Νίκος Παπαλουκάς, Μικρός κύκλος

Στην έκθεση όπου θα παρουσιαστεί  μια νέα μεγάλη ενότητα έργων αλλά και έργα από προηγούμενες ατομικές εκθέσεις του καλλιτέχνη συμπεριλαμβάνονται έργα ζωγραφικά, κολάζ, αμφίπλευρα  γλυπτά από ανοξείδωτο ατσάλι και design κόσμημα από ασήμι.

Τον Νίκο Παπαλουκά απασχολεί ο Άνθρωπος και ο Τόπος με την ευρύτερη έννοια, καθώς επίσης Ο Μύθος και η Ποίηση, φορείς αιωνίων αληθειών και αξιών με τα οποία βρίσκεται σε ένα συνεχή διάλογο. Οι αλήθειες και οι αξίες αυτές βρίσκουν εφαρμογή μορφοπλαστικά μέσα από τα έργα του Νίκου Παπαλουκά και με αυτό τον τρόπο αποκτούν νόημα ως εικαστικά γεγονότα.

Όπως αναφέρει ο Νίκος Παπαλουκάς: «Η Τέχνη εικάζει μέσα από τη δημιουργία μορφών αυτό που η λογική δεν μπορεί να αποκρυσταλλώσει. Εικάζει μιαν αλήθεια η οποία υπάρχει μέσα στα πράγματα ή πέρα από αυτά και τα καθορίζει. Μέσα από τη δημιουργία μορφών, ο χώρος δίνει διάσταση στο χρόνο. Τον κάνει παρόν ως μνήμη και ως προσδοκία, με τρόπο μοναδικό κάθε φορά με τον οποίο δεν έχει υπάρξει ποτέ προηγουμένως. Μπορούμε να υπάρξουμε και με άλλο τρόπο το εικαστικό γεγονός είναι ένα τεκμήριο. Η Τέχνη μας διδάσκει, το εικαστικό γεγονός μπορεί να μας συγκινήσει και να μας συνεπάρει όποτε έρθουμε σε κοινωνία μαζί του».

Ο κριτικός τέχνης Χριστόδουλος Καλλίνος έχει γράψει για το έργο του εικαστικού: «Παρόλο που ο Παπαλουκάς ξεκινά ως ένας ζωγράφος προικισμένος με ιδιαίτερη ευαισθησία στο χρώμα και στην εκφραστικότητα της ανθρώπινης μορφής ως υποκειμενικότητας, αρχίζει σταδιακά να τον απασχολεί όλο και περισσότερο η αρχιτεκτονική της εικαστικής σύνθεσης. Στο πιο πρόσφατό του έργο ο καλλιτέχνης εγκαταλείπει ως ένα βαθμό τη μέθη του χρώματος και τα αισθαντικά και θερμά χρώματα για να επιδοθεί όλο και περισσότερο στην εικαστική μελέτη των πλαστικών αξιών. Πειραματίζεται με την καθαρά εννοιολογική αναπαράσταση της πραγματικότητας, την οποία υιοθετεί ως ένα μεγάλο μέρος της η μοντέρνα τέχνη από τον Cezanne και εντεύθεν. Aντι-καθιστώντας την περισσότερο οπτική και αισθητηριακή αναπαράσταση, καταλήγει σε μια αντι-νατουραλιστική πλαστικότητα αποδίδοντας τους εικαστικούς χαρακτήρες με γεωμετρικά επίπεδα σχήματα τα οποία εντάσσει στον χώρο αξιοποιώντας τη μοντέρνα έννοια της αναλογίας, της αρμονίας, της πλαστικότητας και της προοπτικής. Η αρχιτεκτονική της σύνθεσης κτίζεται με επίπεδες μορφές και ελεγχόμενες γραμμές οι οποίες αποδεσμεύουν την εκφραστική λεπτομέρεια προς όφελος της δομικής αρτιότητας και της καθαρότητας της σύνθεσης.

Η εικαστική αναζήτηση, εντέλει, καταλήγει στη δόμηση στέρεων πλαστικών μορφών που αποδίδονται με γεωμετρική σαφήνεια και διαύγεια, ενώ η μορφοπλαστική κατασκευή δομείται με συμμετρικούς και απλοποιημένους όγκους, οι οποίοι αποκτούν χαρακτήρα σαφή και απόλυτο. Ο ζωγράφος συλλαμβάνει την αντικειμενική πραγματικότητα δια μέσου της γεωμετρικής δομής του αντικειμένου, τις καθαρές φόρμες και τα γεωμετρικά περιγράμματα, ενώ η σύνθεση στηρίζεται στην αφαίρεση των επιμέρους στοιχείων και την ανάλυση των δομικών σχέσεων των γεωμετρικά υπερ-απλοποιημένων μορφών, των οποίων ο καλλιτέχνης περιορίζεται αποκλειστικά στην απεικόνιση των στοιχειωδών τους γνωρισμάτων».