9°
Ιστορικός Τέχνης και επιμελήτρια της έκθεσης Nικολένα Καλαϊτζάκη, σημειώνει για το έργο της Λένας Μορφογένη: «Aσύχαστα. Ορμητικά ξαφνιασμένα. Αποτυπώνονται παλμικά καθώς συστήνονται, κι έχουν την αίσθηση του βαθύπνοου. Αναρριγούν στην Αταξία τους, ορίζονται. Κατασκευάσματα αοριστίας που υπόκεινται στην πλεύση του τυχαίου; Ή στοχασμοί του νου, ριζώματα βιωμάτων, που σαν δραπέτες του εσώτερου περνούν στον έξω κόσμο; Με χρώματα ντύνουν το λευκό υλικό. Μορφοπλαστικά εστιασμένα στο λίκνισμά τους, ασύνδετα και συνδεδεμένα, στήνουν παιχνίδια αφαίρεσης. Τόπους ρευστούς, που παρά την προσδιορισμένη ελευθερία τους, ξεγλιστρούν μακριά από τη σφαίρα του ανοίκειου.
Γιατί, η ζωγραφική της Λένας Μορφογένη, όταν ανήκει στους κόσμους ενός αφηρημένου εξπρεσιονισμού που υποτάσσεται και κυβερνάται στη γέννησή της, από τους άτακτους κανόνες της ενστικτώδους αντίδρασης των μηχανισμών του υποσυνειδήτου που μέσω της αυτόματης γραφής πλάθουν εικόνες – ή μεταφέρουν μνήμες, βιώματα, χαρές, πληγές - ενσωματώνοντας στοιχεία κάπου κάπου αναγνωρίσιμα (γέφυρες, τοπία), φέρουν στη θέαση τους τη ζεστασιά μιας οικειότητας. Εκείνης που δημιουργεί, παρά την έλλειψη του ρεαλισμού τους, η δυναμική της έκφρασης του συναισθήματος, όταν απογυμνώνεται και μέσω της Τέχνης, μοιράζεται από τον καλλιτέχνη στο κοινό. Αποβαίνει σε κοινό τόπο που επιτρέπει στον καθένα, κοιτάζοντας τα έργα και προσπαθώντας να τα αποκωδικοποιήσει, να φτιάξει τα δικά του σενάρια.
Καθαρό χρώμα και κίνηση, αντιθέσεις σε αρμονική σύμπλεξη, οριζόντιες, κάθετες, διαγώνιες ή ακαθόριστες γραμμές, ρυθμική συνθετική δομή και πολυπλοκότητα, χορός του φευγαλέου, συνιστούν μερικά μόνο από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των έργων που ξεδιπλώνονται επάνω σε μικρότερου ή μεγάλου μεγέθους ακουαρέλες. Όμως, πέρα από αυτές, η εικαστικός στην έκθεση _Αtaxia_, παρουσιάζει κι έναν αριθμό από μπρούτζινα γλυπτά σε σχήμα σπείρας.
Η σπείρα, ένα από τα αρχαιότερα σύμβολα, ιδιαιτέρως αγαπητό στη διαδοχή των αιώνων, μέχρι και σήμερα, συνιστά σήμα του αρχαίου ελληνισμού και σύμβολο της αέναης ζωτικής δύναμης. Συνυφασμένο με ποικίλες ερμηνευτικές προσεγγίσεις, το σχήμα του σπιράλ, η στροβιλιστική περιέλιξη, αντιπροσωπεύοντας την θεϊκή πλάση του σύμπαντος, μέσω της κυκλικά περιστρεφόμενης κίνησης της και εδώ, στα γλυπτά της Μορφογένη, ανάγεται σε συμβολισμό του ατέρμονου.
Μια ακόμα ενότητα που η εικαστικός παρουσιάζει στην έκθεση, είναι μια σειρά από βιβλία φτιαγμένα από ρητίνη και μικτά υλικά, η οποία θίγει με συμβολικό τρόπο, θέματα ανθρώπινου ενδιαφέροντος, σοβαρά κοινωνικά και περιβαλλοντικά ζητήματα. Τα βιβλία που φαινομενικά παραπέμπουν σε αφηγήσεις παραμυθιών, πηγάζουν από μια σκληρή πραγματικότητα, με τις ρευστές καραμέλες που τα πλαισιώνουν, να αφήνουν στο θεατή, μια γλυκόπικρη επίγευση».
