον οριακό χώρο και αναδύει μέσα από το συμβάν το αποκλεισμένο υποκείμενο, την ενσυναίσθηση.  - Μαργαρίτα Καταγά, Ιστορικός τέχνης

Φωτογραφία: Άλκηστις Μαυροκέφαλου, Carte anatographica – λεπτομέρεια – ρυτίνη, σιλικόνη, λάστιχο, σκόνες αγιογραφίας – 2017