Αλέξανδρος Λάιος, Annealing Point

Οι ερυθρές ακτίνες έχουν το μεγαλύτερο εύρος κύματος ενώ το κόκκινο είναι το τελευταίο χρώμα στο φασματικό άκρο της ανθρώπινης όρασης. Αυτό το οπτικό φαινόμενο που παρατηρείται τις απογευματινές ώρες της ημέρας στάθηκε η αφορμή για τον Αλέξανδρο Λάιο να εντοπίσει οριακά σημεία και στιγμιότυπα του καθημερινού. Ξεκινώντας από την εμφάνιση ενός απροσδόκητου ίχνους και φτάνοντας μέχρι τη δύση, ως θέμα και εμπειρία καθολική για τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε έννοιες όπως είναι o μύθος και το τέλος, ο Λάιος επιχειρεί να εντοπίσει τα μέσα που είναι ικανά για μια τέτοια αφήγηση.
 
Οι κατασκευές της έκθεσης παίρνουν τη μορφή σημειώσεων για την μέρα που πέρασε. Παρατηρούμε σχήματα απο ζελατίνες θεάτρου, -απόλυτες φόρμες-, όπου αναπάντεχα στοιχεία και ίχνη της καθημερινής ζωής, όπως ένας κόκκος σκόνης, έγιναν ορατά στο φως. Η παρεμβολή τους, γόνιμη και πηγαία, υπέβαλε τα σχήματα σε μια δοκιμασία αντοχής όπως συμβαίνει με τα φυσικά υλικά.
 
Σε αυτό αναφέρεται και ο τίτλος της έκθεσης, στο απόλυτο όριο αντοχής που αποκτά ένα υλικό όπως το γυαλί ή το μέταλλο ή ακόμα και η ίδια η λέξη ειδωμένη ως τέτοιο. Το σημείο ανόπτησης* (annealing point), αποτελεί καμπή αλλά και σημείο αναφοράς για το ίδιο το υλικό καθώς μέσα από αυτή τη διαδικασία θα αποκτήσει σχήμα.

* Σημείο Ανόπτησης (Ξεπύρωμα): θερμική κατεργασία υλικών (γυαλί, μέταλλο) με μικρή ταχύτητα απόψυξης μετά την σχηματοποίηση με σκοπό να γίνει λιγότερο εύθρυπτο βελτιώνοντας την ευκαμψία του.