5°
Ο ΜΑΡΤΙΝΟΣ φιλοξενεί την έκθεση γυάλινων γλυπτών της Νάσιας Ιγγλέση που παρουσιάστηκε στο Victoria & Albert Museum, στα πλαίσια του London Design Festival 2017. Πρόκειται για ένα σχεδιαστικό πειραματισμό που ερευνά τη συμβατότητα του ψηφιακού αυτοματισμού με τη χειροτεχνία και την υλικά οδηγούμενη διαίσθηση στην τέχνη, ώστε να δημιουργήσει μία ύλη, η οποία μεταλλασσόμενη μεταμορφώνει το χώρο.
«Η ανάγκη για μεταμόρφωση» αποτελεί ένα στάδιο της επιστημονικής μελέτης της Νάσιας στα πλαίσια του «augmented materiality» (επαυξημένη απτή πραγματικότητα), μια μετεξέλιξη της εικονικής πραγματικότητας (virtual and augmented reality). Αντί να δημιουργεί πλαστούς και άυλους κόσμους, χρησιμοποιεί ψηφιακά εργαλεία για να δημιουργήσει δυναμική ύλη και φυσικές δομές που έχουν τη δυνατότητα μεταμόρφωσης στον πραγματικό κόσμο.
Η Νάσια θεωρεί ότι η επαυξημένη πραγματικότητα θα πρέπει να είναι απτή, μια επαυξημένη υλικότητα η οποία απαντά στην ανάγκη μας για μεταμόρφωση. Μια μεταμόρφωση που βιώνουμε καθημερινά στη φύση και στο συνεχώς μεταβλητό ψηφιακό κόσμο, αλλά που λείπει σε μεγάλο βαθμό από τα υλικά απτά σχέδια και την αρχιτεκτονική που δημιουργούμε.
Ένα από τα μέσα πειραματισμού της είναι το φυσητό γυαλί, το οποίο δημιουργεί μέσα από ένα καινοτόμο συνδυασμό αλγορίθμου (digital pneumatics) και καλλιτεχνικής χειρονακτικής καθοδήγησης (glassblowing). Στόχος της είναι να μελετήσει τη δημιουργία και συμπεριφορά του αρχαιότατου αυτού υλικού (ανακαλύφθηκε στη Μεσοποταμία και την Αρχαία Αίγυπτο πριν 4,500 χρόνια) μέσα στα πλαίσια της τεχνολογίας και της τέχνης.
Tα εκθέματα προβάλουν την έμφυτη ικανότητα του γυαλιού να μεταμορφώνεται και να μεταμορφώνει. Όπως μπορεί το γυαλί να σχηματιστεί, να θρυμματιστεί, να ανακυκλωθεί, να λιώσει και να ανασχηματιστεί αναρίθμητες φορές ταυτόχρονα επίσης διαθέτει μια εγγενώς ευέλικτη δυνατότητα να μεταμορφώνει το χώρο στον οποίο κατοικεί, με αναρίθμητους τρόπους με τη μοναδική του ικανότητα να εγκολπώνεται, να διαθλά και να προβάλει εκ νέου το περιβάλλον του μέσα από το φως. Τα γυάλινα γλυπτά της, με τη βοήθεια του φωτός, αποκαλύπτουν την ταυτότητά τους και μεταμορφώνουν το χώρο.
Πέραν όμως της επιστημονικής διατριβής, το αποτέλεσμα είναι καλλιτεχνικά άρτιο. Τα γυάλινα γλυπτά κινούνται με μηχανισμούς, διαθλάσουν το φως, και δημιουργούν μία εγκατάσταση η οποία μεταλλάσσεται με την ανθρώπινη παρουσία. Με έργο της, η καλλιτέχνης δημιουργεί διαύλους επικοινωνίας ανάμεσα στην επιστήμη και την τέχνη. Κίνητρό της είναι να σχεδιάζει στα πλαίσια της επιστημονικής πρωτοπορίας και να ασχολείται με την τέχνη σε όλα τα ερευνητικά πεδία που σχετίζονται με την ύλη, το νου και τη φύση.
