7°
Η Λίνα Πηγαδιώτη συναρμόζει αντικείμενα μιας χρήσεως και άλλα εφήμερα στοιχεία ως υλικά σύνθεσης της νέας της δουλειάς. Η πλαστικότητα της συναρμολόγησης, του κολάζ, της εκτύπωσης, αλλά και της χαρακτικής επικρατεί σε αυτά τα έργα που καταδεικνύουν την ιδιοσυγκρασιακή επεξεργασία της εικαστικού σε κάθε μέσο (ζωγραφική, γλυπτική κ.α.) αλλά και ως μεταφορές που υπαινίσσονται τη διάσταση μεταξύ της προσωπικής και δημόσιας σφαίρας, φύσης και τεχνολογίας, της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας και των συνεπειών της, αλλά και των επισφαλών και εφήμερων συνθηκών της σύγχρονης ζωής.
Η Πηγαδιώτη διευρύνει τα εικονογραφικά στοιχεία (αντικείμενα, found objects) και τις γλυπτικές μορφές από την δισδιάστατη επιφάνεια στον τρισδιάστατο χώρο της γκαλερί, με τον ίδιο τρόπο που οι μινιμαλιστές, οι εννοιολογικοί καλλιτέχνες και οι αφαιρετικοί εξπρεσιονιστές έχουν πειραματιστεί με αυτές τις μετατοπίσεις. Τα χωρικά κολάζ θέτουν προκλήσεις στην έννοια του έργου ως αντικειμένου καθώς και στη σχέση του έργου με τον θεατή, ενώ τονίζουν τις κοινωνικές παραμέτρους του έργου τέχνης και την ευαισθησία που καθορίζει την αντίληψη του καλλιτέχνη για την κοινωνική πραγματικότητα.
Η εικαστικός επιχειρεί να δώσει νέα ζωή στην τεχνική του κολάζ, προσθέτοντας σχολαστικά πολύπλευρα στοιχεία, ώστε να ανακαλύψει και να διαμορφώσει το μέσο και την εικαστική γλώσσα που απαιτείται σε αυτή τη νέα ιστορική και συλλογική στιγμή που επιδιώκει ένα διαφορετικό μέλλον. Αυτά τα έντονα, αλλά και αινιγματικά οπτικά αντικείμενα που καταγράφουν μια σειρά από ετήσιες αναμνήσεις, συναθροίζονται στο έργο της Πηγαδιώτη, στην προσπάθεια να εφεύρουν μια νέα προσωπική αφήγηση που θα βοηθήσει τον θεατή αλλά και την εικαστικό να ερμηνεύσει το παρελθόν και να φανταστεί ένα διαφορετικό μέλλον.
Όπως και στο παλίμψηστο, στα έργα της Πηγαδιώτη, διαπιστώνουμε μια διπλή λειτουργία, διατηρούν τη διακριτότητα όλων των στοιχείων, ενώ ταυτόχρονα εκθέτουν τις διασταυρώσεις του ενός με τον άλλο, επομένως, η διαδικασία της στρωματοποίησης συνυπάρχει με τη διαδικασία της διαγραφής και με την επανάληψη, την εμφάνιση όλων των στοιχείων σε μια ευπροσάρμοστη και ετερογενή σύνθεση. Και είναι μόνο το πέρασμα του χρόνου που μπορεί να φωτίσει το νόημα και τη σημειολογία των παλαιότερων στρωμάτων, καθώς και το όριο μεταξύ ζωής και τέχνης.
Η Λίνα Πηγαδιώτη προσκαλεί τους επισκέπτες να έχουν την εμπειρία να «διαβάσουν» την τελευταία της αυτή δουλειά μέσα από τις συνθήκες που δημιουργήθηκε υπό τους ήχους των συνθέσεων του Σταύρου Σοφιανόπουλου και τους στίχους του Κωνσταντίνου Καβάφη.
Η έκθεση είναι υπό την επιμέλεια της Διδάκτορος της Ιστορία της Τέχνης Σωζήτας Γκουντούνα.
