Νίκος Τρανός, White Power

Ο Νίκος Τρανός, γνωστός από τις εγκαταστάσεις του με κύριο γνώρισμα τις σθσσωρεύσεις, χρησιμοποιεί συνδυαστικά πολλά και διαφορετικά υλικά και μέσα για να αφηγηθεί τις «ιστορίες» του. Το εν εξελίξει έργο με γενικό τίτλο «White Power» ξεκίνησε το 2007 και περιλαμβάνει ενότητες που σχολιάζουν πραγματικές και φανταστικές καταστάσεις.

Στη Γκαλερί ο Νίκος Τρανός παρουσιάζει μια εύθραυστη πολυσυλλεκτική εγκατάσταση μεγάλων διαστάσεων που αποτελείται από:

* Γλυπτά από ψημένο άργιλο και οικιακά έπιπλα. Τα έπιπλα σκουπίδια που βρίσκει εγκαταλειμμένα στους δρόμους της Αθήνας, μάρτυρες αστικών βιωμάτων αλλά και ανθρώπινων μέτρων, κτίζουν μια ασφυκτική δομική σχέση με τα υπερμεγέθη κεραμικά που τα καταλαμβάνουν, τα καταπλακώνουν, τα εγκλωβίζουν ή και τα εξαφανίζουν. Τα κεραμικά είναι φτιαγμένα από διάφορα χώματα, αργίλους, πορσελάνες, υαλώματα, χρώματα, κόλλες, σμάλτα, ψυχρά και θερμά, ψημένα δύο και τρεις φορές στους χίλιους βαθμούς κελσίου. Ο άργιλος αποτελούσε και αποτελεί πρωτογενές δομικό υλικό για τελετουργικά εργαλεία, γλυπτά, οικιακά χρηστικά σκεύη, διακοσμητικά παντός είδους και κυρίως είναι οικοδομικό υλικό. 

* Μία φρίζα ύψους 30cm και 50 περίπου μέτρων μήκος με τίτλο Green Park διατρέχει όλους τους χώρους της γκαλερί αποτελώντας δομικό αφηγηματικό φόντο της έκθεσης. Τα 250 σχέδια, 20x30cm, που την αποτελούν είναι ζωγραφισμένα με έγχρωμα στυλό σε χαρτί 250gr και με επιμέλεια σχεδιαστή αρχαιολογικής ανασκαφής, καταγράφουν διάφορες σύγχρονες αστικές ιστορίες· καθρεφτίσματα, θραύσματα από το μωσαϊκό του κοινωνικού γίγνεσθαι. ​

* Μία βιντεοσκοπημένη δράση του 2010, με τίτλο Ασκήσεις ομοιοπαθητικής για στρατηγούς, στην οποία ο Τρανός σκηνοθετεί πραγματικές εκρήξεις καταστρέφοντας οικοδομές από ζαχαρόκυβους. 

* Το «χτίσιμο» ενός βιβλίου με αποσπάσματα από διάφορα βιβλία, έργο σε εξέλιξη και με αρχή το Αρκάνα 17 (1944) του Αντρέ Μπρετόν σε πέντε γλώσσες. «Η Αρκάνα 17 είναι ποίημα ελπίδας βασισμένο στον έρωτα και στην ελευθερία» (Ν. Κάλας). 

* Την αλληλογραφία (1966-1971) ανάμεσα σε έναν μετανάστη στη Γερμανία και στη μάνα του στην Αθήνα. 

Όλα τα παραπάνω σκηνοθετούνται σε οικιακό και οικείο περιβάλλον σχολιάζοντας την καταστροφή σαν θέαμα. Η εύθραυστη ισορροπία ανάμεσα στα αντικείμενα που αλλάζουν κλίμακα ως προς τους χρήστες τους και γίνονται απειλητικά, καθώς και η αίσθηση του κινδύνου ανατροπής, προκαλούν στον θεατή μια κατάσταση «έκτακτης ανάγκης» που ενδυναμώνει τον κοινωνικό προβληματισμό που διατρέχει το έργο του Τρανού στο σύνολό του.