Γιώργος Γαϊτάνος, The eternal substitute

Στο ιδιότυπο τοπίο του Γιώργου Γαϊτάνου δεκάδες μέτρα film στέκονται καθ' ύψος, ζητώντας και πάλι το φως για να απελευθερώσουν τη χημική τους εικόνα. Τα απόβλητα καρέ χρησιμοποιούνται για την ανάκτηση της κοινωνίας σε ένα αρμονικό σύνολο που προτείνει ο Γαϊτάνος μέσα από την εγκατάσταση του.

Πριν τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και πριν τη μαζική καθιέρωση του πλαστικού, η κυτταρίνη / cellulose (κύριο συστατικό του film, και βασικό υλικό στα έργα του Γαϊτάνου) καθιερώθηκε ως αιχμή της τεχνολογίας μέσα από την κινούμενη εικόνα. Ανάμεσα στα υλικά σώματα thermoplast και κυτταρίνης, ο Γαϊτάνος εγκαθίσταται ως σύγχρονoς εικαστικός καλλιεργητής υποκαθιστώντας τις αξίες ενός πεπαλαιωμένου μέσου μέσα από τον σχηματισμό ενός νέου τοπίου.

Για το ανομοιόμορφο αποτέλεσμα που παίρνει η δημιουργία και τον νεο-σχηματισμό των ιδεών μέσα σε ένα περιβάλλον έντονων κοινωνικών εναλλαγών, ο συνθέτης Ιάννης Ξενάκης αναφέρει: «Δημιουργία σημαίνει βασικά νέο-κοίταγμα. Και από το νέο-κοίταγμα προκύπτουν νέες μορφές και νέες ιδέες… στην ιστορία της τέχνης και των ιδεών, των ανθρώπινων σχέσεων, υπάρχει πάντα μια συνέχεια, όσο και αν νομίζει κανείς ότι μια επανάσταση δημιουργεί εντελώς νέα σχήματα. Τα νέα σχήματα έχουν ένα κομμάτι, ένα μέρος που ανήκει στο παρελθόν».

Δαμάζοντας το υλικό του, την ιστορία και τον χρόνο, ο Γιώργος Γαϊτάνος προτείνει την αρμονία μέσα από μια νέα, σύγχρονη τάξη πραγμάτων.