Ανδρέας Παπαμιχαήλ, Αποσαρθρώσεις

[Αποσάθρωση / η προοδευτική και σταδιακή αποσύνθεση φυσικών και τεχνητών υλικών με την πάροδο του χρόνου υπό την επίδραση παραγόντων του περιβάλλοντος, ή ακόμη και των ζωντανών οργανισμών (βιοδιάβρωση)].

«Η δουλειά μου είναι βασισμένη στη διαδικασία παρατήρησης της φύσης και πιο συγκεκριμένα στο τρίπτυχο φυσικά υλικά - στοιχεία - ζωή. Θέτοντας ως προβληματική την ίδια την ύπαρξη και κατ’ επέκταση το νόημα της ζωής −γεγονός το οποίο απασχολεί εδώ και αιώνες την ανθρωπότητα− κατέληξα σε μια συστηματική παρατήρηση της φύσης ως κεντρικού πυρήνα της ύπαρξής μας, μια οργανική αναζήτηση στην ίδια τη φύση, όπως ζωντανούς μικροοργανισμούς και ορυκτά υλικά όπου παρουσιάζεται έντονα η έννοια της φθοράς, της διάβρωσης και της αναδημιουργίας. Ειδικότερα, εξετάζεται το ίχνος της αποσάθρωσης και της τροποποίησης των φυσικών υλικών που χρησιμοποιώ, υλικά όπως: μύκητες, χώμα, ξύλο, πετρώματα και άλλα, όλα προερχόμενα από την Φύση.

Θεωρώ ότι αυτή η διαδικασία παρατήρησης επιφέρει την ανατροφοδότηση της σκέψη του ιδίου του καλλιτέχνη καθώς του εκμαιεύει την αλήθεια που αφηγείται η ίδια η φύση και τα συστατικά της στοιχεία ενώ συγχρόνως τον ωθεί στην δημιουργία και αποδεικνύεται η άρρηκτη σχέση τέχνης-φύσης.

Στην ανθρωπότητα η συλλογική προσέγγιση των νοημάτων της φύσης μέσα από τομείς όπως η ανθρωπολογία, κοινωνιολογία, φιλοσοφία, φυσικές επιστήμες και σε πολλούς άλλους τομείς προσδίδει ένα εύρος εννοιών που συμπληρώνουν τον κύκλο της ίδιας της ζωής. Ωστόσο, η ίδια η φύση μαρτυρεί την αλήθεια.

Μέσα από τη συστηματική παρατήρηση της φύσης και των φαινομένων της διαγράφεται ο κύκλος της ζωής, η φθορά, η αέναη μεταβολή και κυρίως η διαδικασία της αποσάθρωσης ως σημαίνον παράγοντας στην εξέλιξη και διατήρηση της υφιστάμενης τάξης και αρμονίας στη ζωή.

Αυτή η διαδικασία συγκρότησης της ζωής δεν αφορά τη γη επειδή είναι ο κεντρικός πυρήνας, αλλά συντηρείται από όλους εκείνους τους όρους που συγκροτούν μια αλυσίδα, ένα σύνολο.

Εκεί πηγάζει και η αποσάθρωση ως μια διαδικασία φθοράς, αποσύνθεσης, μεταβολής και σαπίσματος αλλά συγχρόνως ο ίδιος ο όρος ενέχει θετικό πρόσημο καθώς παρουσιάζεται ως μια ερμητική δύναμη αναγέννησης, αναδημιουργίας και ενεργητικότητας. Εν τέλει, η αποσάθρωση ως το μεταίχμιο σημείο, το γκρίζο αυτό τοπίο μεσοδιαστήματος μεταξύ οργανικού και ανόργανου, η επαναλαμβανόμενη μετάβαση από τη ζωή στο θάνατο και από το θάνατο στη ζωή».