Στέλιος Σκαμάγκας, Musicales

«Μπορεί κανείς να δημιουργήσει την ακόλουθη αντιστοιχία: να ενώσει τις επτά μουσικές νότες με τα τρία βασικά χρώματα, που έχουν ως σύνδεσμό τους το άσπρο.

Οι μουσικές νότες είναι αραδιασμένες πάνω σε παράλληλες γραμμές, εκεί γράφονται, ξεφεύγουν από την ηχώ την οποία ο μουσικός ακούει και αισθάνεται βαθιά μέσα του, τις μετατοπίζει, τις τακτοποιεί, τις ολοκληρώνει κι έτσι προκύπτει η μελωδία, αρμονική, ή και αντίθετα ακόμη, όταν σχηματίζει τις παρτιτούρες, δημιουργεί τη δομή μιας συμφωνίας, που θα πάρει υπόσταση σε κυματισμούς και συγχορδίες, για να δώσει την υπέρτατη χαρά και την τέλεια τέχνη της μουσικής.

Ο ζωγράφος ανακατεύοντας τα χρώματα φαντάζεται ακουστικά κύματα. Όπως τα απλώνει στον καμβά, δημιουργεί και συνθέτει επίπεδα, για να βρει την ηχώ της μελωδίας, αναδεικνύοντας έτσι μέσα από τους πίνακές του, τη συμφωνία. Αυτό είναι τελικά η ζωγραφική. Τελεία! Το πεδίο της ζωγραφικής είναι ο χώρος, της μουσικής είναι ο χρόνος. Φανταστείτε τη ζωγραφικότητα της μουσικής και τη μουσικότητα της ζωγραφικής. Είναι εφικτό.

Η μουσική υπάρχει και με την απουσία του κόσμου: ο μουσικός αντλεί από μέσα του τη ουσία της τέχνης του. Το θέμα δεν έχει να κάνει με την αρμονία του ήχου. Στον δυτικό εικαστικό χώρο αφαιρείται εσκεμμένα η τρίτη διάσταση για να αποδοθεί ένας άλλος χώρος που ο ζωγράφος φαντάστηκε μέσα στο υποσυνείδητο, και τον βυθίζει στον κόσμο του ονείρου, για να τον αποδώσει σε σχήμα.

Ο δυτικός ορθολογισμός είναι αντίθετος με τον ανατολικό υποκειμενισμό, ο υλισμός είναι αντίθετος με το πνεύμα, βρίσκονται πάντοτε σε σύγκρουση. Μόνο η γνήσια ζωγραφική, μακριά από την εύκολη εκδοχή, είναι πνευματική δημιουργία, που μπορεί να φτάσει στις κορυφές της μουσικής αρμονίας και να εκφράσει συμφωνίες με χρώματα», Στέλιος Σκαμάγκας (σχετικά με αυτή τη σειρά των έργων του)