Σοφία Στέβη, Laura & Lizzie

She suck'd and suck'd and suck'd the more

Fruits which that unknown orchard bore;

She suck'd until her lips were sore;

Η Σοφία Στέβη εμπνέεται για αυτή την νέα σειρά ζωγραφικών έργων από το ποίημα The Goblin Market της Christina Rossetti, πρωταγωνίστριες του οποίου είναι δύο αδερφές, η Laura και η Lizzie, οι οποίες δανείζουν τα ονόματά τους στον τίτλο της έκθεσης. Οι δύο αδερφές επισκέπτονται κάθε βράδυ μια πηγή για να πάρουν νερό. Εκεί, καλικάτζαροι έχουν στήσει μια αγορά και διαλαλούν την πραγμάτια τους, τα πιο λαχταριστά, ζουμερά φρούτα του κόσμου. Παρά τις προσπάθειές τους να αντισταθούν στον πειρασμό που ελλοχεύει, ένα βράδυ η Laura δεν αντέχει και υποκύπτει. Η περιγραφή της σκηνής  όπου η Laura απολαμβάνει τα φρούτα είναι άκρως ερωτική.

Από την στιγμή που επιστρέφει στο σπίτι δεν παύει να σκέφτεται αυτή την εμπειρία, με αποτέλεσμα να αρρωστήσει. H αποφασισμένη να σώσει την αδερφή της, η Lizzie παραμερίζει κάθε φόβο και δισταγμό και επισκέπτεται την αγορά για να πάρει κι άλλα φρούτα. Όταν όμως φτάνει εκεί, οι καλλικάντζαροι προσπαθούν να την κάνουν να δοκιμάσει φρούτα με το ζόρι, με την περιγραφή του τι ακολουθεί να παραπέμπει σε βιασμό. Τελικά η Lizzie επιστρέφει στο σπίτι με το πρόσωπό της πασαλειμένο με τους χυμούς των φρούτων που με βία κατανάλωσε, το οποίο και η αδερφή της γλύφει και τελικά επιβιώνει.

Γραμμένο κατά τη Βικτωριανή εποχή, το έργο της Rossetti μπορεί να θεωρηθεί πρωτοποριακό στο πώς παρουσιάζει τη γυναικεία ύπαρξη, σε σύγκριση πάντα με τα αυστηρά δεδομένα εκείνων των χρόνων. Το ποίημα τελειώνει χωρίς να υπάρχει κάποια τιμωρία, κάποιος χαμένος παράδεισος ή κάποιο ηθικοπλαστικό μήνυμα, αλλά αντίθετα οι αδερφές παντρεύονται και ζούν χαρούμενες. Παρουσιάζεται ένας κόσμος όπου δεν εμφανίζεται πουθενά κάποιος άντρας, παρά μόνο η ιδέα των συζύγων στο τέλος, ενώ υπάρχει και μία σχεδον σιωπηλή παραδοχή της γυναικείας σεξουαλικότητας και αγάπης, ακόμα και μεταξύ των δύο αδερφών.

Ορμώμενη από την ιστορία αυτή, η Στέβη παρουσιάζει μια αφήγηση με κεντρικό άξονα τη γυναίκα ως παρουσία σε μια κοινωνία γεμάτη ταμπού και συμβάσεις, δίνοντας έμφαση στην ερωτική και σεξουαλική της φύση. Μεταφερόμαστε σε ένα παράλληλο σύμπαν καθαρά γυναικείο όπου η καλλιτέχνης, με τη χρήση μιας προσωπικής πλούσιας σε οικοιοποιημένα σύμβολα ιδιαίτερης εικαστικής γλώσσας μας μεταφέρει σε ένα παράλληλο σύμπαν καθαρά γυναικείο. Με μέσο τη ζωγραφική, η Στέβη εξερευνά τις δυνατότητες της τέχνης, το πώς μπορεί να λειτουργήσει ως κοινωνός συναισθημάτων και σκέψεων, αλλά και τη θέση της ίδιας στην κοινωνία ως καλλιτέχνης και ως γυναίκα, η οποία όπως όλοι μας, αναζητά την προσωπική της αλήθεια.         

Φωτογραφία: Σοφία Στέβη, Άτιτλο, 2016, λεπτομέρεια, μικτή τεχνική σε καμβά, Παραχώρηση The Breeder, Αθήνα