Μάνθος Γαΐτης, Σπαράγματα της μνήμης

Ο ζωγράφος Μάνθος Γαΐτης θα παρουσιάσει μία αναδρομική έκθεση με σχέδια που καλύπτει τη χρονική περίοδο από το 1985 έως και σήμερα. Θεματικά τα έργα χωρίζονται σε 12 ενότητες: Προσωπογραφίες, Νεκρές Φύσεις, Τοπία, Προσωπικότητες, Άνθρωποι και Ζώα, Άνθρωποι με Παιδιά, Αναπαυόμενοι, Αγάλματα, Οδοί, Σκιές, Γυμνά, και Φαντασιακά Θέματα.

Με την ευκαιρία της εκθέσεως, εκδόθηκε ομότιτλο Λεύκωμα σε 4 γλώσσες (Ελληνικά, Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά) [ISBN: 978-618-81785-1-9], το οποίο θα διατίθεται από την ημέρα των εγκαινίων.

Για την έκθεση του Γαΐτη, υπογραμμίζει μεταξύ άλλων, ο ιστορικός τέχνης Μεγακλής Ρογκάκος: «Όλα τα σπαράγματα μνήμης είναι παραστατικά, αλλά ο τρόπος που ο καλλιτέχνης παρουσιάζει τον άνθρωπο-φιγούρα και πρόσωπο καλύπτει όλες τις μορφές του από τη λεπτομερειακή στην αφαιρετική απόδοση. Πειραματίζεται με τις εκφάνσεις του εαυτού του. Αποτυπώνει τη φθορά του πανδαμάτωρα χρόνου στην ανθρώπινη ύπαρξη. Συχνά αναπαριστά αγαπημένους του καλλιτέχνες στον ιδιαίτερο χώρο τους. Σε όλα τα έργα είναι πρόδηλο το ενδιαφέρον του Γαΐτη για τα έμβια όντα, ειδικά τον άνθρωπο και τους κατοικίδιους συντρόφους του – γάτες και σκύλους. Φιλοτεχνεί τις εικόνες κατεξοχήν με μολύβι και αφήνει ίχνη στο χαρτί που καλύπτουν όλη τη γκάμα της φωτοσκίασης. Μάλιστα εξερευνά τη συνύπαρξη του ανθρώπου με τη σκιά του, καθώς και τα αποτυπώματα της σκιάς σε διάφορες καταστάσεις της ύλης. Επίσης εκφράζει τη νοσταλγία του ανακαλώντας μνήμες από τη νεότητά του ή εμπνεόμενος από έργα οικείων του φωτογράφων. Τέλος, χρησιμοποιεί διαθέσιμα καθημερινά και βιωμένα υλικά, όπως −σε μία περίπτωση− ένα ψηφοδέλτιο».

Ο ίδιος ο καλλιτέχνης αναφέρεται στην εργασία του: «Η κάθε ζωγραφική στιγμή (εικόνα), είναι εν δυνάμει μία συγκλονιστική αποτίμηση αυτού που έχουμε υπάρξει. Πρόθεσή μου είναι η ζωγραφική να αναδείξει στοιχεία του υποσυνείδητου, του φαντασιακού και του ονειρικού σκιαγραφώντας την ανθρώπινη περιπέτεια, οδηγώντας έτσι με το δικό της τρόπο στη συνειδητοποίηση της ανθρώπινης ζωής και του προορισμού της. […] Οι εικόνες, χωρίς πολλές φορές να το θέλω, αντανακλούν πολλαπλά σημασιολογικά επίπεδα και συνεχείς αλληγορίες που προκαλούν τον θεατή να κάνει μία δική του διαδρομή, να συμμετέχει ή να αποστασιοποιείται από τον μύθο που παρουσιάζεται».