Ο Γιάννης Νένες κάθε πρωί 10-12 στον 102,5

● Η Αθήνα επέστρεψε σπίτι της. Τίναξε θλιμμένα την άμμο από τα μπίρκενστοκ, μπήκε στο πλοίο της επιστροφής και γύρισε στη ζώνη κλιματιστικού στους 23. Ακόμα δεν έχει βρει τον ρυθμό της. Τους βλέπω το πρωί, είναι χαλαροί, υπάρχει ένα μισοτελειωμένο όνειρο στο βλέμμα τους. Διασχίζουν τις διαβάσεις με ένα μικρό delay μετά το πράσινο. Δεν σπρώχνονται ακόμα, στις στάσεις των λεωφορείων. Μοιάζουν σαν να θέλουν να το χάσουν. Να γυρίσουν την πλάτη και να περπατήσουν χαλαρά στους δρόμους, άσκοπα. Δεν καπνίζουν νευρικά. Και, ναι, νομίζω δεν είναι ακόμα, εντελώς όλοι σκυμμένοι στο φθοριούχο λευκό αντιφέγγισμα της οθόνης τους. Τα πρόσωπα είναι παραπάνω καμένα από το κανονικό, δεν έχουν το ανοιχτόκαρδο κόκκινο της πρώτης εβδομάδας στον ήλιο, αλλά το ξεφλουδισμένο σκούρο κεραμιδί της επίμονης έκθεσης επάνω σε ξαπλώστρα. Σκληροί καργιόληδες παραθεριστές. Ψημένοι.

● Στο μυαλό τους μέσα ακόμα παίζει ο ρυθμός από μακριά της playlist του μπιτσόμπαρου, αλλοιώνεται και φθίνει σαν autotune του Sin Boy, μπαίνει με fade in θάλασσα, φλοίσβος, κυματάκι, η διαυγής ανάσα τους που την άκουγαν ολοκάθαρα σαν να μετράει όλους τους παλμούς τους, κυριολεκτικά αισθάνονταν τις σκέψεις τους – και μετά μία περαστική εξάτμιση που τους επαναφέρει μπροστά στη διάβαση, σαν έτοιμους να πηδήξουν στο κενό.

● Γρήγορα, ίσως και μέσα σε ένα τέταρτο, όλο το καλοκαίρι μπορεί να έχει εξαφανιστεί και να κείτεται μπροστά τους ένα ζεστός Σεπτέμβριος. Μέσα σε δεκαπέντε λεπτά μπορεί να ξαναμπούν στη θάλασσα τοξικότητας των social media, και να περπατάνε επάνω τους σαν μυρμήγκια λέξεις και κραυγές με κεφαλαία. Βαρουφάκης, Ερντογάν, Γαλάζια Πατρίδα, Κούλης, Μαρέβα, Γαβράς, Γκρέτα, Ψόφος, Σύριζα, Βυζγιά, ΔΕΗ, Αντετοκούνμπο, Εξάρχεια, Λιάγκας, Ξανά Ψόφος – όλα τα trending topics. Υστερικά χάχανα, λευκός θόρυβος, σειρήνες ασθενοφόρων ιδιωτικών θεραπευτηρίων.

● Προσπαθώ να σκεφτώ μουσικές για αυτούς, τους πρωινούς Αθηναίους. Να επενδύσω με τραγούδια τον εφιάλτη της καθημερινότητάς τους. Στις 7 το πρωί, οι άνθρωποι είναι πιο τρυφεροί. Μοιάζουν σαν αυτούς που μόλις έχουν γυρίσει από διακοπές: είναι λίγο ξεχασμένοι, έχουν φρέσκια θάλασσα και καφέ στην αναπνοή τους, φοράνε ρούχο που δεν έχει τσαλακωθεί ακόμα, τα χρώματα δείχνουν αλλιώς επάνω τους. Πρέπει να τους φερθείς με τρυφερότητα. Το ραδιόφωνο, θέλουν να τους χτυπήσει ελαφρά στον ώμο και να τους δείξει με τρόπο: άναψε πράσινο, ξεκίνα.

● Μέσα σε 45 λεπτά το σκηνικό έχει αλλάξει. Οι δρόμοι έχουν πλημμυρίσει αυτοκίνητα, οι φυσιογνωμίες έχουν πάρει τη σκληρή απάθεια του «δεν έχω τίποτα άλλο να χάσω», τα πρωινά ραδιόφωνα έχουν αρχίσει την ανασκόπηση και τα τηλεφωνήματα στον αέρα. Το μίσος αναδύεται σαν διοξείδιο του άνθρακα στην ατμόσφαιρα, η πόλη πήρε το σκληρό πρωινό φως του ήλιου και τόνισε τη σκουριά και τα τσιμέντα της με την κλασική της υπερένταση.

● Ένα ραδιοφωνικό κύμα με έφερε κι εμένα πίσω, επέστρεψα στο σπίτι. Στην Athens Voice.

● Από τη Δευτέρα 9/9, κάθε πρωί, από Δευτέρα μέχρι Παρασκευή, από τις 10 μέχρι τις 12 στον Athens Voice Radio 102,5 θα προσπαθώ να φτιάξω τη μέρα της πόλης, μέσα από ένα στούντιο στο κέντρο, στην καρδιά της.

● Ελπίζω να είμαι ψύχραιμος και να ανταλλάσσω αγάπη. Θέλω να αγαπάω ξεχωριστά το κάθε ένα τραγούδι που θα ακούγεται, να το προσφέρω στον αέρα σαν μία ωραία ιστορία έστω και ενός ανθρώπου που θα είναι κολλημένος στα φανάρια. Το πρωινό ραδιόφωνο ακούγεται σχεδόν αποκλειστικά μέσα σε αυτοκίνητα, με ακουστικά σε τρένα, ή στις πρώτες ώρες του γραφείου. Είναι η πρώτη επαφή με τη μέρα που ξεκινάει. Ισορροπείς ανάμεσα στον εκνευρισμό τους και ένα αυθόρμητο χαμόγελο. Είναι καλό να είσαι ψύχραιμος και τρυφερός. Η μουσική είναι το καλύτερο όπλο σου για να το πετύχεις. Και ολίγον αυτοσαρκασμός.

● Τα ραδιόφωνα πια έχουν μία στάνταρ πολιτική με τις playlist, είναι σχεδιασμένες για να διαμορφώνουν ένα προφίλ και να είναι πιστές σε αυτό. Είναι καθησυχαστικό αυτό, βολεύει, είναι εύκολο και για τους ακροατές για να νιώθουν οικεία, είναι μαλακτικό. Η δική μου πορεία στο ραδιόφωνο πάντα έκρυβε oddities – παράξενες στιγμές, απρόοπτες ηχογραφήσεις, παρελθοντολαγνεία, ηθοποιούς να τραγουδούν (σχεδόν παράφωνα), τραγούδια από κινηματογραφικές σκηνές, μουσικές από go-go clubs, ένα ηχητικό jabberwocky που πάντα τρόμαζε τους διευθυντές των σταθμών που εργαζόμουν. Μου αρέσουν τα ξαφνιάσματα και οι παλινδρομήσεις σε παλιές αγάπες και πίσω ξανά στο τώρα. Η αναπόφευκτη Florence & the Machine και η νωχελική γκρίνια της Lana Del Rey θέλω να ανατρέπονται από μία Jessica Lange στο Name Game από το American Horror Story. Στις παρακλήσεις του Kiwanuka φαντάζομαι να επεμβαίνει ένα ποίημα του  Murray Lachlan Young για τους Rolling Stones. Τη γαλλικούρα της Zaz θέλω να την τσαλαπατάει ένα Χούλα Χουπ της Mina. Urban pop που θα τη διακόπτει μία soul κιθάρα ή μία ξαφνική είσοδος στο στούντιο.

● Ανάμεσα στα τραγούδια μπαίνουν inserts βινιέτες της ζωής στην πόλη. Ατάκες και σκηνές, επισκέπτες και μόνιμοι (ξαναβρήκα όλη την παλιά αγαπημένη ομάδα ηχοληπτών από τον παλιό Κλικ FM), έκτακτες παρουσίες, σελίδες υπέροχων υπογραφών. Προσπαθώ να βρίσκω τη φωνή της Αθήνας. Σε 102,5 χτυπήματα.