Η κόκκινη γραμμή

Η επιμελήτρια σημειώνει σχετικά: «Εάν, όπως αναφέρει ένας αρχαίος κινέζικος μύθος, όλοι οι άνθρωποι συνδέονται μεταξύ τους με μια κόκκινη κλωστή, η οποία μπορεί να τεντώσει, να μπερδευτεί αλλά ποτέ να σπάσει, τότε αυτό το σχεδόν μυστικιστικό κόκκινο πλέγμα που μας διαπερνά κρυφά όλους, αυτός ο αόρατος ως προς τον φαινομενικό κόσμο κοινωνικός ιστός, υφαίνεται και σχηματοποιείται αέναα με κάθε ανθρώπινη πράξη. Πολλαπλά νήματα αλλεπάλληλων ιστοριών που κινούνται τόσο αδιάκοπα, όσο αδιάκοπη είναι και η ανθρώπινη δράση και λειτουργούν ταυτόχρονα σε πολλά επίπεδα. Διασταυρώνονται, τέμνονται, περιπλέκονται, χαλαρώνουν. Παίρνουν τη μορφή νοητών κόκκινων γραμμών, ενώνοντας τους ανθρώπους με εξωτερικούς δεσμούς μη ορατούς μεν, εσωτερικά ισχυρούς όμως με τρόπο ανεξήγητο. Κάθε ανθρώπινη πράξη, κάθε προσωπική απόφαση, κάθε ατομική πρωτοβουλία ταρακουνά συθέμελα το πλέγμα, επισείει εντελώς συμπτωματικά κλυδωνισμούς και αναταράξεις στους ιστούς τους. Με άλλα λόγια κάθε εμπειρικό γεγονός επιφέρει ακούσιες αντιδράσεις, αφού κινητοποιεί τα μη ορατά νήματα με τα οποία συνδέονται οι άνθρωποι μεταξύ τους, δίνοντας την αίσθηση έτσι του ανεξήγητου, του τυχαίου στον κοινό νου γεγονότος.

Ο Καρλ Γιουνγκ από την άλλη, μελετώντας και προσπαθώντας να προσδώσει βαθύτερο νόημα στο μυστήριο των συμπτώσεων, αναφέρεται σε αυτό τον παράδοξο συγχρονισμό μεταξύ του νου και του φαινομενικού κόσμου ως Συγχρονικότητα. Ως μια αλληλουχία δηλαδή τυχαίων γεγονότων που έχουν μια μη αιτιατή συνδετική βάση δίνοντας την εικόνα ενός αόρατου κοσμικού ιστού. Σύμφωνα με αυτή την επεξηγηματική αρχή, ο χρόνος νοείται ως μια ευθεία γραμμή πάνω στην οποία τοποθετούνται ως σημεία τα διάφορα γεγονότα. Όταν τα σημεία αυτά εφάπτονται, όταν δηλαδή τα γεγονότα έχουν ένα κοινό σημείο αναφοράς και συγχρονίζονται συμπτωματικά χωρίς να υπάρχει όμως μια ξεκάθαρη αιτία, ένας φανερός συνδετικός κρίκος μεταξύ τους, τότε η συμπτωματική αυτή συνέργεια ορίζεται ως συγχρονικότητα.

 Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, 34 Έλληνες καλλιτέχνες αποτυπώνουν εικαστικά με διαφορετικά εκφραστικά μέσα και τεχνικές, φέροντας ο καθένας το προσωπικό του καλλιτεχνικό στίγμα στο προσκήνιο, αυτό το πλέγμα των αόρατων νημάτων που συνδέει τα μέλη μιας ανθρώπινης κοινωνίας, δημιουργώντας έναν εικαστικό ιστό από κόκκινες γραμμές κατά τον κινέζικο μύθο ή από σημεία συγχρονικότητας κατά τον Γιουνγκ. Κάθε έργο, ζωγραφικό, γλυπτό ή φωτογραφία, γίνεται κομμάτι ενός αδιάρρηκτου εικαστικού μωσαϊκού, αποτελώντας το ιδιαίτερο αποτύπωμα μιας συμπτωματικής δημιουργικής ενέργειας. Τριάντα τέσσερις συνδετικοί κρίκοι λοιπόν μιας αλυσίδας, που αν και ο καθένας χωριστά έχει τη δική του σφραγίδα ετερότητας και κατ’ επέκταση τη δική του ταυτότητα, στο σύνολο τους ωστόσο λειτουργούν ως ένα ενιαίο δίκτυο, ζωντανό και παλλόμενο, ως ένα χαλί δημιουργίας πολλαπλών και ετερόκλητων μοτίβων, συγχρονισμένων αριστοτεχνικά από τον απόκρυφο αργαλειό της Ζωής, ο οποίος, εν τέλει, είναι αυτός ο ίδιος που υφαίνει με τρόπο γοητευτικά ανεξήγητο το Τυχαίο».

Συμμετέχουν αλφαβητικά οι καλλιτέχνες: Αγιακάτσικα Σμάρα, Αλατσάκης Χρήστος, Αμπερίδου Σοφία, Βαβάτσης Νίκος, Βαλαής Κωνσταντίνος, Βερίκιου Έφη, Γαρυφαλλάκης Βασίλης, Γιακουμάκης Αντώνης, Γκράμα Γκαμπριέλ, Γρίβα Ελένη, Εισαγγελέα Σίσσυ, Θεοδώρου Δημήτρης, Θεοφίλου Μαρί, Ιτσκούδης Αποστόλης, Κιτμερίδης Νίκος, Κλουτσινιώτη Αρετή, Λογοθέτης Φάνης, Μαραγκού Νίκη, Μεταξά Νατάσα, Νομικός Γιάννης, Ξανθοπούλου Ιωάννα, Παναγιώτου Μαρία, Παπαϊωάννου Αλέξανδρος, Ριμπάτσιου Κατερίνα, Ρουκουνάκη Μαίρη, Σαμουηλίδη Μυρτώ, Σπυράκη Μαρία, Τζέκου Ευαγγελία, Τόρης Αστέριος, Τρούλη Γεωργία, Τζάνου Ερμιόνη, Τσιαπάρα Δέσποινα, Φώσκολος Ριχάρδος, Χαμιδιέλη Φωτεινή

Επιμέλεια: Δόμνα Χανουμίδου

Φωτογραφία: Νίκος Κιτμερίδης, άτιτλο, ακουαρέλα και μολύβια σε χαρτί