Τα πέντε στοιχεία

Την έκθεση επιμελείται η ιστορικός Τέχνης Όλγα Λατουσάκη, ενώ ο ποιητής και κριτικός Κωνσταντίνος Μπούρας σε κείμενά του για την έκθεση γράφει:

Κάπου μεταξύ γαλλικού ιμπρεσιονισμού και γερμανικού ρομαντισμού από το κίνημα «Θύελλα κι Ορμή» (Sturm und Drang) κινούνται αυτά τα υπερχρονικά τοπία διεκδικώντας μία ποιητικότητα που μόνον με όρους μουσικής Αρμονίας μπορεί να αποδοθεί. Κι αν απουσιάζει σε πρώτο επίπεδο ο Πυθαγόρας κυριαρχεί όμως η Φύση με τα πέντε στοιχεία της, που γρήγορα γίνονται «στοιχειά» αν πρέπει να εκδικηθούν ή να επιπλήξουν τους ανθρώπους για την λαίμαργη αλαζονεία τους… Αυτό το μανιχαϊστικό στοιχείο της αλληλεπίδρασης και συμπληρωματικότητος Φωτός-Σκότους, Ερεβώδους-Λαμπρού τονίζεται ιδιαίτερα με την επιλογή του υγρού στοιχείο ως νοσταλγία της μήτρας λίγο πριν η όποια αίσθηση ασφάλειας έρθει σε μετωπική σύγκρουση με τον κόσμο κι αυτό που λέμε ή νομίζουμε πως είναι η «Πραγματικότητα» μας προκαλεί να την αντιμετωπίσουμε ως επιφάνεια προς Πτώσιν. Ναι, υπάρχει κάτι το μυστικιστικά προπατορικό, το αποκρυφιστικά φρικιαστικό σε αυτά τα αρχετυπικά είδωλα που αχνοφαίνονται ανάμεσα στις γραμμές και κάτω από τα χρώματα. Εγχάρακτος προσωρινότητα κάθε μορφής στον εφιαλτικό αλλά και τόσο απολαυστικό κόσμο τής Ύλης…

Ενότητα Πρόσωπα 

Αυτά τα πρόσωπα είναι αντιφατικά μέσα στην σκληρή τρυφερότητά τους. Κάθε προσπάθειά τους ν’ αγαπηθούν και να προσεγγίσουν τους άλλους ενέχει το στοιχείο της βίας. Ο εφηβικός φόβος της αλλοτρίωσης, της απώλειας κάθε ατομικότητας, γονιμοποιεί εδώ μία φαντασία οργιαστική που ζητεί να επικοινωνήσει με τον κόσμο δια του έργου ενόσω αφήνεται δήθεν νωχελικά να απολαμβάνει τις μικροχαρές της καθημερινότητας. Η εγγενής θλίψη που δεν ταυτίζεται με την λεγομένη «χαρμολύπη» προσδίδει στα εικονιζόμενα πρόσωπα την εσωτερικότητα τοπίων που καθρεφτίζονται για πρώτη φορά στη λίμνη του Νάρκισσου ερωτοτροπώντας με τον Θάνατο, τον οποίον όμως δεν τον ποθούν πραγματικά, αφού είναι γλυκειά η Ύλη και οι χαρές της. Η Μεγάλη Μητέρα Θεά κάνει την υψηλή παρουσία Της εδώ ιδιαίτερα αισθητή χωρίς να γίνεται ποτέ γλυκερή αφού έχει τη στιλπνότητα και τη στυγνότητα μιας Αστάρτης, μιας Αρτέμιδος… Ο πόθος για επιστροφή στην Εστία είναι πρόδηλος. Το «εμείς» μαγνήτης ισχυρότερος από τα διάφορα «εγώ» μας καλεί, δυναμικά… Τελικά, το αντιφατικό ον που λέγεται άνθρωπος βρίσκει στη θέαση, στη γειτνίαση και στην περιδιάβαση αυτών των πινάκων τη βαθύτερη ουσία και γαλήνη του.

Ενότητα Δένδρα

Σαν τα φρικτά χέρια που παλεύουν να ενωθούν στον διάκοσμο τής Καπέλα Σιξτίνα, αυτά τα δέντρα τολμούν παράλληλες διαδρομές, ασύμβατες, όσο κι αν φαινομενικά τείνουν το ένα προς το άλλο. Στην πραγματικότητα είναι ελεύθερα κάτω από τον μουχλιασμένο ουρανό που κρέμεται απειλητικά πάνωθέ τους και προκαλεί αλυσιδωτές αντιδράσεις στο «θυμικό» των αψύχων, που μόνον εμείς, οι βιαστικοί κι αλαζονικοί άπληστοι, ακόρεστοι άνθρωποι θεωρούμε πως στερούνται ζωής κι είναι απλώς αντικείμενο της επιχειρηματικότητάς μας αν όχι και του θαυμασμού μας (σπανιότατα). Αυτά τα τοπία είναι υδαρή, το μελάνι ταιριάζει τέλεια στην αισθητική του, αφού κινούνται ανάμεσα στον ανατολίτικο μινιμαλισμό και στην δυτική πλημμυρίδα συναισθημάτων που είναι δύσκολο να ελεγχθούν, αν όχι να τιθασευτούν εντελώς… Διονυσιακό μαζί με το απολλώνιο, το βακχικό στοιχείο λανθάνει, η πρόθεση όμως του καλλιτέχνη είναι ξεκάθαρη: να ζωγραφίσει σημεία φυγής από έναν κόσμο που δολοφόνησε τη μαγεία του κι εξόρισε την ποιητικότητά του. Ακόμα κι η μουσική είναι ανάμνηση

από προσφερότερες εποχές, καταλληλότερες για Διαλογισμό. Ως αφορμές για κατάδυση στα δυσθεώρητα βάθη της συνείδησής μας, εκεί που κρύβονται όλοι οι θησαυροί, ας δούμε αυτά τα απροσδιόριστα και φευγαλέα «τοπία» μιας Άνοιξης χαμένης, αιώνιας…

Ενότητα Σπίτια

Αυτά τα σπίτια είναι ζωντανά σαν τα κτίσματα στα έργα του Van Gogh. Είναι τοπία υπερ-χρονικά. Δεν προσμένουν καμία παρουσία. Η νόστος του Οδυσσέα δεν είναι μήτε εφικτή μήτε επιθυμητή εδώ. Κι ας καπνίζει το τζάκι. Τα σπίτια αυτά είναι κύριοι κι αυθέντες του εαυτού τους. Οι άνθρωποι νομίζουν ότι τα κατέχουν και τα προσμετρούν στο «έχειν» τους.  Όμως η αλήθεια είναι πως αυτές οι ασβεστωμένες αγροικίες, τα λευκά αγροτόσπιτα κατέχουν εκείνα μυστικά άρρητα και ασύλληπτα από το ανθρώπινο μυαλό. Αυτή η μαγική αντίληψη της Φύσης που δεν είναι δαιμονική αλλά αδιάφορη για τις πρόσκαιρες υπάρξεις μας κι εμπεριέχει έχει το μυστικό τής αναζωογόνησης, της αναζωπύρωσης, της αυτοθεραπείας, αναβιβάζει πάλι τον καλλιτέχνη (ζωγράφο και μουσικό) στο βάθρο του μάντη και προφήτη ενός μέλλοντος που δεν είναι μήτε ζοφερό μήτε άνυδρο, αλλά είναι απλώς «αυτό που είναι», ακριβώς όπως το πλατωνικό «Όντως Όν» καθρεφτίζεται στα σύντομα δημιουργήματά του. Ναι, υπάρχουν ανώτερες «ιδέες» σε αυτά τις καλά διατυπωμένες ζωγραφικές αναπολήσεις διαστάσεων και καταστάσεων άλλων που ξεκουράζουν το ανθρώπινο μυαλό κι αναπαύουν την όραση από την τόση ανακυκλωμένη γνωστή καθημερινότητα. Σπουδαίο επίτευγμα να δίνεις ζωή στα άψυχα και να αποπροσωποποιείς τα έμψυχα… Μήπως αυτό δεν είναι κι ορισμός τής Τέχνης;