Έξι δισεκατομμύρια γουρουνάκια

Τον λένε Ηλία Κιάμα Τζογόνα. Πριν από αρκετά χρόνια, όταν ο Γκάζι Καπλάνι έγραφε στην Athens Voice τις «Aθηναϊκές ιστορίες» του, ήταν το πρόσωπο στην πρώτη του στήλη. «Ήμουν πολύ ενθουσιασμένος τότε, θυμάμαι, και μου δημιουργήθηκε η επιθυμία να γράψω κάποια μέρα για την Athens Voice». Τα χρόνια πέρασαν, ο Ηλίας μεγάλωσε. Ύστερα διάβασε “Το Μυστικό” (εκδόσεις Λιβάνη) και έγραψε για την A.V. το κείμενο που ήθελε από τότε.

Ακούω πολλές φορές ηλικιωμένους να κράζουν στα λεωφορεία, ειδικά εκεί κοντά στον Άγιο Παντελεήμονα. 

Τι μαζευτήκατε όλοι εδώ, άσπροι, μαύροι, κίτρινοι, εδώ είναι Ελλάδα, να γυρίσετε στην πατρίδα σας, δεν μας χωράει όλους η Ελλάδα. Κάποιοι χρησιμοποιούν τον όρο«αράπης» για να μας προσφωνήσουν, λέξη που απεχθανόμουν πάντα γιατί με παραπέμπει σε σκοτεινές εποχές του παρελθόντος όπως η δουλεία. Επειδή συγχύζομαι όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, ποτέ δεν βρίσκω τι να απαντήσω. Μέχρι σήμερα, που συνειδητοποίησα ότι την απάντηση την ήξερα από μικρό παιδί. Λοιπόν, ακούστε τη...

Μια φορά κι ένα καιρό ήταν τρία γουρουνάκια. Έφτιαξαν από ένα σπίτι το καθένα, από διαφορετικά υλικά. Ήρθε λοιπόν ο κακός ο λύκος στο σπίτι του ενός, που ήταν φτιαγμένο από άχυρο, φύσηξε και πλάνταξε και γκρέμισε το σπίτι. Το γουρουνάκι τελευταία στιγμή γλίτωσε κι έτρεξε στο σπίτι του αδερφού του.

Ο λύκος κατέφθασε και αφού φούσκωσε τα τεράστια πνευμόνια του με αέρα, φύσηξε και πλάνταξε και έριξε το ξύλινο σπίτι με τα δύο γουρουνάκια μέσα. Όμως πάλι, για καλή τους τύχη, πρόλαβαν κι έτρεξαν στο σπίτι του τρίτου αδερφού τους. Ο λύκος φούσκωσε τα πνευμόνια του, φύσηξε και πλάνταξε και το τούβλινο σπίτι άρχισε να κουνιέται από τα θεμέλιά του. Έμειναν αγκαλιασμένα τα τρία γουρουνάκια στο σπίτι μέσα και έκαναν υπομονή μέχρι που ο λύκος, αφού φύσηξε και πλάνταξε και ξαναφύσηξε και ξαναπλάνταξε, έσκασε τελικά εκεί μπροστά στο τούβλινο σπιτάκι από το κακό του.

Το τελευταίο γουρουνάκι δεν έκανε το σπίτι του φρούριο για να μην έρθουν τα άλλα γουρουνάκια. Και δεν μας λέει το παραμύθι αν ήταν στριμωγμένα έτσι αγκαλιασμένα τα τρία τους. Ούτε έβαλε ναρκοπέδιο στα σύνορα του σπιτιού, ούτε έφτιαξε κέντρο κράτησης για τα γουρουνάκια που παράνομα τρέχουν να σωθούν από το λύκο.

Λοιπόν, αγαπητοί ηλικιωμένοι, δεν είμαστε εμείς οι λύκος. Ο λύκος είναι αυτός που κάνει τα θεμέλια του σπιτιού σου να κουνιούνται με το φύσημα του. Ο λύκος είναι που έκανε όλους αυτούς τους ανθρώπους να φύγουν από τα γκρεμισμένα σπίτια τους. Ο λύκος έφτασε εδώ το 2008, με την κρίση, και φυσάει και πλαντάζει. Και τώρα πολλά ντόπια γουρουνάκια έφυγαν από το σπίτι τούτο που τρέμει συθέμελα και έτρεξαν σε άλλα σπίτια να ζήσουν, πιο γερά, φτιαγμένα από πέτρα και σίδερο.

Ο λύκος είναι εδώ κι έχει φάει πολλούς από τη φυλή μας, και όταν λέω φυλή μας εννοώ την ανθρώπινη. Είναι πολύ δυνατός, με ειδικότητα στην κατεδάφιση. Το μόνο που έχουμε εμείς, τα γουρουνάκια, είναι πως δεν είμαστε τρία μονάχα αλλά έξι δισεκατομμύρια, ζωή να ’χουμε.

Το σπίτι μας, η Ελλάδα, χωράει ακριβώς όσα γουρουνάκια χρειάζεται να σωθούν. Μόλις σκάσει ο λύκος από το κακό του, τότε θα είναι η ώρα να σκεφτούμε για το αν και πόσο στριμωγμένα είμαστε. Όινκ!

-ΗΛΙΑΣ ΚΙΑΜΑ ΤΖΟΓΟΝΑΣ

Το βιογραφικό μου σημείωμα

Όλα ξεκίνησαν στις πρώτες τάξεις του δημοτικού, όταν η κυρία Μάρθα κρατούσε την έκθεσή μου για να διαβαστεί τελευταία μέσα στην τάξη, περίπου όπως κρατούν το γλυκό για το τέλος του γεύματος. Ας απολαύσουμε τώρα την έκθεση του Ηλία, έλεγε και χωρίς να το καταλάβω μου χάρισε το μεγαλύτερο όπλο για να πολεμήσω τις δυσκολίες που ένα σοκολατί παιδί σαν κι εμένα θα αντιμετώπιζε σε μια χώρα από βανίλια. Σπούδασα αγιογραφία βυζαντινή και επιχείρησα με τα χρώματα να πω τις ιστορίες μου. Επέστρεψα πολύ αργότερα στην πρώτη μου αγάπη. Έκανα σεμινάρια δημιουργικής γραφής στο Mικρό Πολυτεχνείο. Το 2013 έγραψα ένα θεατρικό έργο που παίχτηκε από τα παιδιά του δημοτικού του Κολεγίου Αθηνών. Έχω γράψει τα βιβλία τα οποία μέσα σε αυτή τη χρονιά θα πάνε σε εκδοτικούς οίκους να τα δουν. Είμαι τελειόφοιτος στη Φιλοσοφική Σχολή, στο τμήμα Φιλοσοφίας Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας. Επίσης ασχολούμαι τα τελευταία δέκα χρόνια με το θέατρο. Είμαι μέλος της θεατρικής ομάδας Vice Versa: έχω παίξει στην «Πεντηκοστή» του Alan Edgar, το «That’s Life», το «Μεσοπέλαγα» Σλαβομίρ Μρόζεκ στο θέατρο του Νέου Κόσμου το 2014, καθώς και σε αρκετές αυτοσχέδιες μίνι παραστάσεις στις κεντρικές πλατείες νησιών με αντιρατσιστικό περιεχόμενο με τη YRE (Youth Against Racism in Europe).

Τέλος, γεννήθηκα σε ένα χωριουδάκι της Κένυας, φέρω το όνομα του παππού μου του Κιάμα, το οποίο σημαίνει συνάθροιση. Φιλοδοξώ να αφήσω το αποτύπωμά  μου στο σύγχρονο πολιτισμό, να έχω κάνει τον κόσμο μας λίγο καλύτερο όταν τον αφήσω. Ίνδαλμά μου ήταν από πάντα ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι, ένας άνθρωπος που δεν περιορίστηκε σε τίποτα, μάλλον Τοξότης στο ζώδιο, όπως κι εγώ.