Λίλα Παπούλα, Στοίχοι που έκρυβαν το πρόσωπό μας

(…) Γιατί η ποίηση δεν είναι ο τρόπος να μιλήσουμε,

Αλλά ο καλύτερος τοίχος να κρύψουμε το πρόσωπό μας.

Μανόλης Αναγνωστάκης [Εκεί…]

Ο τίτλος της έκθεσης, εμπνευσμένος από τους στίχους του Μανόλη Αναγνωστάκη, περικλείει την αίσθηση της απώλειας αλλά και της ελπίδας, αντικατοπτρίζοντας μια πραγματικότητα σχεδόν μεταφυσική. Τόποι οικείοι και συνάμα ανοίκειοι, αποτυπώνονται ως σιωπηλοί μάρτυρες μιας αλλοτινής εποχής, αποτελώντας τη συνέχεια της προηγούμενης ενότητας έργων της «Ό,τι απέμεινε». 

Στη νέα δουλειά της Λίλας Παπούλα, ο θεατής βρίσκεται μπροστά σ’ ένα ιδιότυπο σύμπαν, αποτέλεσμα μιας προσωπικής ενδοσκόπησης, ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα, που ισχυροποιεί την μνήμη και αφυπνίζει τα συναισθήματα.

Από την δεκαετία του΄80, η εικαστικός, με τη διεισδυτικότητα που την διακρίνει, άρχισε να φωτογραφίζει τοίχους ερειπωμένων σπιτιών, με στόχο να κρατήσει ζωντανή την αίσθηση της πρώτης ματιάς.  Άδεια δωμάτια, σκουριασμένες σκάλες, φωταγωγοί, ξεχαρβαλωμένα ντουλάπια, μετουσιώθηκαν σε ζωγραφική ως «θραύσματα μιας εσωτερικής τοιχογραφίας». 

Στα έργα της, η Λίλα Παπούλα «συμφιλιώνει» την ατελή πραγματικότητα με την εσωτερικότητα του τοπίου αλλά και της ίδιας της ψυχής. Η ανθρώπινη παρουσία, ακόμη κι όταν δεν καταγράφεται ζωγραφικά, υπάρχει πάντα ως υπαινιγμός, μέσα στην αφήγηση του έργου της, που αποτυπώνει την δική της πραγματικότητα.