Ο Δ. Σιμόπουλος στους 102.5 για το πρώτο βήμα στη Σελήνη από τον άνθρωπο

50 χρόνια από το πρώτο βήμα του ανθρώπου στη Σελήνη. Ο Διονύσης Σιμόπουλος, επίτιμος Διευθυντής του Ευγενιδείου Πλανηταρίου, μίλησε για την εξερεύνηση του διαστήματος και μας μετέφερε την προσωπική του εμπειρία, ο οποίος ως ανταποκριτής, βρέθηκε στο ακρωτήριο Canaveral και παρακολούθησε την εκτόξευση του Apollo 11 προς τη Σελήνη, πριν μισό αιώνα. Λίγο πριν τη συμμετοχή του στις εκδηλώσεις που θα συμβούν στο Κέντρο Επισκεπτών Θησείου του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών με αφορμή την συμπλήρωση των 50 χρόνων από το πρώτο βήμα του ανθρώπου στη Σελήνη, ο πολυβραβευμένος αστροφυσικός μίλησε στο Athens Voice Radio 102.5 και την εκπομπή του Μάκη Προβατά για τις μέρες εκείνες, τη μεγάλη περιπέτεια για την κατάκτηση της Σελήνης αλλά και για όσους αμφισβητούν το τι συνέβη.

«… 50 χρόνια πριν, ήμουν νεαρός βέβαια, αλλά παρόλα αυτά ήμουν στις εγκαταστάσεις της NASA, στο ακρωτήριο Κένεντι, στο ακρωτήριο Κανάβεραλ όπως λέγεται πλέον σήμερα, με την εκτόξευση του Apollo 11 που έφερε τους τρεις αστροναύτες, τρεις συνανθρώπους μου, στα πρόθυρα της Σελήνης και δύο από αυτούς να περπατήσουν για πρώτη φορά στην επιφάνεια ενός άλλου κόσμου» σημείωσε ερωτηθείς για το πόσο σπουδαία ήταν η μέρα εκείνη.

«… η πρώτη πτήση από τους αδερφούς Ράιτ έγινε το 1903. Δεκαέξι χρόνια αργότερα είχαμε τα διπλάνα αλλά εντάξει δεν ήταν και κάτι το συνταρακτικό. Φυσικά, στο μεταξύ, είχαμε και τους πολέμους, τον Α’ Παγκόσμιο και τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, που φυσικά οι πόλεμοι ήταν πάντοτε αιτία για την ανάπτυξη της τεχνολογίας. Το ίδιο συνέβη κατά κάποιο τρόπο και με το διάστημα. Δεν υπήρχε πόλεμος φυσικά μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, δεν υπήρχε αν θέλετε ένας μεγάλος πόλεμος, υπήρχαν όμως μικροί πόλεμοι. Κι όχι μόνο, υπήρχε και ο ανταγωνισμός ανάμεσα στην τότε Σοβιετική Ένωση και τις ΗΠΑ. Κι αυτός ο ανταγωνισμός όσο κι αν φαίνεται παράξενο, επειδή μεταφέρθηκε στο διάστημα, έσωσε κυριολεκτικά τη Γη μας από μια πυρηνική καταστροφή. Κι αυτό δεν είναι κάτι που το έβγαλα από το μυαλό μου αλλά τη δεκαετία του ’90 είχα την ευκαιρία να κάνω κάποιες κρουαζιέρες, με κάποιες διαλέξεις που έκανα στο κρουαζιερόπλοιο και με μεγάλους αστροναύτες αλλά και με το γιο του Νικίτα Κρούτσεφ, τον Σεργκέι Κρούτσεφ, που τότε ήταν νεαρός φυσικά, που παρακολουθούσε λόγω του πατέρα του τα τεκταινόμενα και μας έλεγε ότι πραγματικά ο ανταγωνισμός των ΗΠΑ με την τότε Σοβιετική Ένωση στο διάστημα έσωσε κυριολεκτικά τον κόσμο τότε από πυρηνική καταστροφή» τόνισε.

«Οι Σοβιετικοί δεν πάτησαν το πόδι τους στο φεγγάρι. Και δεν το πάτησαν όχι γιατί δεν είχαν την τεχνογνωσία αλλά επειδή είχαν μια ατυχία στον δρόμο. Ξέρετε, η Σοβιετική Ένωση ήταν πρωτοπόρα τη διαστημικής τεχνολογίας και χάρις στην πρωτοπορία αυτή έκανε τους Αμερικανούς να ανταγωνιστούν για να δείξουν και στον κόσμο ότι είναι καλύτεροι από τη Σοβιετική Ένωση. Αλλά παρόλα αυτά, στα πρώτα χρόνια της διαστημικής περιπέτειας, το 1957 που πέταξε ο Sputnik 1, ο πρώτος τεχνητός δορυφόρος της Σοβιετικής Ένωσης, μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1960 η Σοβιετική Ένωση ήταν πρωτοπόρα. Και ήταν πρωτοπόρα γιατί είχαν έναν αξιολογότατο αρχιμηχανικό, τον Κορολιόφ, ο οποίος δυστυχώς το 1966 πέθανε. Κι έτσι μαζί με αυτόν πέθαναν και τα σοβιετικά σχέδια για την κατάκτηση, την πρωτιά τελοσπάντων, να φτάσουν στη Σελήνη» εξήγησε.

«Ένας άνθρωπος έχει την έμπνευση. Αλλά υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι πίσω του, οι οποίοι εκτελούν κατά κάποιο τρόπο το όραμα αυτού του ανθρώπου. Στην ουσία αυτό συνέβη. Εκτελούσαν μεν αλλά δεν είχαν τη δική του διορατικότητα, το δικό του, αν θέλετε όραμα. Κι έτσι όταν πέθανε ο Κορολιόφ, τουλάχιστον όπως λένε και οι ειδικοί εκτιμητές αυτής της περιόδου, δυστυχώς πέθανε και το όραμα του Κορολιόφ, δεν κατορθώθηκε να ολοκληρωθεί η κατασκευή του μεγάλου πυραύλου που έμοιαζε κάπως με τον Κρόνο 5, ένας πύραυλος που είχε την ονομασία Ν1. Αυτός λοιπόν ο πύραυλος δεν κατόρθωσε ποτέ να εκτοξευτεί γιατί σε όλες τις δοκιμές καταστρέφονταν» παρατήρησε.

«Ακούω πολλές φορές ακόμη με όλα αυτά για τα 50 χρόνια, διάφορες θεωρίες συνωμοσίας, ότι δεν πήγαν οι Αμερικάνοι στο φεγγάρι, είναι όλα ένα ψέμα κλπ. Αν πράγματι ήταν όλα ένα ψέμα όπως λέγεται, οι πρώτοι που θα φώναζαν ήταν οι Ρώσοι φυσικά, η Σοβιετική Ένωση. Φυσικά καμία τέτοια διαμόρφωση δεν υπήρξε κι εκτός αυτού έχουμε τις μαρτυρίες ερασιτεχνών αλλά και επαγγελματιών ραδιοσυχνοτήτων που είδαν ότι η φωνή των αστροναυτών ερχόταν πράγματι από την επιφάνεια της Σελήνης. Τέλοσπάντων, οι περισσότεροι ξέρετε θέλουν να πιστεύουν σε παραμύθια, παραμύθια της Χαλιμάς και δεν μπορεί κανείς φυσικά να αποδεικνύει συνεχώς ότι δεν είναι ελέφαντας» ανέφερε χαρακτηριστικά.

«Θα γίνει μια πολύ ωραία συζήτηση από τους τέσσερεις καλεσμένους μας, οι οποίοι όπως είπατε κι εσείς είναι ηχηρά ονόματα στον διαστημικό κόσμο, μια συζήτηση για το τι σημαίνει αυτή η αποστολή του Apollo 11. O κ. Οικονόμου θα μιλήσει για την αποστολή αυτή καθαυτή, το ίδιο και ο κ. Κριμιζής-για το μέλλον των διαστημικών αποστολών κοκ. Εκτός αυτού, μετά την συζήτηση θα έχουμε και την προβολή μιας παράστασης την οποία έχουμε φτιάξει στο Πλανητάριο, 40 λεπτών, μια παράσταση με τίτλο «Από την Γη στη Σελήνη», που πραγματικά είναι ένας εντυπωσιακός τρόπος για να παρουσιάσει κανείς σύντομα και περιεκτικά όλη αυτή τη διαδρομή από τον πρώτο τεχνητό δορυφόρο, τον Sputnik 1, μέχρι την κατάκτηση της Σελήνης από τον άνθρωπο» εξήγησε για όσα θα συμβούν το Σάββατο 20 Ιουλίου στο Κέντρο Επισκεπτών Θησείου του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών.

Πώς μοιάζει μια πέτρα από τη Σελήνη; «Μοιάζει σαν οποιαδήποτε άλλη πέτρα, τουλάχιστον οπτικά. Δεν έχει κάποιο διαφορετικό χαρακτηριστικό, έχει όμως μέσα της την ιστορία ενός ολόκληρου κόσμου… 382 κιλά μεταφέρθηκαν στις έξι αποστολές που περπάτησαν αστροναύτες στην επιφάνεια της Σελήνης και συγκέντρωσαν πετρώματα και σκόνη, μελετήθηκαν όχι μόνο από αμερικανούς επιστήμονες στα διάφορα διαστημικά κέντρα της NASA αλλά και σε εργαστήρια σε ολόκληρο τον κόσμο. Εκατοντάδες επιστήμονες μελέτησαν αυτά τα πετρώματα. Εγώ είχα την τύχη να βρίσκομαι δύο φορές σε απόσταση αναπνοής, είναι ίσως υπερβολή η έκφραση “σε απόσταση αναπνοής”. Γιατί τα πετρώματα αυτά που είχαν χρησιμοποιηθεί σε διάφορα εκθέματα, το πρώτο στο πλανητάριο της Λουϊζιάνα που ήμουν τότε διευθυντής και το δεύτερο στο Ευγενίδειο Πλανητάριο το 1975, που είχαμε κι εδώ μια τέτοια έκθεση, σε απόσταση μερικών εκατοστών, αλλά παρόλα αυτά επειδή βρίσκονταν σε συσκευασίες κενού δεν ήταν όπως είπα “σε απόσταση αναπνοής”».

Ακούστε τη συζήτηση του Διονύση Σιμόπουλου με τον Μάκη Προβατά στο Athens Voice Radio 102.5 παρακάτω.