Σωτήρης Πανουσάκης, The show must go on

Στην πρώτη του ατομική έκθεση στην γκαλερί CAN ο Σωτήρης Πανουσάκης παρουσίαζει μια σειρά από ζωγραφικά έργα μικρών και μεγάλων διαστάσεων που δημιούργησε τα τελευταία 13 χρόνια.

H ζωγραφική του φλερτάρει με την αφηρημένη τέχνη αλλά στηρίζεται στην διαμεσολαβημένη φωτορεαλιστική απόδοση λεπτομερειών από εσωτερικά και από σκηνές που συναντά στον δρόμο. Παραστατικός καλλιτέχνης στο πρότυπο του Edward Hopper ή μινιμαλιστής λάτρης της αφηρημένης ζωγραφικής πιο κοντά στα πρότυπα ζωγράφων όπως ο Mark Francis και ο Barnett Newman; Το έργο του Πανουσάκη κουβαλά εγγραφές από την ιστορία της τέχνης και σκέψεις γύρω από τον ρόλο της ζωγραφικής οι οποίες τον απασχολούν ως θεατή και ως δημιουργό από τα φοιτητικά του χρόνια. Το σίγουρο είναι ότι υπήρξε πάντοτε ένας ζωγράφος “θραυσμάτων” οπλισμένος με την ευαισθησία να ξεχωρίζει λεπτομέρειες που περνάνε απαρατήρητες.

Από το 2006 η πρακτική του βασίζεται σε φωτογραφίες βιτρινών και εσωτερικών καταστημάτων, χώρων διασκέδασης και κατανάλωσης τις οποίες τραβά ο ίδιος, κροπάρει και στη συνέχεια ζωγραφίζει σε καμβά. Τον ενδιαφέρουν αρχιτεκτονικά και διακοσμητικά στοιχεία, αφανείς λεπτομέρειες και επιγραφές ‘νέον’, μεταλλικές επιφάνειες, κρυφοί φωτισμοί και λέξεις όπως Show, Escape, Fast, Social, Break, Land, οι οποίες αποσπασμένες από τον διαφημιστικό τους ρόλο και απομονωμένες οπτικά, συνθέτουν ένα «φαντασιακό» περιβάλλον γεμάτο προτροπές και υποσχέσεις.

Ο Πανουσάκης αντιστέκεται στην εποχή της μηχανικής αναπαραγωγής και του φετιχισμού της εικόνας ως καταναλωτικού προϊόντος επιχειρώντας μία ζωγραφική που “παγώνει” το χρόνο και σαγηνεύει ανάγοντας την καθημερινότητα σε κάτι υψηλό και μεγαλειώδες. Καθημερινές σκηνές μεταμορφώνονται με αυτόν τον τρόπο σε πεδία συναισθημάτων και το αστικό περιβάλλον μετατρέπεται σε έναν ρευστό χώρο υπό διαμόρφωση. «Αν και το σημείο αφετηρίας στο έργο του είναι το σκεπτικό της μίμησης, οι μεταμορφώσεις του δεν ακολουθούν τους κανόνες επιτακτικής ομοιότητας, αν και οι πίνακες του δείχνουν ιδιαιτέρως ανοίκεια φωτορεαλιστικοί» παρατηρεί ο Σωτήρης Μπαχτσετζής.

Η χρήση της ύλης και του χρώματος και η σχέση των όρων αφαίρεση/αναπαράσταση γίνεται εδώ αρκετά πιο σύνθετη. Κι ενώ από μακριά τα έργα του έχουν την καθαρότητα ενός φωτορεαλιστικού αντίγραφου, όσο κανείς πλησιάζει τον καμβά η καθαρότητα χάνεται και οι επιφάνειες δείχνουν τραχιές και ημιτελείς, με tromp l’oeil λεπτομέρειες που δίνουν την αίσθηση του τρισδιάστατου. Έτσι τα έργα του Πανουσάκη μοιάζουν με κιάλια που απαιτούν ρύθμιση και άλλοτε αποκαλύπτουν την αλήθεια της μίμησης αποκόπτοντας την παράλογη γλώσσα της αστικής διαφήμισης εστιάζοντας σε απροσδόκητες σκηνές ιδωμένες από γωνίες και άλλοτε η υφή της επιφάνειας και οι χειρονομιακές εξάρσεις κυριαρχούν έναντι της περιγραφής επαναφέροντας μας στην αλήθεια της ζωγραφικής πράξης ως την κατεξοχήν γλώσσα η οποία έχει την ιδιότητα να μας μεταφέρει παράλληλα μέσα και έξω από την πραγματικότητα.