Χλόη Geitmann - Ακριθάκη, Berlin remix

Η 3η ατομική έκθεση της Χλόης  Geitmann - Ακριθάκη βρίσκει το κεντρικό της θέμα στο Βερολίνο. Στις δύο προηγούμενες ατομικές εκθέσεις της η καλλιτέχνης παρουσίασε εικόνες που, στη μία συνέλεγε καθημερινά ακολουθώντας την διαδρομή του Τραμ 22 −αυτού που διασχίζει την πόλη περνώντας τα γνωστά μνημεία, στη δεύτερη εικόνες από την ελληνική, αθηναϊκή πραγματικότητα, αυτή με το δυνατό φως, τα χρωματιστά λουλούδια, και μια μεσογειακή αστική συνθήκη εμπλουτισμένη από εξίσου πολύχρωμα οτιδήποτε σε μια απόλυτη αναρχία, μια συμφωνία τραγικότητας και χιούμορ.

Η Χλόη Geitmann - Ακριθάκη γεννήθηκε στο ακόμη Δυτικό Βερολίνο. Στην Αθήνα επέστρεψε παιδί και ολοκληρώνοντας τη φοίτηση της στο σχολείο έφυγε ξανά για το Βερολίνο για να σπουδάσει γραφιστική και φωτογραφία. Επόμενη στάση υπήρξε η Πράγα και η οικογενειακή  ζωή στο ήσυχο προάστιο. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η καινούρια αυτή έκθεση αποτελεί ίσως μια πιο “αναδρομική” προσέγγιση στη δουλειά της. Και η προσέγγιση αυτή δεν εντοπίζεται στις φωτογραφίες τις ίδιες, αλλά στη σχέση την οποία έχει η καλλιτέχνης με την ίδια την πόλη. Το Βερολίνο είναι αυτό της παιδικής ηλικίας με τις θολές αναμνήσεις από τις χρωματιστές πεταλούδες που ο πατέρας της είχε φτιάξει για την κούνια της αλλά είναι και αυτό της εφηβείας, με τα bar και τις disco, τις σπουδές και την έκρηξη δημιουργικότητας. Όμως ταυτόχρονα δεν παύει ποτέ να είναι μια πόλη στην οποία κανείς βλέπει όχι μόνο την ιστορία του πρόσφατου παρελθόντος, αλλά παρακολουθεί την ιστορία να γράφεται ακόμα και σήμερα. Ένα τοίχος που χωρίζει μια πόλη, μία χώρα, την Ευρώπη και τον κόσμο στα δύο γκρεμίζεται μπροστά σου στα τέλη της δεκαετίας του ’80 ενώνοντας τον κόσμο ξανά και το παγκόσμιο τοπίο αλλάζει σε μία μέρα για πάντα. Η ραγδαία συνεχιζόμενη ανάπτυξη παρά την εδραίωση του Βερολίνου ως σημαντικό κέντρο αποφάσεων, ευκαιριών, πολιτιστικής ανάπτυξης, εναλλακτικών ιδεών, και φυσικά οικονομικού κέντρου δεν σταματά να αφήνει άφωνο τον επισκέπτη ή ακόμα και τον μόνιμο κάτοικο της πόλης ακόμα και σήμερα.

 Αυτή η πόλη με αυτά της τα χαρακτηριστικά θα αποτελέσει για την καλλιτέχνη μια θετή πατρίδα, είναι η μόνιμη αναφορά της στο παρελθόν, προσωπικό, οικογενειακό, συλλογικό, ιστορικό. Και από αυτή την άποψη αυτή ή έκθεση είναι μάλλον αυτοβιογραφική».