Και με με τους Abba, και με τη ράμπα!

Monika Kuszynska: Η Πολωνία έστειλε ένα κορίτσι με παραλυσία των κάτω άκρων λόγω αυτοκινητιστικού ατυχήματος. Pertti Kurican Nimipaivat: Αν και δεν κατάφεραν να μπουν στον τελικό, οι Φινλανδοί “mentally handicapped men”, άτομα με ειδικές ανάγκες δηλαδή, ανέβηκαν στη σκηνή και έπαιξαν το πανκ τους. Καραγούσταρα! Θυμήθηκα τον μακαρίτη Ian Dury του “Spasticus Autisticus”, τον Robert Wyatt, τον Curtis Mayfield, μουσικάρες ολκής που καμιά «δυσλειτουργία» δεν κατάφερε να τους κλείσει το δρόμο για τη δισκοθήκη μου.Πιο πριν ο/η Τόμας Νόιβιρτ/Conchita Wurst, περσινός/περσινή νικητής/νικήτρια, υποδέχθηκε το λαό στη Βιέννη. Με κεντρικό θεμα «χτίζοντας γέφυρες», οι Αυστριακοί μέχρι και στα φανάρια των δρόμων έβαλαν τους «διαφορετικούς» να περπατούν χέρι χέρι, να φιλιούνται, να μετέχουν ισότιμα και με αξιοπρέπεια στη ζωή και την τέχνη.

Συγκινήθηκα! Πανηγυράκι φάνταζε μέχρι χθες στα μάτια μου η Eurovision, φανταχτερό, ανάλαφρο, ανώδυνο, μια σεχταριστική ντίσκο για τρελόπαιδα που αγαπούν τα στρας, το κιτς, τις πούλιες και το Eurotrash beat. Την αντιμετώπιζα με συγκατάβαση και χαλαρό καλλιτεχνικό σνομπισμό, αν και ποτέ δεν είπα όχι σε σπιτικά καλέσματα με πίτσες, κρασιά και στοιχήματα-μαντεψιές για το νικητή. Από προχθές όμως που το είδα όλο αυτό το τσούρμο των αξιολάτρευτων, και για να μην παίζουμε με τις λέξεις, «φρικιών» για τον μέσο Έλληνα, να διαγωνίζονται με χάρη και σθένος, μα τα χίλια ροκενρόλ ελάφια, τη λάτρεψα. Και χειροκροτούσα, όπως και τις προάλλες που ο Λουξεμβουργιανός πρωθυπουργός νυμφεύθηκε με το αγόρι του. Αποδοχή, ενίσχυση, πριμοδοσία του διαφορετικού, ντιβερσιτέ ολέ, ΑΜΕΑ, «τρελές», τρελοί, άσπροι, μαύροι, Δανοί και Πορτογάλοι, όπως φωνάζαμε και στα παιδικά μας παιχνίδια στο δρόμο, united as one.

Και απέναντί μας ο συνασπισμός της μισαλλοδοξίας, τα ναζιστικά ασκέρια, οι πολέμιοι της «Ευρώπης των πουσταριών», όσοι παρκάρουν στις διαβάσεις όπου επιτρέπεται η πρόσβαση μόνο στα καροτσάκια, ο εσμός του μίσους, της σκοταδοσύνης, του ιδιότυπου μεσαίωνα. Μέθεξη! Γιατί δεν μιλάμε για περιθωριακές αφίσες στους τοίχους, μικρής εμβέλειας αναρχοαυτόνομες δράσεις, συζητήσεις και χάπενιγκ για τους λίγους. Μιλάμε για τα νοικοκυριά-τηλεοράσεις όλης της Ευρώπης και, ας μου επιτραπεί ο χαρακτηρισμός, επιτέλους μιλάμε για «Εκπαιδευτική Τηλεόραση».

Και στοιχηματίζω για το νεαρό Βελγόπουλο και τους Δανούς, κι ας κόπηκαν. Ο πρώτος πατάει στην Beyoncé και οι δεύτεροι στους Beatles, αν και η B. που γνωρίζει για τα κυρίαρχα γούστα, τις γεωπολιτικές συμμαχίες-κόντρες και το παρασκήνιο που παίζει μέχρι την ανάδειξη του νικητή, λέει πως είμαι βαθιά νυχτωμένος: «Άντε, νεοφώτιστε ψάρακα, που καλά καλά δεν μπήκες στο κλαμπ και θες να μας το κάνεις Coachela»!