Μαρία Σπυράκη, Riot Territories

Η επιμελήτρια της έκθεσης σημειώνει αναφορικά με το έργο της Μαρίας Σπυράκη: «Πληθωρικό σε σύμβολα και γεωμετρικά μοτίβα, το εικαστικό σύμπαν της Μαρίας Σπυράκη ξεδιπλώνεται και αναδιπλώνεται ασταμάτητα στα μάτια του θεατή ως ένα πεδίο ατέρμονων εσωτερικών συγκρούσεων. Η καλλιτέχνης μετατρέπει αριστοτεχνικά τον καμβά σε μια graffiti αρένα συγκρουσιακών μηχανισμών και στερεοτύπων. Επιλέγοντας ως σημεία αναφοράς της επαναλαμβανόμενα σύμβολα με σκληρή, συχνά επιθετική χροιά, και ενσωματώνοντας παράλληλα στοιχεία της ποπ κουλτούρας και της street art, οριοθετεί ένα πλαίσιο εικαστικής έκφρασης με έντονο συναισθηματικό και ψυχολογικό υπόβαθρο, ενώ ταυτόχρονα καταγράφει έναν αιχμηρό κοινωνιολογικό προβληματισμό.

Πιο συγκεκριμένα, στο ζωγραφικό περιβάλλον της καλλιτέχνιδος σύμβολα διαχρονικά, όπως ο κεραυνός, το αστέρι ή η νεκροκεφαλή, και άλλα σύγχρονα, όπως το ρομπότ ή το καρφί, ξεπετάγονται διαρκώς, άναρχα και επιθετικά, μέσα από ένα αρχιτεκτονικά αυστηρά δομημένο φόντο, που άλλοτε παραπέμπει σε μοντέρνο αστικό τοπίο και άλλοτε σε ένα κατάφυτο φυσικό περιβάλλον, για να δηλώσουν με τρόπο καθηλωτικό και καυστικό εσώτερες συγκρουσιακές ανησυχίες. Οι φαινομενικά συμβατικές αυτές εικαστικές παρεμβάσεις πάνω στον καμβά δομούν έναν «τοίχο» διαμαρτυρίας, γίνονται επαναστατικά σημεία έναντι μιας κατ’ επίφαση «αρσενικής» γραφής. Κι αυτό, διότι ανατρέπουν με τρόπο απρόσμενο τα δεδομένα της λεγόμενης «θηλυκής» εικαστικής γραφής. Καταργώντας λοιπόν συμβάσεις και τύπους, η καλλιτέχνης προχωρά σε ένα βομβαρδισμό παραστατικών στοιχείων με αρχετυπικά φαλλικό συμβολισμό, χωρίς ωστόσο να χάσει τη θηλυκή διάσταση στα έργα της, κυρίως μέσα από τον ελλοχεύοντα αισθησιασμό που ενυπάρχει στις θεματικές επιλογές και τις χρωματικές εναλλαγές του φόντου.

Αν μη τι άλλο, τα «πεδία μάχης» που χαρτογραφεί εικαστικά η Μαρία Σπυράκη αποτυπώνουν την αγωνία της σύγχρονης γυναίκας να ανταποκριθεί επάξια στους πολλαπλούς της ρόλους σε σημείο που συχνά την αναγκάζουν να λειτουργεί μηχανικά (γυναίκα-ρομπότ), να τολμήσει να αναδείξει την αρσενική της πλευρά ή ακόμα και να την επιβάλλει όπου χρειαστεί (γυναίκα-αιχμηρό μέταλλο), να τιθασεύσει τα πρέπει και τις εξωτερικές συμβάσεις, να εναντιωθεί και να προτάξει σθεναρά τα θέλω της (γυναίκα-κεραυνός), χωρίς ωστόσο να αποκηρύσσει τίποτα από τη θηλυκή της φύση (γυναίκα-αστέρι), όπως ακριβώς ορίζει η ματαιότητα του σημερινού επιφανειακού τρόπου ζωής (γυναίκα-νεκροκεφαλή). Πρόκειται ουσιαστικά για ένα σαφές κοινωνιολογικό και πολιτισμικό σχόλιο μέσα από μια εσωτερική αφήγηση, που τελικά οδηγεί σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση.

Με στράτευμα το προσωπικό της σημειακό σύστημα και όπλο το εικαστικό της ιδιόλεκτο, η Μαρία Σπυράκη εναντιώνεται, συγκρούεται, παρεμβαίνει, θρηνεί, ομολογεί, διεκδικεί, λυτρώνεται, μετατρέποντας εν τέλει την προσωπική της καταγραφή από πεδίο μάχης, σε πεδίο δόξας».