Είναι 10 παρά τέταρτο το πρωί και οι μαθητές στα Εκπαιδευτήρια Δούκα βρίσκονται στις τάξεις τους. Στο σχολείο οι μαθητές αντί για βιβλία χρησιμοποιούν iPad και στη σκέψη αυτή η ευαισθησία μου για το έντυπο και τη μυρωδιά του χαρτιού επαναστατεί.
Οφείλω να παραδεχτώ ότι στην αρχή ήμουν… κατά. Στο μυαλό μου τα αρνητικά στοιχεία για την είσοδο των iPad στα σχολεία είναι πολλά. Σκέφτομαι ότι τα παιδιά χάνουν την επαφή με τον έντυπο λόγο, ότι δεν είναι ασφαλές να χρησιμοποιούν υπολογιστή από τόσο μικρή ηλικία, ότι το διαδίκτυο δεν είναι ένας κόσμος για παιδιά. Χρειάστηκαν γύρω στα 5 λεπτά για να αλλάξω γνώμη, τα επιχειρήματά μου να καταρρεύσουν παταγωδώς και εγώ να νιώσω ηλίθια ρομαντική. Και ελαφρώς οπισθοδρομική, επίσης.
Ο Κωνσταντίνος Δούκας λέει ότι μετά την ένταξη των iPad στο σχολείο οι μαθητές διαβάζουν περισσότερα έντυπα βιβλία από πριν, ακριβώς επειδή δεν έχουν τόση στενή επαφή μαζί τους και κανείς δεν τους εξαναγκάζει να το κάνουν. Ότι τα iPad έχουν όλων των ειδών τις ρυθμίσεις για να μπορούν γονείς και καθηγητές να ελέγχουν τα παιδιά, και το πιο σημαντικό απ’ όλα: «Είναι δεδομένο», λέει, «ότι τα παιδιά μας θα περπατήσουν στο ψηφιακό κόσμο. Αυτό που πρέπει να κάνουμε εμείς είναι να τα μάθουμε να περπατάνε με ασφάλεια στο διαδίκτυο, όπως ακριβώς τα μαθαίνουμε να περνάνε το δρόμο απέναντι».
«Με τις νέες αυτές προσεγγίσεις προσπαθούμε να προκαλέσουμε το ενδιαφέρον των μαθητών και την επιθυμία τους για μάθηση, καλλιεργώντας ικανότητες του 21ου αιώνα» μας λέει ο Βασίλης Οικονόμου, υπεύθυνος Συστημάτων Πληροφορικής των Εκπαιδευτηρίων Δούκα. «Οι μαθητές μας συμμετέχουν περισσότερο από ποτέ και μαθαίνουν με μεγαλύτερη ευχαρίστηση γιατί το σχολείο είναι πια κομμάτι του κόσμου που ζουν και αναπτύσσονται. Στις τσάντες τους έχουν λίγα τετράδια, την κασετίνα τους, μια φόρμα για τη γυμναστική, ένα iPad και τα απαραίτητα βιβλία. Τα βιβλία και τα βοηθήματα βρίσκονται ψηφιοποιημένα και στα tablets των παιδιών, μαζί με επιπλέον εκπαιδευτικό υλικό και ασκήσεις. Οι μαθητές χρησιμοποιούν και γραφική ύλη (χαρτί, χάρακες, μοιρογνωμόνια κ.λπ.), ωστόσο η βάση πάνω στην οποία γίνονται τα μαθήματα είναι το ψηφιακό υλικό των εκπαιδευτικών σε συνδυασμό με τα εμπλουτισμένα σχολικά βιβλία».
«Στόχος της ενσωμάτωσης του iPad στην εκπαιδευτική διαδικασία δεν είναι η απλή αντικατάσταση του έντυπου παραδοσιακού βιβλίου, αλλά η δημιουργία μίας πολυμεσικής διαδραστικής εμπειρίας μάθησης που δίνει τη δυνατότητα στον εκπαιδευτικό να διδάξει αποτελεσματικά με τρόπους και μεθόδους που δεν θα ήταν δυνατόν χωρίς την τεχνολογία», προσθέτει ο Κωστής Λιάκος, Business Development Manager για την iSquare, συνεργάτης του σχολείου σε αυτή την προσπάθεια.
Σχεδιάζοντας με το δάχτυλο
Σκεφτείτε το: Ένα παιδί στην ηλικία των 10 ετών ξέρει να χρησιμοποιεί Η/Υ, βλέπει video στο You Tube, παίζει παιχνίδια online, μιλάει με τους φίλους του στο Facebook και ανεβάζει φωτογραφίες στο Instagram. Με άλλα λόγια συμμετέχει ενεργά στον ψηφιακό κόσμο. Τώρα σκεφτείτε πόσες πιθανότητες έχει το ίδιο παιδί να μη βαρεθεί σε μια σχολική τάξη όπου ο δάσκαλος γράφει στον πίνακα με κιμωλία, οι χάρτες μένουν ακίνητοι στον τοίχο και το Internet είναι άγνωστη χώρα. Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα έχει σταματήσει να παρακολουθεί συνειδητά από το πρώτο δεκάλεπτο. Και πολύ λέω.
Τι γίνεται όμως όταν τη θέση του πίνακα πάρουν οι διαδραστικές επιφάνειες, η Ιστορία ζωντανεύει μπροστά του μέσα από video και τα σχήματα της Γεωμετρίας παίρνουν μορφή με το δάχτυλό του; Τότε η σχολική ζωή μιλάει τη γλώσσα του παιδιού και οι εκπαιδευτικοί έχουν κερδίσει το παιχνίδι.
Πείθομαι εντελώς όταν μπαίνω σε δύο σχολικές τάξεις των Εκπαιδευτηρίων Δούκα. Η Δ΄ Δημοτικού έχει τώρα Μαθηματικά και η Ε΄ Ιστορία. Το πρώτο πράγμα που μου κάνει εντύπωση είναι ότι ούτε ένας από τους μαθητές δεν γύρισε να μας κοιτάξει. Στα δικά μου σχολικά χρόνια, αν δέκα περίεργοι έμπαιναν στη μέση του μαθήματος και μας παρατηρούσαν κρατώντας μπλοκάκια και σημειωματάρια θα είχε γίνει αλαλούμ. Σε αυτή την περίπτωση όμως ήταν σαν να μην υπήρχαμε. Τα πιτσιρίκια παρακολουθούσαν τη δασκάλα τους με τέτοια προσήλωση σαν εκείνη να ήταν το αγαπημένο τους καρτούν. «Θέλω τώρα να πάτε στη σελίδα 426», λέει η «κυρία» και τα παιδιά χτυπάνε το δάχτυλο πάνω στην οθόνη. Ένα ψηφιακό μιλιμετρέ χαρτί εμφανίζεται στον τοίχο. «Θέλω να φτιάξετε ένα ισοσκελές τρίγωνο», έρχεται πάλι η οδηγία και τα παιδιά πιάνουν δουλειά με μάτια που λάμπουν. Κουνάνε τα δάχτυλά τους και τραβάνε γραμμές, στο iPad που κρατάει η μικρή μπροστά μου το τρίγωνο παίρνει μορφή. Χαζεύω σαν χάνος και σχεδόν με τραβάνε για να πάμε στην επόμενη τάξη. Φεύγοντας ακούω ένα κοριτσάκι να λέει «κυρία, πότε θα ξαναπαίξουμε το διαγώνισμα της Γεωγραφίας;». Αν είναι ποτέ δυνατόν…
Μπαίνουμε στην επόμενη τάξη (η υποδοχή είναι η ίδια, δεν μας ρίχνουν ούτε βλέφαρο). Πέφτουμε πάνω στο μάθημα για την αρχαία Ελλάδα και εκείνη τη στιγμή η δασκάλα λέει για τη μεγάλη ναυτική δύναμη των αρχαίων προγόνων. Στη σελίδα του εικονικού βιβλίου υπάρχει μια φωτογραφία από μια τριήρη. «Για πατήστε πάνω στην εικόνα να δούμε τι θα γίνει». Τα παιδιά αγγίζουν την εικόνα και εμφανίζεται ένα βίντεο του History Channel. Δυο τριήρεις σχίζουν τα νερά και έρχονται καταπάνω μας. «Έτσι, λοιπόν, παιδιά», λέει η δασκάλα, «κινούνταν οι τριήρεις». Κοίτα να δεις, σκέφτομαι και δαγκώνω το στιλό μου με ζήλια. Εμείς γιατί δεν κάναμε τέτοιο μάθημα; Δηλαδή τι μάθημα; Αυτό είναι παιχνίδι!
Διαπιστώνω ότι η δική μου τάξη ελάχιστα διέφερε από την τάξη της μαμάς μου ή ακόμα και του παππού μου. Πράγματι οι σχολικές τάξεις είναι ενοχλητικά ίδιες τα τελευταία 100 χρόνια. Ένας δάσκαλος που μιλάει ασταμάτητα, στημένος μπροστά σε έναν πίνακα και μπροστά του οι μαθητές στα θρανία, τα στοιχισμένα σαν σειρά βιομηχανικής παραγωγής. Σκέφτομαι ότι τον τελευταίο αιώνα η τεχνολογία έχει αλλάξει τα πάντα στον κόσμο μας. Έχει κάνει τη ζωή μας ευκολότερη σε όλους τους τομείς. Εκτός από το σχολείο… Γιατί αφήνουμε την εκπαίδευση έξω από αυτό;
Είναι σαφές ότι η ώρα για να αλλάξει το εκπαιδευτικό μοντέλο έχει πια έρθει. Και τα iPad της Apple είναι ο καλύτερος τρόπος για να γίνει αυτό. Ήδη πολλά σχολεία τα έχουν εντάξει στο εκπαιδευτικό τους πρόγραμμα. Και δεν έχασαν.
17°
