Χρυσόστομος Μουσμουλίδης, Πένθος - Έρως

Τα έργα του Χρυσόστομου Μουσμουλίδη πραγματεύονται τον έρωτα, αυτό το αιωνίως επίκαιρο και αδιάσπαστο από την ανθρώπινη φύση συστατικό της ζωής. Τον έρωτα και το πένθος που συνοδεύει τον θάνατό του, ένα πένθος για το οποίο όλοι όσοι πιάνονται στα δίχτυα του, εθελοτυφλώντας, θεωρούν ανύπαρκτο το ενδεχόμενο να το βιώσουν.

Ο Μάνος Στεφανίδης, καθηγητής Ιστορίας της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και επιμελητής της έκθεσης, αναφέρει: «Ο ζωγράφος, τα τελευταία χρόνια, δουλεύει αποκλειστικά πάνω στο θέμα του requiem. Πώς δηλαδή μπορεί να γίνει η μουσική και η άφατη θλίψη της, εικόνα καθαρτήρια. Χρησιμοποιώντας, κυριολεκτικά, τα πιο πρωτογενή υλικά της ψυχής, τον αυτοσχεδιασμό, τις ελεύθερες γραφές, τις χαρτεπικολλήσεις, την άμεση, αδιαμεσολάβητη χειρονομία που δεν περιγράφει αλλά επιμένει να είναι! Υπάρχει στην έκθεση «Πένθος - Έρως», τουλάχιστον σε πρώτη ανάγνωση, μια αντίφαση: Ο Χρυσόστομος παρουσιάζει συγχρόνως τα ρεαλιστικά σχέδια άκρως ερωτικών γυμνών και τη γύμνια συνθέσεων που θέλουν να απαλλαγούν από την οποιανδήποτε διακοσμητική ηδονή. Όμως, αν σκεφτεί κανείς πόσο κοντά βρίσκονται οι έννοιες της ηδονής και της οδύνης, ή του έρωτα και του συνακόλουθου πένθους από την απώλειά του −αυτήν τη σταθερά ανθρώπινη συνθήκη της απώλειας− θα δικαιολογήσει απόλυτα τον ζωγράφο για τις επιλογές του.

Κάθε μορφή τέχνης, από την άλλη, είναι ένα ταξίδι. Είναι ένα ταξίδι που οδηγεί από την επιφάνεια στο βάθος των πραγμάτων και από την ψευδαίσθηση στην ουσία. Αλλά και κάθε αληθινό ταξίδι, εκτός από μια περιπέτεια της ψυχής, είναι και μια μορφή τέχνης. Εφόσον τέχνη στην πραγματικότητα είναι αυτή η δύναμη –ή μήπως η δυνατότητα;– που μπορεί να μας αλλάξει υπαρξιακά, να μας ξαναθυμίσει το αναπόφευκτο πένθος ή να μας παρηγορήσει ως προς την αδήριτη πραγματικότητα του θανάτου. Η ζωγραφική τώρα έχει ως στόχο να «καρφώσει» μια για πάντα, να στερεοποιήσει τις ρέουσες εικόνες ενός φευγαλέου κόσμου, να εγκλωβίσει έτσι το χρόνο αποδεικνύοντας, πέραν πάσης αμφισβητήσεως, πως π.χ. το βαθύ κόκκινο χρώμα ή η καρμίνα περιέχουν πολύ περισσότερο αίμα από τους ποταμούς αιμάτων που έχουν χυθεί σε όλα τα πεδία των μαχών».