Άννα Λάσκαρη, Extreme Singularities

Στην ατομική έκθεση της Άννα Λάσκαρη παρουσιάζεται μια σειρά έργων των οποίων η υλικότητα συγκροτεί ένα χειρονομιακό σκηνικό που δημιουργεί ένταση ανάμεσα σε μια πληθώρα εικόνων και κίνησης, γλυπτικής και ήχου, ζωγραφικά νεύματα και εύθραυστα αποσπάσματα εντυπώσεων. Πολλά από τα ποικίλα υλικά προέρχονται από το στούντιο της καλλιτέχνιδος. Τίποτα δεν εγκαταλείπεται – οι αξίες επαναδιεκδικούνται μέσα από τους επινοημένους τρόπους που τα υλικά εκτυλίσσουν τον εαυτό τους και τις μεταξύ τους σχέσεις. Λωρίδες από PVC μεταμορφώνονται σε πύλες που οδηγούν σε περαιτέρω στρώματα περιπλεκόμενων συνθηκών, όπου το ατομικό και το συλλογικό διασχίζουν τον χώρο, όπως υπαινίσσεται και ο τίτλος της έκθεσης,ֹ όπου τα επιμέρους συμφύρονται σε μια διαφοροποιημένη ζώνη ζωτικότητας, ενώ μοιάζουν να διαχωρίζονται από το σύνολο, από την πλήρη αντίληψη των θεατών και από τις αναριγήσεις που τα κρατούν μαζί.

Οι επισφαλείς «βάσεις»  αυτών των έργων, των οποίων οι (αν)ισορροπίες δεν είναι ποτέ επαρκώς επιζήμιες ώστε αυτά να καταρρεύσουν έχουν, ουσιαστικά, αντοχή και δύναμη. Η εμφατική τους υλικότητα δείχνει να έχει αμείωτη σημασία και να επιμένειֹ καθώς η αυτονομία τους ξεφεύγει από την εξουσία της αναπαράστασης. Μέρος της επαφής ανάμεσα στα έργα και τον/την θεατή βρίσκεται στη σχέση εγγύτητας των υλικών μεταξύ τους, με το περιβάλλον τους και στην εξάσκηση παρατηρητικότητας και αναστοχασμού των ίδιων των θεατών.

*Από το κείμενο Extreme singularities της Μαρίας Πετρίδη - συγγραφέας