Θανάσης Παναγιώτου, Μετοίκηση

Στις προηγούμενές του ενότητες, με τίτλο: Συνάντηση [2012], Πέρα από δω [2009], Ερημικές παιδουπόλεις [2006] και Περιπλάνηση 2001, το βλέμμα του ζωγράφου περιπλανιέται σε πυκνά δάση και ερημικές παιδουπόλεις, με δαιδαλώδεις σκάλες και  πέτρινα κάστρα,  με έντονο το στοιχείου του νερού, που συμβολίζει παράλληλα και τη ροή του χρόνου. Κορίτσια με κόκκινα φορέματα, παιδιά που ίπτανται με αερόστατα ή παίζουν σε γειτονιές, περιπλανιούνται και εξερευνούν τις απόκοσμες   πολιτείες του. Ανακαλύπτουν κρυμμένα μυστικά και, περνώντας μέσα από στερεότυπα μορφολογικά στοιχεία, καταλήγουν στα φωτεινά σημεία των έργων, που συμβολίζουν την Έξοδο και μας προτρέπουν  σε μια ονειρική φυγή στις παιδικές μας μνήμες.

Ο Θ. Παναγιώτου αποδομεί και αναδημιουργεί τις καστροπολιτείες του.

Στις ρημαγμένες, εξωπραγματικές του πόλεις, η κατασκευή ενός απλού ξυλόσπιτου – δημιουργία των παιδιών – γεννάει την ελπίδα.

Οι καθημερινές δράσεις των κατοίκων, η μουσική της ορχήστρας, το θέατρο, οι αμαξοστοιχίες και τα μικρά φορτηγά, που πηγαινοέρχονται αέναα, δομούν το χώρο και εξελίσσουν χρονικά την ιστορία, χωρίς αλλαγή σκηνικού.

Εκεί, στον παραστατικό ζωγραφικό αυτόν χώρο, στις μισοκατεστραμμένες του πολιτείες με τα πολλά σημεία φυγής, όπου τα κάποτε μεγαλεπήβολα σύμβολα της ανθρώπινης δύναμης, Θρησκεία και Εξουσία, στέκουν τώρα, ρημαγμένα σπαράγματα, πλάι-πλάι με τις μισοφωτισμένες πλατείες και τα έρημα θέατρα, εκείνος  δίνει τη δική του ερμηνεία, μέσα από την χαρακτηριστική μεταφυσική του ματιά, στην έννοια της ανθρώπινης ύπαρξης.

Στον κόσμο του Θανάση Παναγιώτου, που φαντάζει παράδοξος, παιδιά- ήρωες χτίζουν και γκρεμίζουν ονειρικές καστροπολιτείες. Μέσα τους κατοικούν οικείοι συμβολισμοί. Οι συσχετισμοί του πραγματικού σταδιακά ατονούν και οδηγούν ανεπιτήδευτα στον θρίαμβο της αλληγορίας.