Στηβ Γιανάκος, Welcome to wee

Ο Στηβ Γιανάκος πρόβαλε στην σκηνή της αμερικάνικης τέχνης περίπου δέκα χρόνια μετά την πρώτη εμφάνιση της Pop Art. Άρχισε να εκθέτει την εποχή που η Pop Art εκρήγνυται και τα αστέρια της λάμπουν στο στερέωμα ενώ ταυτόχρονα εμφανίζεται με αξιοσημείωτη δύναμη η Minimal Art. Οι ιδέες του Μινιμαλισμού του ασκούν ιδιαίτερη έλξη, ιδίως η μετατόπιση της χρήσης αντικειμένων και υλικών κατά την οργάνωση του έργου τέχνης και η «απουσία» του καλλιτέχνη από το τελικό έργο, με την έννοια της απουσίας της αναγνωρίσιμης «χειρονακτικής» ικανότητάς του.

Το δεύτερο στοιχείο που ελκύει τον Γιανάκο είναι η δυνατή εικόνα που φτάνει στα όρια της πρόκλησης. Η δουλειά του τροφοδοτείται από την λαϊκή κουλτούρα, τον ερωτισμό και την βία των περιοδικών κόμικς, την επιτηδευμένη αθωότητα των παιδικών βιβλίων της δεκαετίας του ’50. Ο Γιανάκος ανήκει σε μια ομάδα αμερικανών καλλιτεχνών που συγκρότησε μια αντιθετική δύναμη στον αισθησιασμό και τον εμπορικό χαρακτήρα της mainstream Pop Art των 60’s… οι οποίοι παρουσιάζονταν περισσότερο σαν καλλιτέχνες καλλιτεχνών – artists' artists – παρά σαν τα χαϊδεμένα παιδιά της αγοράς και του εμπορίου τέχνης που είχαν ιδιαίτερη απήχηση στα media.

Το κεντρικό ζήτημα σε αυτήν την σειρά έργων είναι η εικόνα καθ’ εαυτή να αποτελεί το τελικό προϊόν. Με την έννοια ότι ο θεατής δεν πρέπει να «κοιτάει» πέρα από αυτήν, να αναζητά την μέθοδο κατασκευής, την ικανότητα του καλλιτέχνη ή την ματιέρα. Αυτό θυμίζει την προσπάθεια της μινιμαλιστικής τέχνης να παράξει αυτοαναφορικά – self contained – έργα. Ο Γιανάκος αποδέχεται την πρόκληση να το υλοποιήσει αυτό μέσα από την δύναμη της εικόνας. Δεν αποφεύγει τις δυσκολίες της παραστατικής σύνθεσης εγκαταλείποντάς την. Θέλει επίσης να αντιστρέψει την γνωστή διαδικασία της Pop η οποία μετέφερε στο «ευγενές» υλικό του ζωγραφικού καμβά κοινότυπες εικόνες από κόμικς και pop ήρωες. Εδώ η ζωγραφική χάνει το φωτοστέφανό της κι αποχτάει την μορφή ενός συνηθισμένου αντικειμένου, μετατρέπεται σε «αφίσα». Ο Γιανάκος επιλέγει το τελικό προϊόν του να μοιάζει με «αφίσα», ένα τέλειο προϊόν που παρήχθη με βιομηχανικό τρόπο. Θα πρέπει λοιπόν ο επισκέπτης της έκθεσης να ξεπεράσει την αμηχανία του και να πάρει θέση για το κατά πόσον αυτό που βλέπει είναι μόνο μια αφίσα ή όχι. Εάν τελικά η ισχύς της εικόνας κάνει το αντικείμενο-προϊόν έργο τέχνης.