7°
Από την κινέζικη ποίηση του 5ου αιώνα π.X. μέχρι το απόγειο της δυτικής τοπιογραφίας, κάπου ανάμεσα στον ρομαντισμό και τον ιμπρεσιονισμό, αποτυπώνεται η εξιδανίκευση της σχέσης ανθρώπου-φύσης. Κάθε εποχή και κοινωνία αναπτύσσει εικόνες του κόσμου και του περιβάλλοντος που ανταποκρίνονται στα πιστεύω, στις αρχές και στις επιθυμίες που την κυριεύουν. Νέοι τρόποι θέασης και ερμηνείας του περίγυρου αναδύθηκαν όταν οι καλλιτέχνες έπαψαν να αναπαριστούν ιστορικά θέματα και εναπόθεσαν το βλέμμα τους στο φυσικό περιβάλλον. Η καλλιτεχνική πρακτική πρόσθεσε αξίες διανοητικές, ηθικές και αισθητικές, μεταστοιχειώνοντας το περιβάλλον σε τοπίο. Ο όρος artialisation του Montaigne, τον οποίο εννοιολογικά διεύρυνε ο Alain Roger στο τοπίο, εισάγει την αντίληψη μιας in situ και μίας in visu μετατροπής ενός τόπου σε τοπίο με άμεσο ή έμμεσο τρόπο.
Η έκθεση επιχειρεί να παρουσιάσει σύγχρονα αποτυπώματα αυτών των διεισδύσεων στο τοπίο. Οι καλλιτέχνες επιστρέφουν για να επανεξετάσουν αυτή την επιμέρους κατηγορία της τέχνης με διαφορετικά μέσα και προσεγγίσεις. Το έργο μπορεί να εξερευνά τον ορίζοντα ως σημείο αναφοράς ή ακόμα απουσία βάθους, ο χώρος να ορίζεται ευθύγραμμα. Το τοπίο μπορεί να υπονοείται μέσα από έργα πιο εννοιολογικά, ενώ αλλού αναδύεται με την γραφιστική αμεσότητα της διαφήμισης. Μέσα από ένα οριοθετημένο πλαίσιο διερευνάται επίσης η σημασία της θέασης της φύσης ως τμήματος και όχι ως όλου. Έρχεται να προστεθεί η αντίληψη ενός τοπίου που συγκεντρώνει βαθμίδες απόκρυψης και εμφάνισης, φυσικού και δομημένου, φανταστικού και υπαρκτού. Η ευρύτητα της φύσης, εκτενής και ανεξάντλητη, γίνεται πεδίο καλλιτεχνικής διερεύνησης και δράσης, καταλύτης της σχέσης τοπίου-δημιουργού.
Συμμετέχοντες καλλιτέχνες: Gary Colclough, Julian Opie, Μαρίνα Βελισιώτη, Βαγγέλης Γκόκας, Γιάννης Θεοδωρόπουλος, Νίκος Καναρέλης, Αλέξανδος Λάιος, Γιάννης Μαλεγιαννάκης, Χρήστος Μιχαηλίδης, Κώστας Μπασάνος, Μυρτώ Ξανθοπούλου, Ιωάννη Ξημέρη, Σοφία Παπακώστα, Βίκυ Περικλέους, Λευτέρης Τάπας, Κώστας Τσώλης
