Αναστάσης Στρατάκης, For the Eye altering alters all / The Senses roll themselves in fear / And the flat Earth becomes a Ball

Στην τελευταία ενότητα έργων του με τίτλο «Broken Series» o Στρατάκης ζωγραφίζει με ακρυλικά πάνω σε εξώφυλλα γνωστών πολιτικών περιοδικών του διεθνούς και εγχώριου τύπου, δυσκολεύοντας τον θεατή να διακρίνει τα μέρη του έργου που είναι ζωγραφισμένα από αυτά που είναι τυπωμένα. Τα ζωγραφισμένα μέρη ακολουθούν το πάτερν ενός σπασμένου γυαλιού, δίνοντας την εντύπωση στον θεατή ότι βλέπει το κάθε εξώφυλλο περιοδικού μέσα από έναν σπασμένο καθρέφτη. Η σύγχυση επιτείνεται από την χειρονομία του καλλιτέχνη που αντιπαραθέτει στον «ρεαλισμό» της ζωγραφικής αφήγησης τον «ρεαλισμό» του τυπώματος. Ο Στρατάκης χρησιμοποιεί την σχεδιαστική και ζωγραφική του δεινότητα για να αναδείξει την αμφιβολία στην αξιοπιστία της αφήγησης των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Εν τούτοις, η ποιότητα του τελικού αποτελέσματος ξεπερνά το εικονιζόμενο πρόσωπο ή γεγονός και καθιστά το έργο το γεγονός αφ’ εαυτού. Ο καλλιτέχνης μας θυμίζει πορίσματα της σύγχρονης φυσικής επιστήμης σύμφωνα με τα οποία ο παρατηρητής αποτελεί ένα ενιαίο δίπολο με το παρατηρούμενο, επηρεάζεται από αυτό και το επηρεάζει ταυτόχρονα.

Ο Στρατάκης συμπληρώνει την παραπάνω σειρά έργων μεταφέροντας τη μορφολογική τυπολογία κλασικών έργων τέχνης στη σημερινή εποχή. Εδώ διαπραγματεύεται τον «Όρκο των Ορατίων» (1784) του Ζακ-Λουί Νταβίντ. Το συγκεκριμένο έργο του γάλλου ζωγράφου έγινε κατά παραγγελία του Λουδοβίκου ΙΣΤ’ με σκοπό να προπαγανδίσει την έννοια της πίστης προς το κράτος και της θυσίας για την πατρίδα σε καιρό μιας οικονομικής / κοινωνικής κρίσης, πέντε χρόνια πριν την Γαλλική Επανάσταση, της οποίας ο Νταβίντ αποτέλεσε κεντρική μορφή. Στην έκθεση παρουσιάζεται ένα σχέδιο σε χαρτί βασισμένο στο παραπάνω έργο μόνο που η σκηνή έχει μεταφερθεί σε ένα ουδέτερο, άχρονο περιβάλλον με διαφορετικό φωτισμό. Ακριβώς αυτή η αλλαγή της σκηνοθεσίας από τον Στρατάκη οδηγεί τον θεατή στο συμπέρασμα ότι η σκηνή που έχει μπροστά του παραπέμπει μάλλον σε συνωμοσία παρά σε μία ηρωική πράξη, όπως στην περίπτωση του έργου του Νταβίντ. Ο καλλιτέχνης ανασύρει την ρευστότητα στην ερμηνεία του έργου τέχνης που έκανε διάσημο τον πίνακα του γάλλου επαναστάτη ζωγράφου. Η ποιότητα του σχεδίου του αναδεικνύει την εσωτερική αλήθεια των μορφών.

Στην έκθεση παρουσιάζεται και μία εγκατάσταση. Σ' αυτήν ο θεατής αντικρίζει ένα χώρο που φέρει τα ίχνη της παρουσίας ενός μνημείου: το έδαφος έχει υποστεί καθίζηση από το βάρος του απουσιάζοντος μνημείου, ενώ έχει παραμείνει μία μαρμάρινη πλάκα με την επιγραφή «Veni, vidi, vici». Η αλλοτινή αίγλη έχει αντικατασταθεί από μία εικόνα που παραπέμπει μάλλον σε τάφο. Ο Στρατάκης σχολιάζει την αξιολόγηση από την ιστορία και κατά συνέπεια από την ιστορική μνήμη, των ηρωικών προτύπων.