Ιάσων Λαμπίδης, Μούχλα

Υφές αστικού περιβάλλοντος προβάλλονται σε πανύψηλο χαρτόνι και εξάπτυχο καμβά, με τη χρήση μελανιών και σπρέι. Διαστρέφοντας τη προοπτική με τη κλίμακα των έργων, και με στίγματα γεωμετρικού σχεδίου και αφηρημένου μοντερνισμού, ο σχεδιαστής ανακάμπτει τη δέηση της γυναικείας μορφής, θέτοντας ερωτήματα για τη θέση του ερωτισμού στο σήμερα.

Ανέραστοι/ες αυτοκαταστρέφονται γελώντας στο καθρέφτη, με πόζες που φουσκώνουν το λογαριασμό της αποδοχής τους. Πολιτικά ορθά όντα που μεταμφιέζουν τους εαυτούς τους με τη συνιστάμενη ημερήσια δόση γνωμών που θα τους ανεβάσει στο βωμό του πόθου.

Φετιχιστική απόγνωση και απομόνωση από τη πανούκλα των μέσων επικοινωνίας τους σπρώχνει προς το γκρεμό. Ο χορός του Ζαλόγγου, γίνεται με αναμασημένες αναδημοσιεύσεις που ζωγραφίζουν πρόσωπα με καλλυντικά-ρήσεις φιλόσοφων και στίχους πολιτικά φορτισμένων τραγουδιών. Γεμίζουν ένα λάκκο με χώμα.

Δυσκολεύονται να χειριστούν την ελπίδα, οπότε μαθαίνουν να χειρίζονται την ευεξία. Δεν είναι λύτρωση όμως από τη σκιά που ρίχνει η πολιτική πάνω στις καλλιτεχνικά πανομοιότυπα στημένες καμπύλες τους. Αφού τελειώσω τη γιόγκα μου, εκπνέω, λέγοντας «Το φως μέσα μου αναγνωρίζει» ότι είναι ένα κτήριο που καίγεται.

Η μούχλα παίζει σημαντικό ρόλο στην αποσύνθεση της οργανικής ύλης και ευθύνεται για την ανακύκλωση θρεπτικών ουσιών στο περιβάλλον. Επίσης, επωφελείται από τη παρουσία υγρασίας και υψηλών θερμοκρασιών.