7°
Η Κλεοπάτρα Μουρσελά αναφέρει για την έκθεσή της: «Όταν επρόκειτο να εκδοθεί για πρώτη φορά το 1999 το «Κλειστό Λόγω Μελαγχολίας» ο πατέρας μου, ζήτησε να του σχεδιάσω το εξώφυλλο, ύστερα και από την επιτυχία που είχε το βιβλίο του «Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά».
Τις περισσότερες φορές το εξώφυλλο το είχε ήδη φανταστεί και μου ζητούσε να του δώσω μορφή, οι οδηγίες ήταν λίγες, αλλά πολύ ζωντανές. Δυστυχώς αυτή τη φορά κάτι τέτοιο δεν ήταν δυνατό, γιατί το βιβλίο επρόκειτο να επανακυκλοφορήσει μετά τον θάνατό του. Έτσι όταν άρχισα να το διαβάζω για άλλη μια φορά είδα να ζωντανεύουν μπροστά μου πρόσωπα και καταστάσεις που έχω ακούσει από αφηγήσεις και εξομολογήσεις του πατέρα μου ή έχω βιώσει εγώ η ίδια προσωπικά. Οι περιγραφές του έπαιρναν μορφή στο μυαλό μου, τα συναισθήματα και οι μνήμες με κυρίευαν. Προσπαθούσα να θυμηθώ τα έπιπλα, τους χώρους, ενώ τον άκουγα να μου τα περιγράφει. Ήμουν ένας σιωπηλός και αμέτοχος παρατηρητής. Οι περισσότεροι χαρακτήρες του βιβλίου είναι πραγματικοί, πρόσωπα που υπήρξαν στη ζωή μας. Πρόσωπα, που όπως έγραψε και ο ίδιος στο οπισθόφυλλο της πρώτης έκδοσης του βιβλίου, «…ξόδεψαν πολύ χρόνο και κόπο και δάκρυα για να αποτύχουν, να μην ευτυχήσουν. Πρόσωπα ανικανοποίητα, που οι κινήσεις τους είναι συνήθως κινήσεις απελπισίας, για να καταλήξουν στο πουθενά, στα προσχήματα ή στις εκλογικεύσεις, πρόσωπα που εκείνο κυρίως που τα ζωντανεύει είναι η αηδία τους, το τέλμα της ζωής τους, οι συγκρούσεις τους, μαζί με το μάταιο και το γελοίο αυτών των συγκρούσεων».
Συνειδητοποιώντας ότι η πραγματικότητα και οι καταστάσεις είναι εξαιρετικά ισχυρές και με κάποιο τρόπο προδιαγεγραμμένες, η προσπάθειά μου να εκφραστώ εικαστικά, μεγάλωνε την αγωνία μου. Γι’ αυτό και η ενότητα αυτή αισθάνομαι ότι είναι η αρχή μιας δουλειάς που παραμένει ανοιχτή για μένα.
Η έκθεση αυτή παρουσιάζει όλα τα προσχέδια - σχέδια – προτάσεις που προηγήθηκαν της τελικής επιλογής του έργου του εξωφύλλου. Πιστεύω πως η διαδικασία είναι εξίσου σημαντική με το τελικό αποτέλεσμα – ίσως και περισσότερο…»
