Δευτέρα με συννεφιά, ατόφια μελαγχολική ημέρα. Μια επαναλαμβανόμενη γείωση στην «αλήθεια» της ροής των πραγμάτων.
Οι πολιτικές εξελίξεις τρέχουν, μυρίζουν αβεβαιότητα· έντονα, όπως το χώμα ύστερα από την ανοιξιάτικη βροχή.
Οι άνθρωποι ψάχνουν μια επαφή, σαν να αποζητούν μια άτυπη διαβεβαίωση ισορροπίας. Σαν το σχοινί που ψάχνει η αναρριχώμενη τριανταφυλλιά μου.
Οι γείτονες βγαίνουν στα μπαλκόνια και ανταλλάσσουν λίγες δειλές, αμήχανες, όμως θερμές κουβέντες.
Η κοινή έκβαση απέναντι στο άγνωστο γεννά εγκαρδιότητα.
Τα λόγια γίνονται επουλωτικά.
Τέτοιες μελαγχολικές στιγμές, τα λόγια γίνονται μαγικά.
Όταν τα λόγια γίνονται μαγικά, τα παιδιά μιλάνε ποιητικά.
Όπως η μικρή του διπλανού διαμερίσματος.
Πίσω από τον διαχωριστικό τοίχο των μπαλκονιών, με καλεί σε συζήτηση. Έχουμε αναπτύξει μια φιλία. Περισσότερο μια συμπάθεια στο βλέμμα.
Έχει μία ενδιαφέρουσα πληροφορία, όπως με προϊδεάζει, να μου μεταφέρει.
Την σηκώνει ο πατέρας της, με άρρητη χαρά και περηφάνια, τη βάζει να πατήσει σταθερά στην καρέκλα, ώστε να μπορεί να ξεπροβάλει το κεφαλάκι της από το χαμηλότερο σημείο του τοίχου.
«Πριν που έβρεχε, έκλαιγε η τέντα».
Ματιά από παιδικό παράθυρο και ταυτόχρονα εικονοπλαστική περιγραφή του περιρρέοντος αισθήματος μιας εποχής, μοιάζει βγαλμένη από χείλη σύγχρονου ποιητή. Αξιοποιεί τα εκφραστικά μέσα της πόλης.
Έπειτα, ρίχνει μια κλεφτή ματιά «κατανόησης» στην τριανταφυλλιά - που προσπαθεί να δεθεί στο σχοινί της και να μεγαλώσει - και σαν να γνωρίζει καλά τούτη τη διαδρομή, συμπληρώνει με ύφος σιγουριάς και ωριμότητας: «Αυτό ήθελα μόνο να σου πω».
6°
