Douglas Gordon & Lawrence Weiner, Ροδοδάκτυλος Ηώς

«Τί κάνεις όταν ξεθάβεις κάτι − το ξαναβάζεις στη θέση του ή το εκθέτεις; Διότι αν το εκθέσεις, θα μείνει μια τρύπα στο σημείο όπου το βρήκες», Douglas Gordon

«Η τέχνη δεν υπάρχει για να διακόπτει τη ροή της ζωής, υπάρχει για να σου δώσει την πληροφορία που θα αλλάξει την πορεία σου», Lawrence Weiner

Και για τους δύο καλλιτέχνες, η γραμμένη λέξη αποτελεί μορφολογικό θεμέλιο και εννοιολογικό μέσο. Ο Gordon, καθώς διερευνά τις διαδικασίες της ανθρώπινης συνείδησης και αντίληψης, αποκαλύπτει τη διττή φύση του εαυτού, ενώ ο Weiner φανερώνει τις γλυπτικές διαστάσεις της γλώσσας. Η φράση "Rosy-Fingered Dawn" ("Ροδοδάκτυλος Ηώς (αυγή)") είναι μια έκφραση που χρησιμοποιεί συχνά ο Όμηρος στην Οδύσσεια, μια αισιόδοξη πρόταση για μια νέα αρχή.

Οι προβολές, εγκαταστάσεις, φωτογραφίες, τα κείμενα και οι περφόρμανς του Gordon διερευνούν τις δυνατότητες της συλλογικής μνήμης. Στην έκθεση, επτά μαρμάρινα γλυπτά απεικονίζουν τμήματα από τις παλάμες και τους βραχίονες του καλλιτέχνη σε στάσεις εναγκαλισμού. Τις χειρονομίες μπορεί κανείς να τις ερμηνεύσει είτε ως αθώες είτε ως μοχθηρές. Συγκεκριμένες λεπτομέρειες, όπως οι φλέβες και οι ρυτίδες της επιδερμίδας, εμφανίζονται σε σημεία χωρίς συγκεκριμένη μορφή, με τη λιγότερη γλυπτική επέμβαση. Τα χέρια είναι συγχρόνως σε εξέλιξη και σε διάλυση∙ τα δάχτυλα που λείπουν και η αδρή επιφάνεια παραπέμπουν σε θραύσματα από αρχαία ερείπια. Αυτή η μάχη με την ατομικότητα, ένα από τα επαναλαμβανόμενα θέματα στο έργο του Gordon, υπάρχει και στο έργο Shadows and Ghosts (2012). Μέσα από ένα αχνό μεταλλικό γκρι σύννεφο μπογιάς σε σπρέι πάνω στους τοίχους της γκαλερί αναδύονται λευκά γράμματα που έχει δημιουργήσει με την ειδική τεχνική του στένσιλ που χρησιμοποιεί, για να περιγράψει με αυτόν τον τρόπο τους «δαίμονες» ενός «προηγούμενου εαυτού» που περιμένουν μοχθηρά τον τωρινό εαυτό «για να ενωθούν».

Στο έργο του Weiner συναντώνται η δομή της γλώσσας με τη δομή της γλυπτικής. Νοηματοδοτεί εντελώς διαφορετικά τις φράσεις και τα εντυπωσιακά γραφικά του, τα οποία δημιουργεί πάνω σε τοίχους χρησιμοποιώντας στένσιλ, ζωγραφική, χαρακτική ή άλλες μεθόδους. Στην έκθεση, συνδυάζοντας τα αγγλικά με τα νέα ελληνικά, ο Weiner αναφέρεται στην επιθετική έλξη που προκαλεί η μία κουλτούρα στην άλλη, και υπονοεί μια μοιραία ερωτική συνάντηση. Το κείμενο είναι γραμμένο σε έντονο μπλε χρώμα και ασημί ανακλαστικό σαν καθρέφτη και είναι τοποθετημένο σε κλιμακωτά γλυπτικά τμήματα που υπογραμμίζουν την εγγενή υλική πλευρά της γλώσσας. Σύμφωνα με τον ίδιο: «Αφορά το χάδι από μια κουλτούρα προς μια άλλη & καθώς αρχίζει να κατανοεί την κουλτούρα απορρίπτει το νόημά της». Τα γλυπτά του Gordon και του Weiner προσκαλούν τον θεατή να κατασκευάσει διαφορετικά πλαίσια νοηματοδότησης γύρω από αυτά, με τον τρόπο που τα θραύσματα και τα αποσπάσματα της αρχαίας ελληνικής τέχνης και φιλοσοφίας τροφοδοτούν ολόκληρες νέες ιστορίες.