Δημήτρης Παπαγρηγοράκης, Εικαστική Θεατρικότητα

Μία ζωγραφική τέχνη κατανοητή, ζεστή και ανθρώπινη που ζεσταίνει με τη μαγεία των χρωμάτων της, τις ψυχές των θεατών ανοίγοντας συγχρόνως ορθάνοικτα ένα παράθυρο εσωτερικής απόλαυσης, που ίσως είναι και ο λόγος για να κρίνουν, εν τέλει, αν τους αρέσει ή όχι αυτό που βλέπουν. Μία ζωγραφική τέχνη παραστατική και με εμμονή στον άνθρωπο και στην απεικόνιση του.

Αναφέρει χαρακτηριστικά ο ζωγράφος «… αυτό δεν σημαίνει ότι απορρίπτω βεβαίως την ιδέα να ζωγραφίσω ένα τοπίο ή μια νεκρή φύση από φρούτα ή λουλούδια, όμως ποτέ μέχρι τώρα αυτά δεν αποτέλεσαν το κύριο θέμα μιας εργασίας μου. Άλλωστε ένα τοπίο, ακόμη και αν δεν είναι πολύ ωραίο, έχει την μαγεία της φυσικής του γνησιότητας και τα φρούτα και τα λουλούδια με τα υπέροχα χρώματα τους είναι τόσο αξεπέραστα όμορφα και τέλεια από μόνα τους, που πιστεύω ότι ποτέ δεν θα τα αποδώσεις τόσο ωραία όσο από τη φύση τους είναι. Αντιθέτως μία ανθρώπινη μορφή ζωγραφίζοντάς την, μπορείς να την αντιμετωπίσεις ως φόρμα και σχήμα όπως ένα τοπίο ή μια νεκρά φύση, προσδιορίζοντάς της το φώς και το χρώμα που υπάρχει στο βλέμμα και στο συναίσθημά της και δεν έχει σημασία αν το αποτέλεσμα προδίδει την ομορφιά που τυχόν έχει το εικονιζόμενο πρόσωπο, αφού εσύ γνωρίζεις ότι αυτό που απεικόνισες, είναι αυτό που σου παρουσιάστηκε και απλώς το ακολούθησες.

Έτσι, με το σκιοφωτισμό που επικρατεί στο χώρο, μπορείς να παγώσεις την εικόνα του μοντέλου σαν να έχει σταματήσει ο χρόνος το βλέμμα του πάνω του ή ακόμη και να αποτυπώσεις τη μεταφυσική κατάσταση του περιβάλλοντος χώρου ή εν τέλει να καταφέρεις να αιχμαλωτίσεις τις κρυφές του σκέψεις, την αινιγματική του διάθεση και την ανερμήνευτη εσωτερικότητά του και κυρίως την ερωτηματική στάση του, που όλα τα εξασφαλίζει και τα προστατεύει μόνον η βεβαιότητα της μοναξιάς του.

Και αν μπορέσεις και αιχμαλωτίσεις τη διάθεση του μοντέλου, που τη στιγμή που ποζάρει για σένα, συγχρόνως σε αποκλείει από τον κόσμο του, τότε έχεις επιτύχει και το ποθούμενο.

Βέβαια για να πετύχεις όλα αυτά τα μαγικά στοιχεία χρειάζεται προφανώς και κάποια σκηνοθεσία. Μα η πόζα του μοντέλου είναι η ήδη μία σκηνοθεσία την οποία άλλοτε επιλέγεις και άλλοτε σε επιλέγει.

Δεν ξέρω να  πω με βεβαιότητα αν οι πόζες των μοντέλων που παρουσιάζω με επέλεξαν ή τις επέλεξα, θα έλεγα απλώς ότι τις ακολούθησα. Γι αυτό άλλοτε είναι διάχυτες από λύπη, ίσως λίγη μελαγχολία, ελαφρότητα ή επιτήδευση, όμως πάντοτε πιστεύω ότι όταν στήνεις ένα μοντέλο για να το ζωγραφίσεις η πόζα του έχει υποχρεωτικά μία θεατρικότητα, επειδή το στοιχείο της συγγένειας της ζωγραφικής και του θεάτρου είναι ιστορικά υπαρκτό…».-

Επιμέλεια Έκθεσης: Ελίζα Γερολυμάτου, Ιστορικός Τέχνης - Μουσειολόγος