Marta Biagini, Χώροι του Νου

Όλο χρώμα τόποι, βγαλμένοι από της φαντασίας το χάδι και του ρεαλισμού τη μνήμη, συνθέτουν τον ζωγραφικό κόσμο της Marta Biagini. Υπό τον τίτλο "Χώροι του Νου", η έκθεση, μου φέρνει πρωτίστως στο νου, την αίσθηση μιας ποιητικής ευθραυστότητας, που εκφράζεται όχι με λέξεις αλλά με πινέλο και τεχνικές και υλικά ζωγραφικής. Η Μάρτα, αρχιτέκτονας επί χρόνια, ζωγράφος από παιδί, πετυχαίνει στα έργα της να ενώσει αρμονικά τις δύο μεγάλες της αγάπες. Την Αρχιτεκτονική με τους αυστηρούς της κανόνες, με την ελευθερία της καλλιτεχνικής πράξης. Σε ένα αγκάλιασμα ζεστό, μεταφυσικό, σουρεαλιστικά δοσμένο, οι όλο κίνηση Χώροι του Νου, με τα οικοδομήματα - σημεία αναφοράς, ανοίγουν τις πόρτες τους για στροβιλισμούς της σκέψης σε απέραντα ταξίδια.

Κρύβεται μέσα στα αρχιτεκτονικά αυτά οικοδομήματα, μια πλανεύτρα μαγιά. Θα έλεγε κανείς πως θυμίζουν κρησφύγετα που σε προκαλούν να τα επισκεφθείς και να περιπλανηθείς εντός, εκτός κι ολόγυρά τους. Να περπατήσεις επάνω στα ρυθμικά πλακάκια τους. Να διασχίσεις μέσα από σκάλες τα ανοιχτά περάσματά τους. Να ψάξεις να βρεις τι κρύβεται πίσω από τους μικρούς και μεγάλους συμβολισμούς τους . Κάπου υπάρχει πέτρα και ιδιότροπα λουλούδια. Και υπάρχει και ήλιος και γαλάζια θάλασσα στο δείλι. Είναι αλήθεια, το στοιχείο του συμβολισμού, βρίθει στο σύνολο των έργων της Biagini ενώ και τα ίδια αρχιτεκτονήματα ενέχουν συμβολισμό.  Άλλοτε παραπέμπουν σε ελλαδικά, νησιώτικα συμπλέγματα ή αρχαία ανάκτορα. Άλλοτε σε ψηλούς, κυλινδρικούς πύργους, αρχοντικούς, μιας αλλοτινής εποχής. Σε γειτονιές ή κωνικά οχυρά. Στοιχεία της φύσης τα συντροφεύουν. Ουρανοί, δέντρα, πουλιά.

Και σε όλα αυτά, ο άνθρωπος είναι απών.

Ανθρώπινες φιγούρες  βρίσκουμε σε μια δεύτερη ενότητα έργων της, που παρουσιάζονται στην έκθεση. Πρόκειται για προσωπογραφίες τοποθετημένες σε αρχιτεκτονικά περιβάλλοντα, αλλού περισσότερο προσδιορισμένα(δωμάτια, χώροι) και άλλοτε τοποθετημένα σε φόντο αφαιρετικό, που συγκροτείται από τα διάφορα, γεωμετρικά μοτίβα. Τα πρόσωπα έχουν αποδοθεί σύμφωνα με μια προσωπική εικαστική γραφή, με τον ρεαλισμό τους να διαστρεβλώνεται. Κυρίαρχο σημείο σε όλες τις μορφές είναι η έκφρασή τους καθώς και το βλέμμα τους. Με τα μάτια υγρά και με σοβαρή έκφραση, κοιτούν τον θεατή ή κάπου αλλού. Κάπου ψηλά. Σαν σιωπηρά, βυθισμένα στα μέσα τους, δείχνουν να οραματίζονται ή σαν να θέλουν να δραπετεύσουν από το παρόν τους, στη χώρα των ονείρων τους. - Νικολένα Καλαϊτζάκη, Ιστορικός Τέχνης