Το στοιχείο του εδάφους

Ο άξονας της έκθεσης είναι μια ιδέα ή, καλύτερα, μια ατμόσφαιρα αναψηλάφησης, και αμφίδρομης αναζήτησης. Οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν δεν είναι αυτό που θα αποκαλούσαμε "τομές". Δεν τους χαρακτηρίζει η επιθετική λήθη μιας φυγής προς τα μπρος. Παλιότεροι, νεώτεροι ή πολύ νέοι, συναντιούνται στο σταυροδρόμι μιας ιστορικής α-πορίας, στο ασταθές πεδίο μιας κοινής απροσδιοριστίας: μένουμε ή φεύγουμε; εδώ ή παντού; ίδιοι ή άλλοι; Ίσως κάποιοι να έχουν την απάντηση – ακόμα κι έτσι όμως η αμφισημία δεν αποφεύγεται.

Είναι ακριβώς αυτή η αστάθεια, αυτή η απροσδιοριστία που γίνεται έδαφος. Τη διαισθανόμαστε στην παλινδρόμηση ανάμεσα σε "επαναλήψεις" ή παραδόσεις (κάδρο, σχέδιο, φωτογραφία, αναγνωρίσιμα σημεία του "τοπικού") και "ρήξεις" (αποϋλοποίηση, αποδόμηση, νομαδισμός) στην αναδιάταξη σημείων και αφηγήσεων ιστορίας, ταυτότητας, μνήμης ή διλημμάτων (εγκαταστάσεις, κατασκευές, προσωπικές μυθολογίες και χειροκαταγραφές) που οδηγούν σε υπονομεύσεις και ανατροπές.

Τέτοιες ταλαντώσεις φαίνονται να είναι το σύμπτωμα μιας υβριδικής ευαισθησίας που αναδύεται σε εποχές μεταβατικές. Κινήσεις εξισορρόπησης καθώς η γη φεύγει κάτω από τα πόδια μας.

Όμως η έκθεση δεν αποσκοπεί σε μια σπέκουλα του αυτονόητου: "τέχνη την εποχή της κρίσης"

Αυτό που συνέχει τον στοχαστικό χαρακτήρα αυτών των ευαισθησιών δεν είναι η επιθυμία να ξεπεράσουν τις αντιφάσεις τους πετώντας σαν τις παλιές πρωτοπορίες πάνω από τις ρωγμές, ούτε να κάνουν ένα άλμα πίστης με κλειστά μάτια. Αποσκοπούν μάλλον στο να εγκατασταθούν μέσα στη αμφισημία. Η κρίση αναγνωρίζεται ως πατρίδα και όχι ως εξορία. Ως στέγη και όχι ως έξωση. Με αυτήν την έννοια, εκείνο που χαρακτηρίζει την έκθεση είναι η εγκατάσταση μέσα στην αστάθεια – στο ζωτικό στοιχείο του εδάφους.

Συμμετέχουν: Σοφία Γαλανού, Τάκης Καλδής, Μανώλης Δασκαλάκης-Λεμός, Κώστας Μπασάνος, Γιάννης Σινιόρογλου, Στεφανία Στρούζα, Παύλος Τσάκωνας