Integral ΙΙ

Η έκθεση Integral II αποτελεί το δεύτερο μέρος της έκθεσης που παρουσιάστηκε στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα τον Απρίλιο του 2017. Η θεματική και των δύο αναφέρεται στην τρέχουσα κοινωνικό-πολιτική πραγματικότητα τόσο στη χώρα μας όσο και στον κόσμο, μέσα από την παρουσίαση έργων Ελλήνων καλλιτεχνών μιας παλαιότερης γενιάς, σε διάλογο με έργα νεότερων εικαστικών.

Οι διεθνώς καταξιωμένοι καλλιτέχνες Γιάννης Κουνέλλης, Γιώργος Λάππας και Λουκάς Σαμαράς δημιουργούσαν πάντα έργα που αναφερόταν σε προσωπικές και πολιτικές περιδινήσεις. Οι επιμελητές της έκθεσης διαλέγουν τα πιο κριτικά από αυτά, ώστε να σχολιάσουν την παρούσα σκοτεινή ατμόσφαιρα, απόρροια των κοινωνικών και πολιτικών δεδομένων.

Η επιβλητική μεταλλική κατασκευή του Γιάννη Κουνέλλη με τα κάρβουνα αποτελεί κλασσικό παράδειγμα του τρόπου που αντιμετώπιζε την τέχνη, ως μέσο κοινωνικού, πολιτικού και ανθρωπιστικού σχολιασμού. Τον ίδιο σχολιασμό επιτυγχάνουν και ο Γιώργος Λάππας με τον «αποκεφαλισμενο/dislocated» ταξιδιώτη του και ο Λουκάς Σαμαράς με τα Reconstructions –έργα που παραπέμπουν σε παραδοσιακά ταφικά έθιμα. Εμπνεόμενοι όμως, ο πρώτος από τις εμπειρίες του ως ένας αέναος πρόσφυγας και ο δεύτερος ως πενθών.

Αντίστοιχα, τα έργα των νέων καλλιτεχνών  εκφράζουν καίριες ιδέες με οξυδέρκεια και διαύγεια, παρ’ όλες τις αντίξοες συνθήκες δημιουργίας τους. Επιλέγοντας οι επιμελητές της έκθεσης τα συγκεκριμένα έργα επιχειρούν να τονίσουν ότι η σύγχρονη καλλιτεχνική έκφραση όχι μόνο δεν υποφέρει, αλλά ότι, αντιθέτως, σε περιόδους κρίσης η τέχνη καλείται να υιοθετήσει μια ευρύτερη ματιά και να εφευρίσκει διαρκώς νέους τρόπους και νέες πηγές δημιουργίας.

Ο Δημήτρης Ανδρεάδης με τις ζωγραφικές του εγκαταστάσεις αποτυπώνει το φως που μπορεί να προέρθει από το κενό, ενώ με αντίστοιχη ευαισθησία ο Γιώργος Σταματάκης και η Κατερίνα Κότσαλα αναφέρονται σε μίξη και εναλλαγή τόπων και τοπίων.  Η περιγραφή στην Κότσαλα αναπτύσσεται με θεματικές αφαιρέσεις στις οποίες πρωτοστατούν ψύχρες χρωματικές παλέτες, ενώ στον Σταματάκη με μουντές, αλλά συνάμα ελπιδοφόρες αφηγήσεις.

Την ίδια ελπίδα εκφράζει και ο Δημήτρης Φουτρής  μέσα από μια πιο εννοιολογική θεώρηση: την αδιαμφισβήτητη συνέχεια των πραγμάτων και την πεποίθηση ότι τίποτα δεν πεθαίνει ποτέ εντελώς, χωρίς να αφήνει ίχνη. Με τη σειρά του, ο Κώστας Μπασάνος παρουσιάζει ένα οξύμωρο σχήμα σύγχυσης και αισιοδοξίας που προκύπτει μέσα από συνθήκες εγκλωβισμού, αλλά και της πιθανότητας διεύρυνσης/σύμπτυξης των ορίων, που προκαλεί η αίσθηση του ατελούς.

Ο Ανδρέας Λόλης συγκλονίζει με γλυπτικές ψευδαισθήσεις από μάρμαρο, όπου κοινότυπες συνθέσεις ευτελών αντικειμένων αποκτούν μνημειακό χαρακτήρα. Ομοίως, ο Σωκράτης Φατούρος χρησιμοποιεί πολλαπλά στρώματα  δομικών υλικών της σύγχρονης πόλης (πισσόχαρτα, πολυουρεθάνη) ως απομεινάρια και υπενθυμίσεις της αρχικής μας εμπειρίας από αυτήν. Η Κατερίνα Κομιανού, ως μετα-ρομαντική περιηγήτρια του αστικού ιστού, μια σύγχρονη flanneuse, προτείνει νυχτερινά τοπία με πρωταγωνιστές αγάλματα δημόσιου χώρου και ξεραμένους φοίνικες -απομεινάρια διακόσμησης του πρόσφατου ολυμπιακού μεγαλείου.

Τέλος, ο Δημήτρης Μπάμπουλης, διατηρώντας μεν μια σκοτεινή θεματολογία, δουλεύει με καθαρές γραμμές και φόρμες που παραπέμπουν σε γεωμετρικές και επιστημονικές πρακτικές, χωρίς περιττά στοιχεία, εκφράζοντας έναν καθαρά προσωπικό συνειδησιακό χώρο.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η νέα γενιά των Ελλήνων εικαστικών τολμά και μάχεται συνεχώς με πρωτοτυπία. Χρησιμοποιούν στην δουλειά τους την παρακαταθήκη του σύγχρονου πολιτισμού της χώρας μας και επιχειρούν να τον ανασυνθέσουν, με σκοπό να σχολιάσουν την σημερινή καθημερινότητα. 

Συμμετέχοντες καλλιτέχνες: Δημήτρης Ανδρεάδης, Κατερίνα Κομιανού, Κατερίνα Κότσαλα, Γιάννης Κουνέλλης, Γιώργος Λάππας, Ανδρέας Λόλης, Δημήτρης Μπάμπουλης, Κώστας Μπασάνος, Λουκάς Σαμαράς, Γιώργος Σταματάκης, Σωκράτης Φατούρος, Δημήτρης Φουτρής.

Επιμέλεια: Ιλεάνα Τούντα, Γαληνή Λαζάνη, Δημήτρης Αντωνίτσης