Κατερίνα Σταμπολίτη, Καταφύγια

H εικαστική γραφή της Κατερίνας Σταμπολίτη είναι έντονη, παθιασμένη, εξπρεσιονιστική. Θα λέγαμε ότι λειτουργεί στα όρια του αυτοματισμού όσον αφορά τις δημιουργίες της, αποκαλύπτοντας στον καμβά τα εσωτερικά της συναισθήματα και τις εκάστοτε σκέψεις της.

Επηρεασμένη πάντοτε από τη ροή των γεγονότων, σε αυτή την έκθεση παρουσιάζει το ρόλο της γυναίκας όσον αφορά τις κοινωνικές συνθήκες διαβίωσής της, το σθένος που πρέπει να επιδεικνύει ως μάνα, τροφός και προστάτης των παιδιών της όταν εξαναγκάζεται να εγκαταλείψει την εστία της για να βρει περίθαλψη σε άλλο τόπο και συνάμα να οραματιστεί ένα καλύτερο μέλλον για την οικογένειά της.

Εκ πρώτης όψης θα λέγαμε ότι τα χρώματα της Κατερίνας Σταμπολίτη είναι ‘δύσκολα’, δεν εξιδανικεύουν τις καταστάσεις. Ως επί το πλείστον σε μαύρες και γκρι αποχρώσεις η μορφή της γυναίκας, συχνά με γυρισμένη πλάτη, φαντάζει οικουμενική. Ορισμένες φορές συναντώναι επαναλαμβανόμενα μοτίβα στο έργο της, όπως είναι η σκάλα και η βάρκα, σύμβολα ανάτασης και διαφυγής.

Η παρουσίαση της συγεκριμένης θεματικής ωστόσο κρύβει μέσα της ένα σθένος. Το γεγονός ότι η γυναίκα παρουσιάζεται με γυρισμένη πλάτη θα μπορούσε να σημαίνει ότι κάπου βαθιά μέσα της ελπίζει και προχωράει, ανασυγκροτώντας τις δυνάμεις της. Μέσα από τις μαύρες και γκρι αποχρώσεις, ξεπροβάλλουν συμβολικά χρώματα, αφήνοντας την αίσθηση της αναδημιουργίας και της αναγέννησης από τις στάχτες.