Τιτίκα Σάλλα, Χαρτογραφίες: διάλογος με τον Φρίντριχ

«Αν η φύση δεν ήταν όμορφη δεν θα άξιζε την προσοχή μας και αν δεν άξιζε την προσοχή μας τότε και η ζωή δεν θα άξιζε να τη ζούμε...» ( Jules Henri Poincare ).

Στη φράση αυτή καταγράφεται το περιεχόμενο και η ουσία της ΖΩΗΣ, της ανθρώπινης ζωής, ως άρρηκτα συνδεδεμένης με τη φύση στην οποία είναι ενταγμένη.

Η καθηλωτική δύναμη και το μεγαλείο της φύσης, επενδύθηκε κατά καιρούς με θεϊκές δυνάμεις, προσωποποιήθηκε και λατρεύτηκε με τελετές και εορτές που τιμούσαν τον αέναο κύκλο της αναπαραγωγής και της καρποφορίας, της ζωής και του θανάτου, απεικονίστηκε με ποικίλους τρόπους από πλήθος καλλιτέχνες.

Η πορεία του πολιτισμού όμως, σήμερα περισσότερο από άλλοτε, την εκθέτει σε υψηλούς κινδύνους. Το μέλλον φαντάζει εξαιρετικά γκρίζο. Και αυτό το δυσοίωνο μέλλον με πολύ μικρές λάμψεις ελπίδας αποτυπώνεται στη σειρά των έργων της Τ. Σάλλα με τον τίτλο «Χαρτογραφίες: Διάλογος με τον Φρίντριχ».

Οι εικόνες – τοπία, σε ίδιο μέγεθος στο μεγαλύτερο αριθμό των έργων, δουλεμένες νατουραλιστικά, σε τονικές κλίμακες του γκρι επάνω σε ξύλινες επιφάνειες, μεταπλάθονται σε κορμί ανθρώπινο, συνοδεύονται από συμβολισμούς που κάνουν ανοίγματα σε χαραμάδες ελπίδας εστιασμένες σε χρωματικές παρεμβάσεις στην κυριαρχία του γκρίζου. Αληθοφανείς, αλλά και φανταστικές εικόνες, με φανερά τα ερεθίσματα που αναφέρονται στον τίτλο, αποτυπώνουν έντονα τα συναισθήματα και τη γοητεία που ασκεί η φύση στην καλλιτέχνιδα που καταγράφεται άλλωστε στο σύνολο της δουλειά της, αλλά με ιδιαίτερη έμφαση σε αυτήν που παρουσιάζεται.