Ο Γιώργος Μουχταρίδης και το ραδιόφωνο στη φωτεινή πλευρά του δρόμου

Aν και φρέσκια ακροάτριά του, ακούγοντάς τον πλέον φανατικά κάθε πρωί 10 µε 12 στη νέα του συχνότητα στον Athens Voice Radio 102,5, τον οποίο έχει αναλάβει ως διευθυντής, µπορώ να καταλάβω γιατί λένε ότι κάνει µία από τις καλύτερες εκποµπές του ελληνικού ραδιοφώνου. Μουσική εκποµπή, αλλά όχι µόνο. Κόντρα στη φύση του να ξυπνάει πρωί, μου εξηγεί πως νιώθει σαν τον αγαπηµένο του Τζο Γκίντεον στην ταινία «All that jazz», όταν κάνει το πρωινό του ντουζ, βάζει σταγόνες στα µάτια, παίρνει τις βιταµίνες του, όλη την προετοιµασία στο ξεκίνηµα της µέρας ώστε να πάει στην πρόβα… it’s show time, folks! Κι έτσι όπως µπαίνει σε αυτό το δίωρο µε µια ενέργεια που δεν καταλαβαίνεις από πού έρχεται αλλά είναι µεταδοτική, σε τραβάει –δεν είναι λίγο– Στη φωτεινή πλευρά του δρόµου ή, αλλιώς, The bright side of the road. Είναι ο Γιώργος Μουχταρίδης, ο ραδιοφωνικός παραγωγός-δημοσιογράφος που τα τελευταία 20 χρόνια έφτιαξε δύο από τα πιο πετυχημένα talk of the town ραδιόφωνα της Αθήνας, το Kosmos 93,6 και τον Pepper 96,6. H «φωτεινή πλευρά του δρόμου» εξακολουθεί να είναι το µότο του σε αυτό το νέο κεφάλαιο της επαγγελματικής και όχι μόνο ζωής του στον Athens Voice 102,5 που τον φέρνει κάθε πρωί να εκπέμπει από τον κέντρο της πόλης.

∆εν ξέρω πώς καταφέρνει να σου γεννάει µια πρωινή αισιοδοξία –είναι ωραία εκεί έξω!–, δηµιουργώντας την αίσθηση ενός φίλου πoυ τριγυρνάει στην πόλη για να σου πει πού πήγε, τι καλό έµαθε πως θα γίνει, για τα Φεστιβάλ του καλοκαιριού, για κάτι που διάβασε, είδε, άκουσε, για µουσικές που αγαπάει, για ιστορίες που έχει ζήσει. Στο καινούργιο του γραφείο με υποδέχεται με την ενέργεια και την αμεσότητα που έχει στην εκπομπή του και όταν του περιγράφω την εµπειρία µου ως ακροάτριά του χαίρεται.

«Μου αρέσει αυτή η προσωπική εµπλοκή, µε τον καιρό φτιάχνεις µια σχέση µε τους ανθρώπους που σου προτείνουν µουσική, βιβλία, συναυλίες, θέατρο, κινηµατογράφο –µια σχέση πολύτιµη–, και είναι ωραίο να βλέπεις ότι ταιριάζεις µε κάποιον που δεν τον ξέρεις καθόλου, να εµπιστεύεσαι το κριτήριό του, να µοιράζεσαι έναν παρόµοιο κώδικα που βλέπετε τα πράγµατα». Και στη ζωή αυτό δεν ψάχνουµε; σκέφτοµαι όσο συνεχίζει: «Κάπως έτσι µεγάλωσα, διαβάζοντας κριτικούς κυρίως εφηµερίδων και περιοδικών για να δω σε τι αξίζει να δώσω τον χρόνο µου. Μου αρέσει λοιπόν που σήµερα µπορώ κι εγώ να προτείνω κάποια πράγµατα – και προσπαθώ όλο αυτό να είναι εκτός λογικής “χορηγία επικοινωνίας”. Όταν δεν είσαι ειλικρινής ο κόσµος το καταλαβαίνει, αν είσαι καλός δηµοσιοσχετίστας ή αν πληρώνεσαι για αυτό που λες δεν θα σε εµπιστευτεί. Είναι κρίσιµο να τηρείς το άτυπο συµβόλαιο που έχεις µε το κοινό σου, ότι εσύ θα µε ακούς και εγώ θα είµαι τίµιος απέναντι σου, δεν θα σε κοροϊδέψω».

Κάπως έτσι χτίζονται οι σχέσεις που αξίζουν και διαρκούν στον χρόνο, όπως αυτή που έχει με τους ακροατές του. Για την επόμενη ώρα, ανάμεσα σε άλλα, του ζητάω να μας βάλει στο στούντιο την ώρα που κάνει εκπομπή, συζητάμε για τον άλλο του ρόλο, αυτόν του διευθυντή ενός σταθμού, αλλά και γιατί το ραδιόφωνο ως μέσο εξακολουθεί –και είναι ωραίο– να έχει μια θέση στη ζωή μας...

© Θανάσης Καρατζάς

— Είναι κι η µουσική που συντελεί σε αυτή τη γεμάτη ενέργεια ατµόσφαιρα. Ποιοι ακούνε την εκποµπή σου;
Η µουσική που επιλέγω προσπαθώ να υπηρετεί τον χαρακτήρα τον δικό µου, τον χαρακτήρα του µέσου που βρίσκοµαι και ταυτόχρονα να µπορεί να την ακούσει κοινό από διαφορετικούς µουσικούς κόσµους, είτε έρχεται από την κλασική µουσική, είτε ακούει ροκ, σόουλ, τζαζ, έθνικ. Είναι αυτό που έλεγε ο Duke Ellington, there are only two kinds of music, good music and the other kind. Όσο µεγαλώνεις καταλαβαίνεις πόσο ισχύει αυτό, ότι υπάρχει µουσική που είναι κακή, και υπάρχει και καλή µουσική που µπορείς να τη βρεις παντού.

Ο κόσµος καταλαβαίνει τις εκλεκτικές συγγένειες και εκτιµάει την καλή µουσική. Εντάξει, δεν θα παίξω κλασική µουσική, που µου αρέσει και την ακούω σπίτι µου, αν και θα ήθελα να µπορώ να ανακατέψω διαφορετικά είδη, να παίζω ας πούµε σάουντρακ που τα λατρεύω, αλλά νοµίζω θα ακουγόταν παράξενη η ορχηστρική µουσική σε κάποιον που µετά θέλει να ακούσει Editors ή Florence and the Machine ή Wet Leg. Πάντως πιστεύω ότι καλύπτω και άλλους χώρους µε τις προτάσεις που κάνω – για παράδειγµα, ενώ δεν παίζω αυτή τη µουσική µπορεί να προτείνω µια συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής ή µια παράσταση στη Λυρική Σκηνή.

— Το καλό ραδιόφωνο σου το μαθαίνει αυτό, ότι καλή µουσική υπάρχει σε όλα τα είδη. Τι άλλο φτιάχνει αυτή την ωραία ατµόσφαιρα της εκποµπής σου; Ότι αναπτύσσεις µια σχέση µε τους ακροατές…
Θεωρείται λίγο παλιοµοδίτικο στην Ελλάδα να συνοµιλείς µε το κοινό σου, εγώ όµως το θεωρώ πολύ σηµαντικό κοµµάτι όχι µόνο της εκποµπής, αλλά και της διάθεσης και της ψυχολογίας µου, το να παίρνω την πληροφορία από τον κόσµο, να καταλαβαίνω πώς αισθάνεται, τι τον ενδιαφέρει. Ξέρεις, το ραδιόφωνο έχει πολλές ιδιότητες… είναι παρέα, ταξίδι, σου µαθαίνει πράγµατα, σε ψυχαγωγεί, είναι ένα κοµµάτι της ζωής κάποιων ανθρώπων πολύ σηµαντικό. Τώρα που έλειψα ένα δίµηνο µού είπαν πάρα πολλοί, «ρε φίλε, τι θα γίνει; ξυπνάµε το πρωί και δεν ξέρουµε τι να ακούσουµε», γιατί είχαν συνηθίσει κάποια χρόνια –πώς βάζουµε καφέ;– να βάζουν µια εκποµπή. Είναι µια σχέση που την καλλιεργώ και, κυρίως, την απολαµβάνω. Όπως µου είχε πει µια ακροάτρια, µαζί σου είναι σαν να µιλάµε µε φίλους σε µια παρέα που έχουµε βρεθεί και λέει ο καθένας αυτό που πιστεύει.

Είναι λοιπόν πολύ σηµαντικό κοµµάτι η διάδραση, κάποια από αυτά που µου λένε τα περνάω και στην εκποµπή – είναι δηλαδή κι ένας ωραίος τρόπος για να φτιάχνεις περιεχόµενο. Πλέον δεν έχουµε µόνο ένα τηλέφωνο, όπως παλιά, υπάρχει το live chat στο athensvoice.gr όπου επικοινωνούµε άµεσα, υπάρχουν τα social, η επαφή µέσω µηνυµάτων είναι συνεχής και όσο µπορώ τα παρακολουθώ και απαντάω. Μάλιστα πολλές φορές συµπληρώνουν αυτά που δεν έχεις δει, µια σειρά, ένα βιβλίο, µια ταινία... και λες ωπ... ωραία! Τη ∆ευτέρα περιµένουν πώς και πώς, κι εγώ µαζί τους, να πούµε τι κάναµε το σαββατοκύριακο.

— Η σχέση µε τους ακροατές προϋποθέτει βέβαια...
…να µην αισθάνονται ότι λες σαχλαµάρες. Κι είναι κι η ποικιλία, η ωραία ροή, ο ρυθµός. Το less is more στο ραδιόφωνο είναι ο καλύτερος οδηγός, το να µιλάς όσο πρέπει είναι πολύ σηµαντικό, ίσως το πιο δύσκολο στοίχηµα για µένα είναι να προσπαθώ αυτό που λέω να είναι κάθε φορά όσο πιο οικονοµηµένο και σύντοµο. Τα πολλά λόγια είναι και λίγο ανασφάλεια, νοµίζω. Μου αρέσει επίσης η συνειρµική σκέψη, αυτό που λες να δίνει µια πάσα που να σε πηγαίνει κάπου αλλού, εκεί που µιλάς για την τεχνητή νοηµοσύνη να φας µια φλασιά και να το συνδέσεις µε ένα κείµενο του Σέξπιρ.

— Την εκποµπή την προετοιµάζεις;
Κάνω έναν σκελετό, προετοιµάζω µία σειρά πραγµάτων για τα οποία θέλω να µιλήσω, δεν µπαίνω στο στούντιο, ανοίγει ένα µικρόφωνο και λέω… για να δούµε τι θα πούµε σήµερα. Τη µισή εκποµπή τουλάχιστον την ξέρω. Το υπόλοιπο κοµµάτι βγαίνει εκείνη τη στιγµή.

— Σήµερα πώς πήγε η εκποµπή; Τι είχες ετοιµάσει;
Είχα ετοιµάσει να πω για το επεισόδιο του Ted Lasso που βγήκε προχθές στο Apple TV, που ήταν καταπληκτικό, ειδικά για τη σκηνή που ο πρωταγωνιστής είναι στο Μουσείο του Βαν Γκογκ στο Άµστερνταµ γιατί έχει πάει η οµάδα να παίξει ένα φιλικό µε τον Άγιαξ, και του εξηγεί ο ξεναγός τι και πώς σκεφτόταν ο ζωγράφος όταν δηµιουργούσε τα έργα του. Επίσης αναφέρθηκα σε δύο πολύ ωραία βιβλία που διαβάζω αυτό τον καιρό και δίνουν νοµίζω και το στίγµα της εποχής, εννοώ της άνοιξης: την «Ανοιχτή θάλασσα» του Caleb Azumah Nelson (εκδ. Μεταίχµιο), που είναι κι ένα µουσικό βιβλίο µε αναφορές στην άφρο κουλτούρα, έχει µάλιστα έναν κωδικό για µια λίστα στο spotify µε τα τραγούδια, και το «Κρέας για τους λύκους» του Χάρι Κούνζρου (εκδ. ∆ώµα), ένα επίσης εξαιρετικό βιβλίο που ξεκινάει από την κρίση µέσης ηλικίας του ήρωα για να καταλήγει στο ότι αν ο άνθρωπος είναι µόνος δεν είναι τίποτα άλλο παρά κρέας για τους λύκους. Τι άλλο; Είχα προετοιµάσει να πω και για τον Πρινς, 7 χρόνια από τον θάνατό του, για µια συναυλία του που είχα δει και που ήταν όπως ακριβώς τη φαντάζεται κανείς, δηλαδή σαν σεξ µε ρούχα επί σκηνής!

— Ο Οικονοµίδης ήταν στο αυτοσχεδιαστικό κοµµάτι;
Τη συνέντευξη του Οικονοµίδη στην Κατερίνα Αγγελιδάκη, που πήγαινε επί τρεις βδοµάδες στο γραφείο του στα Εξάρχεια, την είδα στο athensvoice.gr, µου άρεσε πολύ ο τίτλος «Έκανα ό,τι µου είχαν πει ότι δεν γίνεται» και πράγµατι είχε πολύ ενδιαφέρον (σ.σ. όσο έπαιζε το τραγούδι εκείνος διάβασε τη συνέντευξη, ξεχώρισε ένα απόσπασµα που µας το διάβασε). Είµαστε τυχεροί που έχουµε την εφηµερίδα στο στούντιο φρέσκια κάθε Πέµπτη, αλλά και το σάιτ, από όπου αντλούµε περιεχόµενο ανά πάσα στιγµή, συνήθως δεν το έχεις αυτό.

Κι έπειτα κάποια θέµατα που σχολίασα ήρθαν από µηνύµατα ακροατών, όπως αυτό για τον Μπράιαν Μέι των Qeen ο οποίος ανέβασε στο Ίνσταγκραµ απόσπασµα από τη θρυλική συναυλία προς τιµήν του Φρέντι Μέρκιουρι στις 20 Απριλίου του 1992 στο Γουέµπλεϊ, όπου τα µέλη του συγκροτήµατος ενώθηκαν για τελευταία φορά στη σκηνή, µε τα έσοδα να πηγαίνουν στα θύµατα κατά του Aids. Ήταν πρωτοφανές, είχαν πουληθεί 72.000 εισιτήρια σε τρεις ώρες, χωρίς καν να έχουν ανακοινωθεί ακόµα τα ονόµατα των καλλιτεχνών, από τον Τζορτζ Μάικλ και τον Μπόουι, µέχρι την Άνι Λένοξ, τους Μετάλικα και τη Λίζα Μινέλι, ήταν οι πάντες σε εκείνη τη συναυλία! Επίσης µου έστειλε καληµέρα ένας φίλος από το Μοντρέ της Ελβετίας οπότε θυµήθηκα ότι ετοιµάζεται και το φεστιβάλ τζαζ του Μοντρέ, το δεύτερο µεγαλύτερο ετήσιο τζαζ φεστιβάλ που πραγµατοποιείται κάθε χρόνο στην όχθη της λίµνης της Γενεύης, ένας άλλος φίλος έγραψε ότι µόλις έκανε το πρώτο µπάνιο στα παγωµένα νερά της Πάρου και µας ταξίδεψε λίγο στις Κυκλάδες… αρκετά τέτοια.

Τώρα, όλα αυτά µαζί φτιάχνουν ένα εύρος, µια ποικιλία θεµάτων, που έχει σηµασία. Ξέρεις, στα ραδιόφωνα στα οποία δουλεύω ή φτιάχνω όλα αυτά τα χρόνια υπάρχει µια δυσκολία. Αν ήµουν σε ένα ραδιόφωνο σαν το Τρίτο θα ήταν πιο εύκολο γιατί έχεις ένα κοινό εκπαιδευµένο σε συγκεκριµένο ρυθµό και περιεχόµενο ουσίας, αν πάλι ήµουν σε ένα ακραιφνώς µέινστριµ ραδιόφωνο επίσης θα ήταν πιο εύκολο. Το δύσκολο στα ραδιόφωνα του Κέντρου, ή του Μεσαίου χώρου, για να χρησιµοποιήσω έναν πολιτικό όρο, είναι ότι πρέπει να κρατάς τον ρυθµό του µέσου και ταυτόχρονα να µπορείς να πεις πράγµατα ουσίας, αυτή είναι η πρόκληση.

© Θανάσης Καρατζάς

— Ποιο είναι το χαρακτηριστικό του Athens Voice Radio 102.5;
Για µένα η συνθήκη του Athens Voice 102,5 είναι ιδανική. Eίναι από τα λίγα ραδιόφωνα που εκπέµπουν από το κέντρο της πόλης και αυτό είναι πολύ ωραίο στοίχηµα, ένας σταθµός που τροφοδοτείται και ανατροφοδοτεί την πόλη και τους κατοίκους της. Όταν έρχεσαι κάθε µέρα εδώ µπορείς να πιάσεις πώς συµπεριφέρεται η πόλη στα µεγάλα της γεγονότα µε διαφορετικό τρόπο σε σχέση µε την ασφάλεια των άλλων µέσων, που πήγαινες µε το αυτοκίνητο, έκανες τη δουλειά σου, έφευγες. Εδώ όσα συµβαίνουν έχουν επίπτωση στην ψυχολογία σου, αν κλείσει το κέντρο επηρεάζεσαι, εκπέµπεις υποχρεωτικά τον παλµό της πόλης γιατί τον ζεις, νιώθεις πιο έντονα την γκρίνια, τον θυµό, τη χαρά που έχουν οι άνθρωποι, την ενέργειά τους. Τώρα που το σκέφτοµαι ίσως και να βγάζω µια πιο αισιόδοξη πλευρά εδώ, γιατί µε το που φτάνω πιάνω τα vibes της πόλης και καταλαβαίνω ότι, αν υπάρχει κάποια αξία σε αυτό που κάνω, γίνεται κάπως µεγαλύτερη από το γεγονός αυτό.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό είναι ότι οι παραγωγοί έχουν µια κοινή δεξαµενή, το σάιτ και την εφηµερίδα, από όπου αντλούν ειδήσεις για την πόλη, πληροφορίες για πράγµατα που συµβαίνουν στην Ελλάδα και τον κόσµο. Και έχουν και µια κοινή µουσική δεξαµενή, χωρίς να είναι play list ραδιόφωνο, έχουµε όµως µια κοινή γραµµή, µια άτυπη συµφωνία, αλλιώς δεν λειτουργεί. Μουσικά ο Athens Voice Radio είναι ένα ραδιόφωνο φρέσκο µε µατζόρε ρυθµό, κάπως έτσι.

— Στα προηγούμενα ραδιόφωνα είχες εμπλοκή με την πόλη μέσω events. Θα συνεχιστεί αυτό;
Εκτιµώ τα ραδιόφωνα που έχουν side projects, για να το κάνεις αυτό θέλει να έχεις ένα συνολικότερο όραµα. Ο στόχος είναι ο AthensVoice Radio να µπει δυναµικά στη ζωή της πόλης. Τον Μάιο συνεργαζόµαστε µε τον ∆ήµο της Αθήνας στο πλαίσιο του Athens City Festival, ενός θεσµού που θέλει να ξυπνήσει την πόλη και να δώσει µουσικό στίγµα και ρυθµό όλο τον µήνα στο κέντρο και τις γειτονιές της Αθήνας. Στις 15 Μαΐου στην Αίθουσα Teo Aggelopoulos, σε συνεργασία µε το Γαλλικό Ινστιτούτο, έχουµε καλέσει τον Κutiman, έναν ξεχωριστό ισραηλινό καλλιτέχνη, πολύ δηµοφιλή στα ελληνικά ραδιόφωνα, σε µια συναυλία µε ελεύθερη είσοδο µε προσκλήσεις που θα δοθούν στις εκποµπές του σταθµού. Και µετά στις 24 Μαΐου έχουµε ένα πολύ ενδιαφέρον πρότζεκτ-έκπληξη στο Βυζαντινό Μουσείο, πάλι στο ίδιο Φεστιβάλ. Θα συµµετέχουµε στο Athens Street Festival, επίσης τον Μάιο, και βέβαια σε όλα τα µεγάλα Φεστιβάλ και τις συναυλίες του καλοκαιριού. Ο σταθµός θα έχει δυναµική παρουσία στη µουσική ζωή της πόλης, ενώ από Σεπτέµβρη θα ξεκινήσουµε µε καθαρά δικά µας projects που θα ανακοινωθούν στην πορεία.

— Κάπως έτσι έχουμε περάσει στον άλλο σου ρόλο, της διεύθυνσης του σταθµού. Σε τι συνίσταται αυτός;

Ο άλλος ρόλος σηµαίνει µια εποπτεία σε όλα τα πράγµατα. Ένα ραδιόφωνο δεν είναι µόνο οι εκποµπές του, η µουσική του, οι φωνές του, το σήµα του, οι χορηγίες επικοινωνίας, η διαφήµισή του, το logo του – είναι όλα αυτά µαζί και πρέπει να έχουν µια αισθητική που να κουµπώνει ώστε να φτιάχνουν τη µεγάλη εικόνα. Άρα πρέπει να φροντίζεις  να είναι αρµονικά και να συµπληρώνουν το ένα το άλλο. Ως διευθυντής επίσης πρέπει να φέρεις τον κόσµο να δουλεύει για την οµάδα, µόνο έτσι µπορεί να πετύχει το οποιοδήποτε πρότζεκτ. Πρέπει να κάνεις όσους εµπλέκονται να έχουν µια κοινή αισθητική και ταυτόχρονα να διαφοροποιούνται µεταξύ τους – υπάρχει βέβαια και το κοινό που του αρέσει να ακούει 300 τραγούδια όλο τον µήνα µε τις ίδιες φωνές, εµείς όµως εδώ δεν υπηρετούµε αυτό, υπάρχει ποικιλία.

Αυτές τις µέρες κυκλοφόρησε η 6η σειρά της συλλογής «The bright side of the road», ένα διπλό cd µε 40 σύγχρονους καλλιτέχνες και τραγούδια

— Έχει παλιώσει σαν μέσο το ραδιόφωνο; Με ανταγωνιστές τις streaming πλατφόρμες και τα podcast;

Ανταγωνιστές του ραδιοφώνου είναι κυρίως τα streaming. Τα podcast είναι συμπληρωματικό μέσο και ήρθε να καλύψει το κενό λόγω εμπορευματοποίησης. Στην Ελλάδα από το ’90 μπαίνουμε σε μια περίοδο που εντατικοποιείται το μέσο μέσα από play list και έρευνες αγοράς που σου λένε τι θέλει να ακούσει ο κόσμος μαζικά. Τι δηλαδή; Τα ίδια και τα ίδια – γιατί αυτά ξέρει, με αυτά ταυτίζεται, αυτά θέλει να ακούει.

Το εμπορικό ραδιόφωνο έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά παγκοσμίως, δηλαδή 300 τραγούδια, τρία on των 40 δευτερολέπτων από τον κάθε παραγωγό, που σημαίνει ότι ανοίγεις τρεις φορές το μικρόφωνο για να μιλήσεις. Αυτό βέβαια στέρησε το ίδιο το ραδιόφωνο από τα ποιοτικά του χαρακτηριστικά, δηλαδή ωραίες κουβέντες, ωραία θέματα, πράγματα που παλιότερα τα είχε. Κι από την άλλη, δημιουργήθηκαν μεγάλες εταιρίες - όμιλοι στους οποίους ανήκουν πάρα πολλά ραδιόφωνα. Αυτά όμως δεν μπορούν να λειτουργήσουν με τον τρόπο που λειτουργεί μια αυτόνομη μονάδα, όπως είμαστε εμείς εδώ. Για να διοικηθούν πρέπει να υπάρχει ένας μπούσουλας, άρα βγαίνει ένας δεκάλογος και ο κάθε διευθυντής είναι υποχρεωμένος να τον ακολουθήσει και να παρακολουθεί την εφαρμογή του, να κάνει δηλαδή εκπτώσεις.

Τα streaming και τα podcast είναι το ρεύμα της εποχής, δεν μπορείς να τα αποφύγεις, το ραδιόφωνο ωστόσο εξακολουθεί να είναι δημοφιλές, γιατί o κόσμος περνάει αρκετό χρόνο στη μετακίνηση και είναι το μόνο μέσο που σε κάνει να νιώσεις τον παλμό της ημέρας. Επομένως η απάντηση είναι περισσότερη μουσική, ενσυναίσθηση από την πλευρά του παραγωγού και ενδιαφέρον περιεχόμενο, δηλαδή να μη βαριέται ο άλλος, να μην αισθάνεται ότι χάνει την ώρα του. Γιατί ο χρόνος μας σήμερα διεκδικείται από πάρα πολλά πράγματα και πρέπει μετά από 1-2 ώρες να αισθανθεί κανείς ότι κάτι έγινε, ρε παιδί μου – πώς βλέπεις μια ωραία ταινία, και λες είχαν ένα νόημα αυτές οι δύο ώρες, το ίδιο και σε ένα ραδιόφωνο, δεν πρέπει να το αντιμετωπίζουμε σαν κάτι λιγότερο επιδραστικό. Το βασικό είναι να κάνεις την κάθε στιγμή να έχει σημασία και αξία.

— Είναι και το στοιχείο της σχέσης, τα νέα μέσα αντανακλούν την τάση της εποχής μας για εσωστρέφεια, ενώ αυτό που έχουμε περισσότερο ανάγκη είναι να συνδεθούμε με αυτό που υπάρχει εκεί έξω ζωντανά.

Ακριβώς αυτό, κι επιστρέφουμε σε αυτό που λέγαμε στην αρχή, ότι μέσα από τη θάλασσα των επιλογών μάς αρέσει πού και πού να μας προτείνουν ωραίο ποιοτικό χρόνο. Και είναι και το στοιχείο της έκπληξης. Όπως λέει ο Σπρίνγκστιν, «ο κόσμος θέλει δύο πράγματα, να νιώθει ότι είναι σπίτι του, εκεί που είναι η καρδιά του, και παράλληλα να τον εκπλήσσεις κιόλας, αυτό προσπαθώ στις συναυλίες».

Το ίδιο κι εμείς, είναι πολύ μεγάλη πρόκληση να κάνεις τον άλλο να νιώθει οικεία και ταυτόχρονα να νιώθει και την έκπληξη. Εγώ ξυπνάω την Κυριακή και λέω τι να ακούσω, βάζω ένα αγαπημένο δίσκο στο spotify και μετά μου λέει σαν κι αυτό μπορείς να ακούσεις κι αυτά, και με πάει αλλού… αλλά μετά από λίγο χάνεις το ενδιαφέρον σου, βαριέσαι.

— Έτσι όμως μπορείς να ανακαλύψεις μουσική που δεν ξέρεις, ειδικά εσύ που ψάχνεις την έκπληξη για να μπορείς μετά να τη δώσεις και στους άλλους.

Έτσι είναι! (γελάει)

Θα μπορούσαμε να μιλάμε πολλή ώρα, και δεν είπαμε τίποτα για τη μουσική, που την ξέρει καλά. ∆ίνουμε επόμενο ραντεβού για ένα δεύτερο μέρος. Καθώς απομαγνητοφωνώ σκέφτομαι αυτή τη φράση που λέει στο τέλος της εκπομπής του: «Ελπίζω να περάσατε το ίδιο καλά όπως κι εγώ». ∆εν ξέρω πώς καταφέρνει να περνάς καλά ακούγοντάς τον στη Φωτεινή Πλευρά της ∆ρόμου, αλλά το κάνει, ίσως επειδή περνάει καλά κι ο ίδιος, επειδή αγαπάει τη μουσική όπως και τη ζωή, και κάπως έτσι έχει καταφέρει να γίνει κομμάτι της καθημερινότητας πολλών ανθρώπων. Γνωρίζει καλά την τέχνη του να πώς φτιάχνεται ένα καλό ραδιόφωνο και σου γεννάει επιθυμία για αυτό το παλιό μέσο που παραμένει στις επάλξεις δημιουργώντας συνάψεις, συνδέσεις, κοινότητες ανθρώπων. Και για ωραίες μουσικές.