Αδριανός, Πλάνη των αισθήσεων

Ο Αδριανός ταξιδεύει σε νέα φαντασιακά τοπία, γεμάτα συμβολισμούς, ακροβατεί με μαεστρία ανάμεσα στη ζωή και στην ανυπαρξία, ενώ με την μοναδική ποιητική ματιά του, δημιουργεί ονειρικές συνθέσεις. Με κάθε έργο του καταθέτει μια διακριτική καταγγελία για την μονοκρατορία της οθόνης στη σύγχρονη ζωή, ενώ τον απασχολούν παράλληλα στοιχεία γεωμετρίας και κοσμογονίας. Δημιουργεί νυχτερινά τοπία, τότε που το φως πρωταγωνιστεί και διαγράφει τα γυμνά σώματα, ενώ χρησιμοποιώντας σύμβολα και στοιχεία του περιβάλλοντος μας, διαμορφώνει τις συνθήκες ώστε να επαναπροσδιορίσουμε τον κόσμο μας και να ξεσκεπάσουμε την «Πλάνη των αισθήσεων».

Όπως αναφέρει και ο ιστορικός τέχνης Μάνος Στεφανίδης:

«Η ζωγραφική είχε ανέκαθεν την δυνατότητα να αποκρυσταλλώνει το πολύτιμο και να διαστέλλει το υποκειμενικό. Να δημιουργεί με αφορμή τον κόσμο έναν άλλο κόσμο υπερβαίνοντας την προφάνεια των πραγμάτων. Σήμερα, στην εποχή των χυδαίων, δηλαδή των χωρίς σάρκα και χωρίς νόημα, εικόνων, η ζωγραφική υπερασπίζεται ακόμη τη μεταφυσική της εικονοποιίας, τον ζωτικό μύθο της αναπαράστασης.

Ο Σωτήρης Αδριανός, ρομαντικός σε μια αντιρομαντική εποχή, είναι ένας ζωγράφος μιας προικισμένης γενιάς που διεκδικεί τη χαμένη (;) τιμή της ζωγραφικής και επαναδιαπραγματεύεται τη θέση της στην Ιστορία αλλά και σε ένα πολιτισμό που έμαθε να καταναλώνει ομοιώματα (simulacres) αντί να δημιουργεί αξίες ή να διατυπώνει ερμηνείες. Ο Barthes πάλι θεωρούσε το μονόπλευρα αναπαραστατικό, το ρεαλιστικό στοιχείο χυδαίο εξ αιτίας ακριβώς της προφάνειάς του. Εφόσον αυτό που μετράει στη τέχνη είναι, πρωτίστως, το μυστήριο. Αυτό το μυστήριο, αυτή η ανάδυση ενός φασματικού σύμπαντος όπου το όνειρο και ο εφιάλτης συμπλέκονται, είναι το βασικό χαρακτηριστικό της ποιητικής του Αδριανού.

Ξεκινώντας από τα απλά πράγματα που αγγίζει στο ατελιέ του και συνεχίζοντας στα σώματα των μοντέλων του, σώματα άλλοτε παγίδες και άλλοτε φυλαχτά, δημιουργεί ένα εξεζητημένο θέατρο μορφών όπου το εξωπραγματικό και το φανταστικό δεσπόζουν σαν λύτρωση από το μαρτύριο της καθημερινότητας. Είναι τότε που η τέχνη του καθίσταται όχι απλά επικοινωνιακή αλλά βαθιά ερωτική. Δύναμη του Αδριανού είναι το σχέδιο και οι πολύπλευρες δυνατότητες του. Έπεται το χρώμα, υποβλητικό, συχνά εκρηκτικό, να επιχειρηματολογεί σχετικά με τις αντιστάσεις του φωτός μέσα στην επικράτεια της νύχτας και να υποστηρίζει πως το τρομερό μπορεί να γίνει εμβρυουλκός της πιο παράξενης ομορφιάς...”