Παρόλο που λιώνεις στο μπαλκόνι(ς), παρόλο που διαμαρτύρεσαι για τη ζέστη… στο βάθος σ’ αρέσει που είναι ξανά καλοκαίρι. Για δες! Σα να μην πέρασε μια μέρα…
Όσο κυνικός κι αν είσαι: οι μεγάλες μέρες κι οι φωτεινές νύχτες σε κερδίζουν στο τέλος, μέχρι που θυμάσαι ότι κάποτε έγραφες ποιήματα τέτοια εποχή. (Ή μήπως θυμάσαι λάθος;) Δεν έχω κάνει ακόμα ούτε μισό μπάνιο, μάλλον επειδή κολώνω να βάλω ξανά μπικίνι. Δηλαδή κάθε χρόνο μεταθέτω το όριο – το «από τα 40/50 και πάνω δεν θα με νοιάζει πια πώς είμαι με το μαγιό» έχει ήδη γίνει «από τα 70/80 και πάνω» και, κατά πώς τα βλέπω τα πράγματα, μετά τα 100 όντως δεν θα με ενδιαφέρει διόλου η εμφάνισή μου με μαγιό. Έτσι είμαστε όλοι. Μέχρι να μπει ο Αύγουστος που αρχίζει να λειτουργεί το «ωχ αδερφέ» και να σε χτυπάει η ζέστη στο κεφάλι, οπότε και θα έβγαινες με μαγιό στο Σύνταγμα, στην ανάγκη. Κανένας δεν θα ενθουσιαζόταν που βγήκες με μαγιό στο Σύνταγμα λίγο πριν κλείσεις τα 100, αλλά εντάξει. Η σκέψη είναι που μετράει.
Κάτι φίλοι πήγαν στο Tango στον Άγιο Ανδρέα ένα βράδυ: η ιδέα και μόνο μου φάνηκε αριστούργημα. Μου έφερε στο μυαλό τρελές βραδιές καλοκαιριού πολύ τσιγαρισμένες με κουλικά κοκτέιλ που μας έκαιγαν τα εγκεφαλικά κύτταρα ένα-ένα σα να τα ρουφούσαν με το καλαμάκι, ντι-τζέις όπως Νίκος Μουρατίδης/Κώστας Ζήκος, κεφλήδες όπως Βλάσσης Μπονάτσος και ξημερώματα σε παραλιακές με παρέες άλλα-αντ’ άλλων. Τώρα, λέει, το Tango διατηρεί μια ατμόσφαιρα late eighties/early nineties, είναι πάνω στη θάλασσα, όμορφο, «κλαμπικό», με φρέσκια πελατεία… Αν και φαντάζομαι πως σε κάποια γωνία του μαγαζιού θα μαζεύεται η μπαγιάτικη πελατεία τις νύχτες με φεγγάρι, και θα πίνει στρέιτ ποτά (είδε κι απόειδε) μασουλώντας Nicorette. Και, ναι μεν δεν πήγα στο Tango αυτοπροσώπως… έχω πάει δε σε πολλές διαφορετικές ενσαρκώσεις του ανά τους αιώνες. Μου φάνηκε τρομερή ιδέα για μια ζεστή νύχτα που τα μωρά μου θα έχουνε πλέον πάει πανεπιστήμιο/θα έχουνε γίνει υδραυλικοί. Και που το Tango θα υπάρχει ακόμα, χωρίς αμφιβολία.
Σε μια πιο ήσυχη νότα (ναι, γιατί ξεσάλωσα πια) φάγαμε ένα βράδυ στο roof garden του ξενοδοχείου Electra, που λέγεται πολύ έξυπνα Electra restaurant. Ο πολυβραβευμένος σεφ Γιώργος Βενιέρης απο-δομεί την παραδοσιακή ελληνική κουζίνα και την κάνει εντελώς διαφορετική απ’ ό,τι έχουμε συνηθίσει, με αποτελέσματα άλλοτε «ουάου» κι άλλοτε όχι-τόσο-«ουάου». Ο μουσακάς και το κουνέλι ήταν υπέροχα, τα χτένια και το καβούρι (με μους αγγουριού) not so much. Τα επιδόρπια επίσης υπέροχα. Τουλάχιστον ξέρετε τι να παραγγείλετε τώρα, και αφήστε χώρο για το σορμπέ φράουλας στο τέλος που είναι αχτύπητο. Η θέα βέβαια (Ακρόπολη κ.λπ.) είναι όλα τα λεφτά – ρομαντική, γοητευτική, με φεγγάρι στην κορυφή σαν επιπλέον στολίδι, τέλεια απ’ όλες τις απόψεις. Επειδή η θέα είναι το μεγάλο ατού, ο φωτισμός είναι λίγο «τα νεύρα μου» (κεράκια) και χρειάζεσαι τουλάχιστον ένα άτομο στην παρέα με μάτι γερακίσιο, ή με φακό. Αυτός (με το μάτι/το φακό) θα διαβάσει δυνατά το μενού, ώστε να το ακούσουν κι από άλλα κράτη. Γενικά θα φάτε ωραία, όχι φθηνά, μια και είστε σε χάι ξενοδοχείο, αλλά πολύ περιποιημένα γιατί το σέρβις είναι τέλειο. (Κανένα 50άρικο το άτομο με κρασί).
Ένα μεσημέρι με κέρασε ο Νίκος Μουρατίδης, μια και τον θυμήθηκα, στο Pecora Nera: ντομάτα μοτσαρέλα, απ’ αυτήν την καταπληκτική μοτσαρέλα που μοιάζει με μπάλα ποδοσφαίρου και την τρως μέχρι πέναλτι. Ήταν ήσυχα και δροσερά. Μιλήσαμε για τα σχέδιά μας για το μέλλον και τι θα κάνουμε από δω και πέρα – βασικά τι θα κάνει ο Νίκος, που συνέχεια ξεκινάει καινούργια πράγματα. Με μια φρεσκάδα λες και μόλις βγήκε από το ντους, παρά τη ζέστη… Και μετά, επειδή ένιωθα ένοχη που είχα παραφάει και δεν θα χωρούσα σε κανένα μπικίνι καμιάς περασμένης χρονιάς, πήγα στο Ev’s Heaven να ψωνίσω βιολογικά τσιπς καλαμποκιού και «μπάρες» (χεχεχε), δημητριακών εννοώ. Η ίδια η Ev ξέρει τα πάντα για τα καλλυντικά, τρόφιμα, συμπληρώματα, βότανα κ.λπ., που είναι όλα «φιλικά προς τον άνθρωπο και το περιβάλλον». Επειδή έχεις κάνει ήδη μπούρμπερη τη μια γωνίτσα του περιβάλλοντος που σου αναλογεί, αισθάνεσαι ωραία όταν αγοράζεις πράγματα politically correct. Ή ethically correct. Όταν στα κάνουνε κλύσμα, δηλαδή, μπορεί να τσαντίζεσαι κάπως (δε με παρατάτε), αλλά όταν τα τρως/πίνεις/πασαλείβεσαι, νομίζεις ότι βάζεις το λιθαράκι σου στην οικολογική ισορροπία και τέτοια. Κι ας μην είσαι ακόμα έτοιμη να βγεις στο Σύνταγμα με μπικίνι. Ούτε καν στο Ζούμπερι, εδώ που τα λέμε…
18°
