Γιάννης Μαλεγιαννάκης, Evening then and evening now / απόγευμα

Η έκθεση πραγματεύεται τη μετάβασηαπό την ημέρα στη νύχτα εστιάζοντας, όχι τόσο στο χρονικό της χαρακτήρα, όσο στη χωρική της διάσταση, στο χώρο του απογεύματος. Το όριο ανάμεσα στην ημέρα και τη νύχτα προβάλλεται ως μια στιγμή ευαίσθητης διαύγειας και σκιαγραφείται μέσα από μια νέα ενότητα ζωγραφικών έργων και τρεις υποενότητές της.

Στους ορίζοντες, που αποτελούν τα μεγαλύτερα έργα της έκθεσης, ο φυσικός χώρος μετατρέπεται σε ζωγραφικό τονικό πεδίο και η αίσθηση της βεβαιότητας που προσφέρει το φυσικό τοπίο −όπου η γραμμή του ορίζοντα χρησιμεύει ως εργαλείο προσανατολισμού− υπονομεύεται. Ταυτόχρονα τα έργα φέρνουν στο προσκήνιο τα υπαρξιακά ζητήματα του χρόνου και του τέλους που πραγματεύεται η έκθεση στο σύνολό της. Στην ψυχολογία του απογεύματος παραπέμπουν και οι απεικονίσεις των εσωτερικών χώρων όπου τα στατικά, συμπαγή όρια ανάμεσα στα αντικείμενα και τον κενό χώρο υποβιβάζονται σε μια διαπερατή μεμβράνη. Με αντίστοιχο τρόπο ο χρόνος εξοστρακίζεται στα έργα που απεικονίζουν αγάλματα. Με σημείο αφετηρίας πρόχειρες φωτογραφίσεις από μουσεία η σειρά αυτή διερευνά την ατμοσφαιρική απόσταση ανάμεσα στον παρατηρητή και το άγαλμα.

Σε συνέχεια της προηγούμενης δουλειάς του, στα έργα του Γιάννη Μαλεγιαννάκη ο χώρος ανιχνεύεται και σταδιακά αποτυπώνεται στη ζωγραφική επιφάνεια μέσα από μια διαδικασία που θυμίζει την αναδυση του λανθάνοντος ειδωλου στην αναλογική φωτογραφία. H στροφή του βλέμματος προς το εσωτερικό της εικόνας σηματοδοτεί το άνοιγμα ενός οπτικού, ασώματου χώρου που αν και κατάγεται από τον πραγματικό σταδιακά αυτονομείται υποβάλλοντας την αίσθηση μιας κλειστής πραγματικότητας.