Gabriel Koutouli, Ηττημένοι νικητές

Η Αθήνα... Η ματαίωση. Η μοναξιά. Η ανελευθερία.

Σαν ο χρόνος να πάγωσε ξαφνικά, σαν τα θέλω και τα όνειρα να πήραν αναβολή, για πάντα, για όταν...

Και εκεί που άρχισα να χάνω τη δική μου φωνή, είναι η στιγμή που άκουσα εκείνες τις γυναίκες που χρόνια τώρα, μόνο στέκουν και σε κανένα δεν μιλούν, να ψιθυρίζουν...

Ένιωσα, πως δεν είμαι μόνος. Δεν είμαι ο μόνος.

Βρήκα την απάντηση στο βλέμμα τους.

Είδα στα μάτια τους, έναν "Ηττημένο Νικητή".