Δημήτρης Βλάσσης «…όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη…»

Λάτρης του ανθρώπινου σώματος, εκστατικός μπροστά στην αποθέωση της ερωτικής πράξης και γοητευμένος από τους κλασσικούς γλύπτες παρουσιάζω με τίτλο «…όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη» μια σειρά γλυπτών με θέμα τον έρωτα που ξεκινά από το βλέμμα για να απογειωθεί στην πιο απελευθερωμένη πράξη.

Ανήκω στους καλλιτέχνες που δεν εμμένουν στον ίδιο τρόπο, έκφρασης που- ίσως- προσφέρει «αναγνωρισιμότητα». Έχω «περιόδους», που θα μπορούσαν, κάθε μία ξεχωριστά, να ανήκει σε διαφορετικό δημιουργό.

Πιστεύοντας πως όλα στην τέχνη ξεκινούν από την πρόθεση να εκφραστεί μία ιδέα, αισθάνομαι την ανάγκη- σε κάθε καινούρια μου δουλειά- και με οδηγό την αφαίρεση, να προχωρώ σε διαφορετική απόδοσή της ανάλογη με την «πλαστικότητα» του υλικού και την «ποιητική» μου, δηλαδή την προσωπική μου αφαιρετική προσέγγιση.

Σκιτσάρω ρεαλιστικά την αρχική ιδέα και ξεκινώ διαδοχικές μεταπλαστικές αφαιρέσεις για να καταλήξω σε γλυπτικές φόρμες που συνειρμικά οδηγούν τον θεατή να απολαύσει μέσα από την αλληλουχία των όγκων το αισθητικό αποτέλεσμα, να «εισπράξει» την «αναφορά» στον «μύθο» του έργου, και να κεντρίσει την φαντασία του για ν’ αποκαλύψει την διαδρομή από το ρεαλιστικό ιχνογράφημα στην αφαίρεση και στο αφηρημένο.

Ένας άνδρας και μία γυναίκα συναντιούνται, κοιτάζονται, ερωτεύονται και περνάνε από κάθε στιγμή αυτής της υπέροχης ερωτικής συνεύρεσης- την πρόκληση, την επαφή, την τρυφερότητα που ακολουθεί- κάθε στιγμή που η ρεαλιστική, εικαστική της απόδοση, δεν αντέχει στην σύγκριση με την στιγμή την ίδια. Η ανάμνηση της πράξης συνθλίβει την απεικόνιση. Και τότε έρχεται η αφαίρεση για να την μεταπλάσει σε αυτόνομο εικαστικό γεγονός και ο θεατής κεντρίζεται να περιπλανηθεί συνειρμικά σε ανάπλαση υπέροχων προσωπικών του στιγμών Όχι εύκολο. Και ακόμα δυσκολότερο όσο πιο «ψυχρό» και «άκαμπτο» είναι το υλικό. Ούτε και εύπεπτο. Αλλά πολύ δελεαστικό για τον καλλιτέχνη και απρόσμενο για τον θεατή.

Και κάθε φορά που δοκιμάζω την αφαιρετική προσέγγιση σε νέο υλικό εκπλήσσομαι με το πόσο η αδρότητα του υλικού δεν μου αφήνει το παραμικρό περιθώριο να επεκταθώ σε κάποια επί πλέον «πληροφορία». Η κάθε προσθήκη «λεπτομέρειας» «φορτώνει» το περιττό. Και όσο οι μορφές προχωρούν σε μεγαλύτερη λιτότητα στην έκφρασή τους τόσο η σύνθεση ηρεμεί. τόσο το ίδιο το υλικό με καθοδηγεί σε μεθόδους δομής, με στηρίζει στα τολμήματα, μέχρι που μου υποβάλλει μορφές. Και «μνημονεύω» Διονύσιο Σολωμό στον εκπληκτικό του στίχο «Σ’ ελέγχει η πέτρα που κρατείς και κλει φωνή κι αυτήνη».