7°
Η έκθεση συγκεντρώνει μια σειρά από εμβληματικά έργα από τη σταδιοδρομία του Kelley για να καταδείξει την αλλόκοτη αίσθηση ψυχολογικής απατρίας που επικρατεί στον σύγχρονο κόσμο.
Ο Mike Kelley, είτε χρησιμοποιώντας πάνινες κούκλες ως συναισθηματικά ομοιώματα μιας χαμένης παιδικότητας, είτε επικαλούμενος την ψυχική απατρία του Σούπερμαν – όπως ο ίδιος ερμήνευσε την αδυναμία του υπερήρωα να επιστρέψει στην πατρίδα του την Kandor – μέσα από την έκθεση Fortress of Solitude μας υπενθυμίζει ότι όσο και να προσπαθήσουμε, δεν μπορούμε να γυρίσουμε σπίτι.
Μέσα σε τρεις και πλέον δεκαετίες ο Kelley χρησιμοποίησε ποικίλα μέσα, από ζωγραφική και γλυπτική ως το σχέδιο, το βίντεο και την performance, για να διερευνήσει και να κινητοποιήσει κριτικά διάφορες ενσαρκώσεις της καταπιεσμένης πλευράς —του σκοτεινού υπογαστρίου— του πολιτιστικού ασυνείδητου της Αμερικής. Κοιτάζοντας το ‘παιχνίδι’ μεταξύ μνήμης και λήθης (που το περιέγραφε ως ‘ενεργή αμνησία’), ο Kelley κατέφευγε συχνά σε θλιβερά υλικά και εικόνες προσπαθώντας να αναλύσει απρόσωπες θεσμικές αρχές όπως η γραφειοκρατία των σχολείων και παράλληλα εγείροντας ένα είδος συμπόνιας για το ανθρώπινο υποκείμενο. Στήνοντας φτηνές πάνινες κούκλες σε μια διάταξη ψευδο-ψυχοθεραπευτικής συνεδρίας, φτιάχνοντας από μνήμης πρόχειρες αρχιτεκτονικές μακέτες του σχολείου ή του σπιτιού των παιδικών του χρόνων ή δημιουργώντας αλλόκοτα ψυχεδελικά μουσικά βίντεο με βάση φωτογραφίες από τις περίεργες έξτρα δραστηριότητες που εικονίζονται σε σχολικά αμερικανικά λευκώματα αποφοίτησης, ο Kelley πάσχιζε να δει πώς προσπαθούμε διαρκώς να ανασυστήσουμε τον εαυτό μας με βάση τις ασταθείς και αναξιόπιστες αναμνήσεις από το παρελθόν μας.
Επιμέλεια: Douglas Fogle
